Pokój medyczny.

-Nie ma ale... - zagroziła mu jeszcze palcem, po czym uśmiechnęła się radośnie, słysząc, że idzie coś zjeść. Nie chciała, by jeszcze pogorszył swój stan zdrowia. Nie przeżyłaby tego.
-Ty też - przejechała jeszcze dłonią po jego ręce, kiedy wstawał, a potem zniknął za drzwiami. Westchnęła. Co będzie tak siedzieć? No ale w sumie... Ktoś jej może potrzebować... Lepiej zostanie, ale odpocznie tutaj, tak więc położyła się na boku, przytulając do siebie misia.

Chłopak postanowił udać się do pielęgniarki, a dlaczego? Bo po drodze rozwalił sobie rękę, rana na całej długości przedramienia. Delikatnie zapukał do drzwi i wszedł.
-Etto, dzień dobry.. -uśmiechnął się nieznacznie, strasznie go piekło i bolało, nienawidził także szczypania które w tym wypadku także występowało.

Uniosła się delikatnie z łóżka, słysząc czyjeś kroki na korytarzu. Schowała misia gdzieś w rogu łóżka i czekała. A nóż ten ktoś akurat zmierza do niej, no i miała rację, bo po chwili drzwi zaczęły się uchylać, a osoba, którą ujrzała, był sam Hideki. Nieco się zdziwiła.
-Aż taka stara jestem, żeby mówić mi per "Pani"? - zaśmiała się, po czym ujrzała krwawiącą rękę chłopaka. Skrzywiła się, a gestem ręki pokazała mu, by usiadł na jej miejscu, a sama poszła po potrzebne opatrunki.

-A ja myślałem, że mnie tam zaniesiesz... -powiedział lekko zawiedzionym tonem, oczywiście go udawał. Usiadł na miejsce gdzie pielęgniareczka mu wskazała.
-Przytulnie tu masz.. I ten misiek.. -parsknął śmiechem, strasznie go to rozbawiło, w sumie też miał parę miśków w szafie, ale nie dzielił się tą wiedzą ze światem.

-Wystarczyło poprosić - zaśmiała się znowu, odwracając się do niego przez ramię. Wzięła kilka chusteczek, wodę utlenioną i bandaż, chociaż w sumie nie wiedziała czemu, bo może lepiej, by taka rana miała dostęp do powietrza. Podeszła do niego i usiadła na rogu łózka.
-Ano, jakoś mi się udało tu zadomowić - powiedziała z uśmiechem, po czym speszyła się. Kurde, myślała, że raczej tam go nie zauważy. Na jej twarzy wystąpił rumieniec, więc szybko to ukryła, zmywając nawilżonymi chusteczkami krew z jego ręki.

-Ale wiesz, ja to raczej baba jestem i będę krzyczeć, wiercić się i tym podobne. -wyszczerzył się, po czym zmienił to na firmowy uśmieszek Hidekiego.
-Tak w ogóle, jak tam u Ciebie i Garimka, hmm?

-E tam, na pewno nie będziesz - machnęła łapką, dalej oczyszczając go z krwi. Potem polała na jego rękę wodę utlenioną, która po zetknięciu się z otwartą raną, zaczęła się pienić. Uniosła na niego swój wzrok.
-Dobrze - powiedziała najpierw - A właściwie wspaniale... - zrobiła się lekko purpurowa.

-No to się cieszę.. -gdy dziewczyna polewała jego ranę wodą utlenioną lekko się skrzywił, a nawet bardzo. Strasznie szczypało, a on tego nienawidził.
-Kiedy to przestanie szczypać~? -mruknął cicho.

-Spokojnie, już niedługo - pogłaskała go po główce, po czym odchyliła się, by wziąć watę. Rozłożyła ją starannie na ranie chłopaka, po czym zaczęła obwiązywać ją bandażem. Westchnęła. A kiedy ją przestaną boleć kości i mięśnie? Ma znowu wypić eliksir? Nie... Bo wyjdzie, że jest uzależniona...

Nagle chłopak strzelił facepalm'a.
-Jaki ja kurwa głupi... Przecież umiem się regenerować. -parsknął śmiechem, dym, oczywiście dym regenerował jego rany tak, że się zalepiały, ale chłopak za często tego nie używał, więc zapominał o tym.
-Przepraszam za trud, Shizuku-chan..

Zaczęła się śmiać. Po prostu się śmiała, czego nie robiła od dosyć dawna. Zakryła sobie ręką buzię, by jakoś to stłumić. Pogłaskała jeszcze chłopaka po głowie, no tak, ten zapominalski Hideki...
- Nic się nie stało - zapewniła go, zdejmując mu bandaż z ręki.
- Chyba nie będzie potrzebny, co nie? - zaśmiała się pod nosem. Wyrzuciła mokrą watę do kosza, wraz z chusteczkami, które leżały jeszcze na łóżku i zapomniała o nich.
-A Ty kogo tam masz na oku? - spytała z błyskiem w oku.

-Tak szczerze... To Kayekocchin, ale miałem. Powoli zaczyna mi wypadać z oka i zaczyna wkurwiać.. Nie wiem czy ona myśli, że jest doskonała czy coś. Dosłownie jestem sfrustrowany jej zachowaniem. -przymknął lekko oczy. Był poddenerwowany, a jego oddech był drżący i nierównomierny.

Ze współczuciem usiadła obok niego na łóżku i zaczęła gładzić go po ramieniu, w celu chociażby lekkiego pocieszenia. No, nie była w tym dobra, to trzeba przyznać...
-Jest zupełnie Twoim przeciwieństwem - zauważyła, mówiąc jakby bardziej do siebie. Ale podobno przeciwieństwa się przyciągają, czyż nie?
-Nie mówiłeś jej jeszcze, co konkretnie do niej czujesz? - spytała, przenosząc wzrok z łóżka, na niego. Myślała, że może w tym sęk. Ona coś do niego czuje, ale nie jest pewna, co on do niej i zachowuje się w taki sposób. Ale Shizu nie znała ich sytuacji...
-Myślę, że to może w tym problem, a potem zmieni się na lepsze - uśmiechnęła się do niego.

Spojrzał na nią momentalnie i znowu przymknął oczy.
-Powiedziałem to już dawano.. Nadal nic, z resztą wątpię, że przetrwamy długo. Ja prędzej czy później umrę. -kiwnął głową wskazując na wszystkie bandaże które miał na sobie. Nie dość, że były we krwi to strasznie obcierały.

Westchnęła ciężko, łapiąc go za głowę, którą zwróciła w taki sposób, by ten patrzył jej prosto w jej szmaragdowe oczy.
-Tak długo, jak ja żyję, nie umrzesz - zapewniła go, dając mu pstryczka w nos. Zajmie się nim, jak każdym innym uczniem w tej akademii. Po prostu wie, że Hideki i Garim będą do niej najszczęśliwiej wpadać... Może jeszcze do tego nawinie się Akihito...
-Czyli mówisz, że nawet nie obchodzi ją to, że komuś na niej zależy? - powróciła do poprzedniego tematu. No, to właśnie niedobrze... Powinna zrozumieć, że teraz ktoś się będzie o nią martwił i sam wyczekuje od niej jakieś odpowiedzi, czy coś.
-Trudny orzech do zgryzienia...

-Sam nie wiem... -lekko się skrzywił. -W sumie mogę odnieść jakieś niesamowite obrażenia i... Wtedy zobaczymy jak na to zareaguje, albo zrobimy taki myk, że ja niby zniknę. Zastanawiam się czy zacznie mnie szukać.. Pomogłabyś mi w czymś takim~? -uśmiechnął się, było to dziwne, w takiej sytuacji się uśmiechać, widać że chłopak zawsze jest szczęśliwy, nawet jakby mieli go zabić... On chyba zawsze jest na haju~

Zaczęła dogłębniej zastanawiać się nad planem chłopaka. Westchnęła, przeczesując swoje włosy. Czy to się powiedzie? Nie miała pojęcia, ale skoro zależało mu na tym i naprawdę chciał ją sprawdzić, to ona mu pomoże, nie ma w tym żadnego problemu.
-Okej, tylko wytłumacz mi to jeszcze raz, bo jakoś nie ogarniam. Szczegóły proszę - siadła sobie po turecku, uważnie przyglądając się jego oczom.

-Co Ty się tak lampisz w moje oczy, zakochałaś się? -zmrużył je i nadął policzki. -A co do planu.. -dodał po chwili i zaczął się zastanawiać.
-Chodzi o to, że ja zniknę gdzieś, czyli się u kogoś ukryję lub coś w tym stylu, a Ty jej powiesz, że gdzieś zniknąłem, ogarniasz nie? -tłumaczył wszystko powolutku, brzmiało to tak jakby tłumaczył komuś niepełnosprytnemu.

Spojrzała na niego groźnie, ale potem westchnęła, patrząc gdzieś w bok i w dół.
-Nie, po prostu lubię specyficzne kolory oczu. Kocham kogo innego... - ponowne westchnienie. Zeszła z łóżka i pokierowała się w stronę swojego biurka. Zanotowała tam wizytę Hidekiego i Garima, po czym zwróciła się do niebieskowłosego:
-Okej, ale gdzie się ukryjesz? - spytała, zapierając się rękoma o biurko. Skrzyżowała nogi i przekrzywiła do tego łebek. Chyba w Daisen mieszkał dyrektor... ciekawe, czy byłby w stanie im pomóc.

-Dyrcia się zapyta, ostatnio go odwiedziłem, wiesz? -ziewnął. Polubił ja co dziwne, w sumie to nie przepadał za elfami lub "cycatymi" blondynami.
-Spoko z niego koleś, można się odezwać i w ogóle. -uśmiechnął się nieznacznie i spojrzał gdzieś w sufit, nagle mu się przypomniał ten jej wzrok przed chwili.
-A tak by the way.. Co to był za wzrok, chciałaś mnie zabić?

-Patrzyłeś się, jakbym była idiotką, która nic nie rozumie... To tyle - zasiadła na krześle ze skrzyżowanymi rękoma na piersi. Po prostu za dużo przeżyć, jak na te ostatnie dni, była zmęczona i nie myślała racjonalnie. Skrzywiła się z bólu, kiedy się wyprostowała. Plecy nadal cholernie bolały...
-To dobrze, że dyrektor jest otwarty na uczniów. Ma u mnie plusa - powiedziała bardziej do siebie.

-Etto, stało Ci się coś, coś boli, bo tak wyglądasz jakby ten.. -podniósł się i podszedł do niej.
-Mogę coś zrobić, że przestanie boleć, mój tak zwany dym potrafi leczyć, nie działa to tylko na mnie. -chłopak wykonał ruch ręką, a z niej zaczął wydobywać się ów dym.

Westchnęła. Czemu i jemu nie miałaby tego mówić?
-Spadłam w górach z około kilometra.... Lawina mnie dopadła przez ryk wilka, albo niedźwiedzia... Nie dosłyszałam - ponownie westchnęła, opierając się czołem o biurko. Słyszała kroki Hidekiego, więc odwróciła głowę w lewo, by go widzieć, a potem poczuła jakieś dziwne ciepło, ogarniające ją zewsząd. Było to strasznie dziwne...

Przejechał ręką po linii jej pleców, z jej ust zaczął wydobywać się malutki dymek.
-Możesz się przez chwilę lekko poddusić. -uderzył ją w plecy, a przez jej całe ciało przebiła się fala uderzeniowa wraz z dymem, teraz powinno być okej. Chłopak uśmiechnął się puszczając jej oczko.

Zatkało ją. Przytrzymała się biurka, nie mogąc powiedzieć nic, a nic. Nawet nie śmiała się ruszyć, a oczy powiększyły jej się kilkakrotnie. Poczuła jakąś dziwną falę w sobie, po czym ból stopniowo opadał. Odwróciła się do niego powolnie. Puścił jej oczko.
- Po pierwsze: ał... Po drugie: Dziękuję - nabrała powietrza do płuc. Ale to nie odratuje jej kochanego łuku i strzał...