Centrum miasta.

Szła powolnym krokiem razem z Himiko. Postanowiły, że zwiedzą okolicę więc to właśnie robią czyż nie? O dziwo jeszcze się nie zgubiły. Blondynka rozglądała się. Musiała przyznać, że miasteczko było na swój sposób naprawdę ładne. Potarła ramiona po czym wsadziła ręce w kieszenie. Było tu dość zimno. Patrzyła na śnieg. W kieszeni pod palcami czuła delikatne białe piórko. Spojrzała na kocicę.
-Jak Ci się tu podoba?

Co chwilę rozglądała się na boki. miasteczko było cudne. Nawet nie można było go porównać do miejsc w niebie, a co dopiero w piekle. W świecie aniołów wszystko było jasne i ciepłe, ale cały efekt jej zdaniem psuły różne ozdoby, których nie sposób było zliczyć. A to w piekle, ah szkoda gadać. Za to, tutaj, na ziemi było po prostu zwyczajnie. TO uwielbiała, żadnych zbędnych ozdób, jedynie delikatne ozdóbki, albo też ich brak. Uwielbiała to.
-Jest cudnie.-odparła z entuzjazmem idąc dalej, skocznym krokiem, niczym małe dziecko.
-Masz ochotę zwiedzić konkretne miejsce? Muszą być tutaj jakieś ciekawe miejsca.-dodała po chwili, węsząc różne zapachy w okolicy. Tu nie chodziło o głód, ale sam zapach był cudny.

Rozejrzała się. Tak, na prawdę tu ładnie. Nagle poczuła zapach świeżych ciasteczek i kawy. Hmm.. to był dobry pomysł.
-Chodźmy do kawiarni! -Uśmiechnęła się po czym spojrzała na koleżankę. Miała ochotę po prostu posiedzieć sobie przy ciasteczku i latte i porozmawiać. - Co Ty na to?

Ciasteczka może i nie, ale zapach kawy oraz gorącej czekolady całkowicie ją przekonał.
-Un. Coś na rozgrzanie nie zaszkodzi.-Skinęła energicznie głową i ruszyła z towarzyszką w stronę jednej z najbliższych kawiarni z której czuć było wspaniałe zapachy.

-No to ruszajmy. -Uśmiechnęła się na zgodę i ruszyła w stronę kawiarni za towarzyszką.
z.t z Himiko

Udało im się dotrzeć do centrum miasta. Szczerze mówiąc Fushimi był tutaj po raz pierwszy. Z zaciekawieniem rozglądał się po mieście. Nie miał pojęcia, gdzie mogliby pójść najpierw. Sam nie chciał podejmować decyzji.
- Tak więc, Matt.. - zaczął dosyć niepewnym głosem - Gdzie idziemy najpierw? - zapytał.
Tak naprawdę okularnik był teraz trochę oszołomiony. Kiedy stał na korytarzu i tak czekał na swojego towarzysza słyszał bardzo.. ciekawe(?) rzeczy z męskiej łazienki, które przyprawiły go o rumieńce na policzkach. Na szczęście kiedy Matt już przyszedł nie były one widoczne. Fusiek nawet nie chciał myśleć o tym, co takiego tam mogło się dziać.

Z westchnieniem szedł sobie za towarzyszem, okularnikiem, bardzo wolno. Coś nie tak z nim było. Nie wiedział, co ma mówić i zdawało mu się, że prawie w ogóle nie myślał. Czy to normalne? Skądże. Coś złego się z nim działo, pytanie tylko, co?
- Um, ja nie wiem, prowadź - machnął ręką na Fushiego, podchodząc do niego w końcu bliżej. Przeczesał ręką włosy i poprawił swoją bluzo-kurtkę, tak bez najmniejszego celu. Włożył ręce w kieszenie i rozejrzał się dookoła. Nawet dużo ludzi się tutaj kręciło. To dobrze.

Nie umknęła mu ta istotna zmiana w zachowaniu chłopaka. Zdążył poznać już Matt'a i wyraźnie czuł, że nie wszystko jest na swoim miejscu. Czyżby coś się stało? Czy Fusiek powinien o to zapytać? Oczywiście! Nie widział innego wyjścia. Kiedy jego towarzysz był w potrzebie nie mógł udawać, że nic się nie dzieje!
- Matt.. ? - zapytał - Czy aby na pewno wszystko w porządku? - w jego głosie można było wyczuć troskę - Jakoś tak.. Przygasłeś.. I w ogóle. Chyba, że mi się tak tylko wydaje.. - spojrzał na niego.
To, gdzie teraz pójdą nie było ważne. Póki z chłopakiem było coś nie tak okularnik nie był w stanie myśleć o takiej błahostce. To prawda, mógł przesadzać, ale co miał poradzić na to, że się tak przejął? Pierwszy raz widział go takiego!

Zasiadł sobie dla spokoju na jednej z ławeczek, takiej ośnieżonej, bo inne były pozajmowane i rozłożył się na niej wygodnie, odchylając głowę w tył. Czy coś było z nim nie tak? Owszem! Tylko, co?
- Hm....? Może... Sam nie wiem, jakoś tak... Dziwnie jest - westchnął, przymykając oczy. Nie wiedział, co robić, co mówić, jak żyć, jak się ruszyć, dokąd iść, o czym myśleć. Ha! Zdawał się taki bezsensowny... Jak i jego myśli. Bo ich nie było!

Usiadł po chwili obok niego. Cały czas przyglądał się jego twarzy. Jego stan był coraz gorszy! Może zachorował?
- Coś Cię boli? - spytał - Może wolisz wrócić do akademika i się położyć?
Z ust Fuśka wydostało się ciche westchnięcie. Położył dłoń na czole chłopaka. Niby było trochę bardziej ciepłe niż normalnie, ale nie myślał, żeby Matt miał gorączkę. Tak więc.. Czemu tak dziwnie się czuł? Może to wcale nie była choroba tylko jakieś wewnętrzne problemy chłopaka? Może to właśnie przez nie tak właśnie się czuł? Pewnie tylko on sam jeden wiedział, a Fushimi nie chciał na niego naciskać pod tym kątem.

- Nie ma takiej potrzeby. Tam byłoby za gorąco... - zaprzeczył natychmiast, tylko wzdychając, kiedy dłoń chłopaka znalazła się przy jego czole. Co miał mu powiedzieć? Nie wiedział, co jest z nim nie tak. Nie był zdecydowany. Czuł się, jak na granicy światów... Nie czuł nic, o niczym nie myślał i nic nie wiedział. Chociaż... Nie, czuć jednak coś czuł, ten chłód na tyłku od śniegu.
- I nic mnie nie boli - odpowiedział.

Fushimi już chyba wolałby, żeby coś go bolało, ponieważ taki ból dałoby się zwalczyć, a w tej chwili nie wiedział, co ma zrobić z chłopakiem.
- W takim razie.. - zaczął - Jak mam Ci pomóc? - westchnął ciężko opadając już na dobre z bezsilności na ławkę.
Nie wiedział co zrobić. Gdyby Matt chociaż powiedział mu o co chodzi to z pewnością ułatwiłoby bardzo sprawę.

- Nie wiem, czy z tym cokolwiek da się zrobić... Czuję się, jakbym nie żył. Nie mogę myśleć. Nie mogę nic zrobić. Nic nie wiem - powiedział wprost, po czym poczekał na reakcję chłopaka. Czuł się jak ufoludek pośród całego świata, bo to on jedyny był dla niego normalny w tym wszystkim. On sam dla siebie był inny, a wszystko, co go otaczało, było normalne. Jego myśli już też nie były normalne...
Nienormalnie w normalności, jakie to głupie.

Zwiesił głowę. Dotarło do niego, że nie ma pojęcia jak mu pomóc. Nie wiedział, co ma robić w tej sytuacji. Chciał mu jakoś pomóc, bardzo chciał. Pragnął ujrzeć jego piękny uśmiech, ale teraz.. teraz.. Fusiek weźże się w garść. Musisz być dla niego wsparciem!
- Na pewno da Ci się jakoś pomóc, postaram się - stwierdził - Ja przynajmniej nie zostawię Cię teraz w takim stanie na pastwę losu - obiecał - Może.. Może.. Trochę rozrywki Ci pomoże? A jeżeli nie.. To po prostu posiedzimy tutaj.. Pogadamy.. Mi to wystarczy. Bylebyś tylko był - ostatnie słowa powiedział bardziej do siebie niż do niego.

- Hm? - w końcu jego głowa powróciła na miejsce, a on sam z lekkim zdziwieniem spojrzał się na swego towarzysza. Do tego na jego twarz przybrała pytający wyraz. Coś mu tutaj zalatywało dziwnym i znajomym uczuciem.
- Nie mam nawet pomysłu na rozmowę... - wyznał i opadł bezwładnie na jego kolana, wzdychając tylko. Czuł się jak takie małe dziecko, albo nie... Czuł się po prostu, jakby był niczym, nikim, jakby nie istniał.

Nie przeszkadzało mu to. Nic mu nie przeszkadzało. Chłód, przygnębiający obraz otoczenia, okulary, które trochę teraz smyrały czubek jego nosa, to że ludzie czasami patrzyli na nich dziwnie.. Nic. Wplótł powoli swoje długie, chude palce we włosy chłopaka. Delikatnie masował skórę jego głowy.
- W porządku, nie przejmuj się tym - zapewnił go - Tak szczerze mówiąc to chyba nie pytałem Cię jeszcze o Twoje zainteresowania, prawda? - zauważył - Może opowiesz mi coś właśnie o tym, jeżeli .. mógłbym prosić - zaproponował uśmiechając się do niego delikatnie.

- Ja sobie się napić lubię - mruknął od razu, bez zastanowienia, głucho wpatrując się w dal, a jego ręce "wisiały" bezradnie, wzdłuż jego umięśnionego ciała. Tylko po oddechu i tym, że mówi, można było poznać, czy jest żywy. Wyglądał jak trup dla ludzi przechodzących obok nich. A raczej... Obchodzących ich szerokim łukiem.
- Kiedyś śpiewałem... Grałem na gitarze i czasem na pianinie. Na keyboardzie chyba, też, o ile dobrze pamiętam... - rzekł po dłuższej chwili zastanowienia. Co on wcześniej robił? No właśnie to... Głównie imprezy z kumplami, połączone z sake, waleniem w struny, tudzież inne rzeczy. Nieumiejętnie bawił się perkusją, co przypłacił potem niezłą sumką, a jego ojciec chciał go utłuc. Co zrobił Matt...?:
-.... no i wtedy uciekłem z domu, do wilczej watahy... - wyjaśnił koledze, opowiadając mu o hard party z jego starymi kumplami.

Fushimi słuchał go bardzo uważnie. Nie umknęło mu żadne z słów chłopaka. Kiedy skończył nawet tego nie zauważył, więc przez chwilę siedział i tylko patrzył w jakiś punkt przed sobą. Spojrzał na Matt'a. Huh, rzeczywiście miał dosyć przebojowe życie. Teraz już rozumiał czemu tak bardzo dziwił się temu, że Fusiek jest taki sztywny. On chyba jeszcze nigdy nie imprezował. - Całkowicie inne życie od mojego - mruknął - Ja nigdy nie myślałem o zrobieniu imprezy a co dopiero piciu sake w dużych ilościach. Jesteśmy chyba z zupełnie innych światów - zaśmiał się cicho.
Była to jak najbardziej racja. Różnili się od siebie, ale mimo wszystko coś ich do siebie cały czas przyciągało. Okularnik już dawno przyznał się przed sobą, że jest biseksualny, ale jego towarzysz był pierwszym chłopakiem, do którego poczuł taki pociąg.
- A grasz jeszcze? - spytał - Może kiedyś byś mi nawet coś zagrał. Chętnie bym posłuchał. Lubię muzykę - powiedział.

Nagle zapadła cisza. Westchnął w duchu, przymykając oczy. Pewnie go to nie obchodziło za bardzo, tak mu się zdawało, no i zaraz pominie jego historię i zacznie opowiadać o sobie i swoim Panu... Naprawdę go denerwowało, kiedy Fushimi o nim gadał. Jakby nie mógł zaakceptować tego, że teraz jest wolny, że ma przyjaciela, że... że jest w zupełnie innym miejscu. Czego Matt potrzebował teraz? Opieki? Współczucia? Pocieszenia? Ha! Nic nie wiedział... Naprawdę coś z nim jest nie tak.
Pytanie tylko, co?
- Mogę coś zagrać, umiem całkiem sporo piosenek - wyznał w końcu, kiedy jego kolega się odezwał. Nie ruszał się wcale, a to, że Fushimi głaskał go po głowie tylko go usypiało, czy uspokajało... Ten jeden jedyny gest sprawiał, że czuł się obecny w tym świecie.

W jego oczach pojawiły się iskierki.
- Naprawdę?! - na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech - Świetnie! Już nie mogę się doczekać - oznajmił.
Chociaż sam umiał grać tylko na skrzypcach to nie znaczyło, że nie lubował się w nieco cięższych brzmieniach. Mimo wszystko chyba trochę za bardzo się podekscytował. Na tle Matt'a, który teraz wyglądał na 7 nieszczęść wyglądał jak jakiś komik. Odetchnął. Chyba powinien się trochę opanować.
- W każdym razie.. - zaczął już spokojniej - Może chcesz coś zjeść? Jest tutaj chyba jakaś pizzeria - zakomunikował.

Jak widać chłopak był wniebowzięty tym, że Matt zagra coś dla niego. Cóż, on sam był ciekawy, jak dobrze pamięta grę na pianinie... Niegdyś umiał te delikatne nuty, melodie, ogrzewające serca młodych dziewcząt wokoło. Ale czy jego to kiedykolwiek obchodziło? Phi, skądże. Grał, bo umiał. Grał, bo to lubił. Grał, bo kochał muzykę.
- Uuch... No dobra - niechętnie podniósł się do siadu, przy czym potem przeczesał sobie ręką włosy i westchnął, wstając z ławki wraz z Fushimim.
- Nie znam drogi - mruknął po chwili.

A bo to Fushimi znał drogę? Oczywiście, że nie. Od czego jednak byli ludzie kręcący się tutaj? Okularnik bez chwili wahania podszedł do jakiejś kobiety. Przywitał ją z uśmiechem ( żeby przypadkiem się go nie wystraszyła ) i zapytał, gdzie jest pizzeria. Ona oczywiście okazując się bardzo miła pokazała mu, jak powinien pójść. Chłopak podziękował jej i wrócił do Matt'a.
- Nie ma sprawy, ja już wiem - oznajmił - Poprowadzę.
Bez wahania zaczął iść pamiętając o tym, co mówiła mu kobieta.

z.t z Matt'em.

Ach... nowa okolica, nowe możliwości. Już nie mogła się doczekać poznania tych terenów. Centrum miasta. Kawiarenki, restauracje, budynki różnego rodzaju, ale przede wszystkim śnieg. Wszędzie było go pełno, ale uroczo ozdabiał główną ulicę miasta. Zaczęła przechadzać się po niej. "Och, idealnie" - pomyślała zauważając pobliską galerię. Ale nie teraz. Te przyjemności zostawi sobie na później. "Ciekawe, jacy będą uczniowie... ciekawe jak inni nauczyciele?" - zajęta tymi myślami przechadzała się dalej po uliczce.

Po wyjściu z mieszkania znalazła się oczywiście w centrum miasta. Nie znała kompletnie tych okolic i nie miała pojęcia jak się tutaj poruszać. Broń Jashinie, żeby jeszcze się zgubiła. Wtedy zaklnęłaby cały świat i zaczęła wymachiwać bronią na prawo i lewo. Asoka nie lubiła takich kłopotliwych sytuacji i od razu się wtedy denerwowała.
W pewnym momencie jej sokoli wręcz wzrok wypatrzył młodą kobietę. Cóż.. Czemu by nie zagadać, poznać tutaj kogoś? Niby była samotnikiem, ale porozmawiać z kimś od czasu do czasu nie zaszkodzi, prawda?
Jeszcze zdziczejesz do szpiku kości.
Westchnęła ciężko. Powolnym krokiem zaczęła zbliżać się do brązowowłosej. W końcu znalazła się dosyć blisko niej. Wyciągnęła papierosa z ust.
- Yo - mruknęła jakby na powitanie.

Szła, szła, a tu nagle usłyszała jakiś nieznajomy, kobiecy głos. Odwróciła sie. Zauważyła dziewczynę z papierosem w ręku. Czy tu pierwszy lepszy podchodzi i zagaduje do kogokolwiek? Dosyć dziwne, jak dla niej. No ale cóż. Wypadało odpowiedzieć. Tak więc uśmiechnęła się i odpowiedziała:
- Witaj.