Pokój medyczny.

Weszła do środka niepewnym krokiem, ogarniając pomieszczenie jak na razie jednym szybkim spojrzeniem na nie, po czym podeszła szybko do biurka, które już należało do niej. Przejechała po nim ręką i zajrzała do szuflad. Był tam karty uczniów, uczęszczających do Akademii, oraz wszelakie strzykawki i inne rzeczy.
Mattaku... Nie wyrobię z tym....
Westchnęła, krzyżując ręce na piersi. Dobrze, że eliksiry zabrała ze sobą po drodze, bo akurat znajdowały się tutaj szafki, które byłby w stanie je pomieścić. Od razu je tam wpakowała, układając je w odpowiedniej kolejności, a potem zamknęła wszystko na klucze, żeby nie było. Jeszcze postanowiła spędzić tutaj kilka chwil.

Siedząc tak przez dłuższy czas zaczęła boleć ją głowa i zaczęło jej się w niej trochę kręcić, dlatego oparła się o biurko, łapiąc się za nią jedną ręką. Zamknęła oczy czując, jak kiwa ją na boki. No nie, coś jest chyba nie tak... Cholera... Co za ból...
Powolnym krokiem dotarła do drzwi i nacisnęła klamkę. Ledwo mogła chodzić, więc zamiast tego, po prostu szurała po ziemi stopami, prawie w ogóle nie podnosząc nóg. Czuła się coraz gorzej...

z.t

Weszła do pomieszczenia z podniesionym ciśnieniem o.... baaaardzo dużo. Puściła kłaki chłopaka i odsunęła kotarę jednego z łóżek, po czym złapała za zimną gumkę do włosów, której nie straciła podczas najścia lawiny w górach. Związała sobie włosy w wysokiego kucyka, by jej nie przeszkadzały zbytnio.
-Siadaj... - powiedziała ostro, wskazując na łóżko, a sama podeszła do szafki z eliksirami i maściami. Wyjęła ich dość sporo, układając je na na krzesełku, które stało obok łóżka, na którym siedział chłopak. Naprawdę była na niego cholernie wkurzona. Doszczętnie zignorowała to, iż eliksir na znieczulenie jej bólu już się skończył.

Usiadł posłusznie na łóżku i zaczął masować bolącą głowę. Lekko się skrzywił, kiedy z jego ust poleciała kolejna porcja krwi.
-Ej, nooo... Nie musiałaś być taka brutalna. - chwycił się za brzuch - A co jak się mój stan przez to ciągnięcie pogorszy?
Próbował zażartować, ale tak jakoś chyba mu to nie wyszło. Zły czas i miejsce. Byleby tylko nie dostał za to ochrzanu od niej.
Zakaszlał znowu i tym razem krew poleciała również na podłogę.
-Gomene... - szepnął między napadami kaszlu.

Obrzuciła go tylko spojrzeniem mordercy, kiedy wyciągała bandaże z szafki. Rzuciła je obok niego, nogą przyciągając szmatkę, by zetrzeć krew z podłogi. Podała mu miskę, żeby to tam wypluwał krew. Chwyciła jeden z eliksirów i popatrzyła na niego. Pewnie po dobroci tego nie wypije, więc złapała go za szczękę, ściskając ją w odpowiednim miejscu, by się otworzyła i wlała go do jego ust. Teraz trzeba było poczekać, aż jego rana powoli zacznie się regenerować. Sama chwyciła ten sam, drugi eliksir i zażyła go. Jej kości też powinny się powoli regenerować, jednak lepszą wersję podała jemu, by to on najpierw wyzdrowiał.

Zakaszlał pod wpływem nagłego wlania płynu do ust i zaczął kaszleć, wypluwając do miski krew zmieszaną z eliksirem.
-Trzeba... było... Trzeba było powiedzieć... że mam wypić... - mówił pomiędzy atakami.
No naprawdę. Aż tak w niego nie wierzyła? Przecież gdyby tylko ładnie poprosiła, to by to wypił, no... Eh, jeszcze trochę muszą pobyć ze sobą, żeby się troszkę lepiej poznać. Ale i tak był wzruszony, że się nim opiekuje, zwłaszcza, że sama była w nie najlepszym stanie. Ciekawe gdzie była?
-A co... ci się stało... tak w ogóle?

-Nic szczególnego - powiedziała tylko, klękając na kolana, by zetrzeć do końca ślady krwi z podłogi, a ta znowu wyglądała na czyściusieńką. Przeczesała czystą ręką włosy, wstając z powrotem. Wzięła kolejny eliksir, kiedy zobaczyła, że jego rana zaczyna się scalać, co oznaczało, że tyle krwi już z niego nie wyleci.
-Teraz to - podała mu miksturkę, a sama podeszła do umywalki, by wyczyścić zakrwawioną ścierkę i rękę. Teraz przyjrzała jej się dokładniej i co zobaczyła? Że naprawdę jest nieźle posiniaczona. Czyli to źle, że wtedy od razu nie zażyła lekarstwa... No ale co miała zrobić, skoro przepadło wraz z jej kochanym łukiem i strzałami?

Wypił posłusznie eliksir i oparł się wygodniej o ścianę.
-Jak to "nic szczególnego"? Przecież widzę, że jesteś cała obolała... - zmartwił się i przyjrzał się jej uważniej.
Tutaj siniak, tutaj zadrapanie, tutaj jeszcze coś... No naprawdę, gdzie ona była? I czemu o siebie nie zadba? A co, jeśli to coś poważnego i później może być jeszcze gorzej? No cóż... On akurat nie powinien o tym mówić, patrząc na jego stan.

Spojrzała na niego przez chwilę, potem z westchnieniem odwróciła się i zaczęła patrzeć się w lusterko. Odbijał się w nim zegar i kiedy na niego spojrzała, stwierdziła, że już może podać mu kolejny eliksir. Tak więc podeszła do niego i podała mu miksturkę od odporności.
-Teraz się połóż - poleciła mu i wzięła do ręki maść, którą miała smarować zaraz brzuch Garima. On chyba jej spokoju nie da z tym, że ma wszędzie siniaki, co nie?
-Spadłam... i trochę się poobijałam, nic szczególnego - powiedziała to tak, jakby był to upadek z trzy metrowego murku, a tak naprawdę było to jakieś... siedemdziesiąt? Jak nie więcej.

-Ej, ja się o ciebie martwię... - i dlatego nie chcę, żebyś widziała moją dziurę w brzuchu, dodał sobie w myślach.
Wypił kolejny eliksir i położył się na łóżku. Przyglądał się uważnie jej raną, jeśli może to tak nazwać. Akurat nic szczególnego... Przecież ty wyglądasz jakbyś walczyła z niedźwiedziem!
Westchnął cicho i spojrzał na zakrwawiony bandaż, który przykrywał jego ranę. Lepiej by było, gdyby tego nie widziała, więc przykrył dłońmi swój brzuch i zablokował dostęp do niego. Nie musiała również wiedzieć co się stało, bo uznałaby go za kompletnego idiote.

-Połóż się... - powtórzyła, po czym uniosła jedną brew ku górze. Aha, czyli nie chciał, żeby dostała się do jego rany? Fakt, nie powiedziała mu, że jakiekolwiek rany zregenerowały się już w jakimś stopniu i nie musi się tak zakrywać... Ale dobra.
-Jeśli o mnie martwisz, to naprawdę nie musisz... Nic takiego się nie wydarzyło - zapewniła go, wcierając tę maść w końcu w swoje ramię. Z westchnieniem poszła po wodę utlenioną i wzięła go ręki bandaże.
-Połóż się.... - znowu się powtórzyła.

Położył się i westchnął ciężko. No naprawdę… Powinna czasami o siebie zadbać…
-Szkoda, że mi nie ufasz… - powiedział do siebie i spojrzał w okno.
Czemu nie chce mu powiedzieć? Pewnie nie chce, żeby się o nią martwił, ale to, że udziela mu wymijających odpowiedzi, tylko potęguje jego zmartwienie. No cóż… Skoro uważała, że nie musi wiedzieć, to trudno. Nawet bez tej wiedzy będzie ją kochał.

-Po co Ci wiedzieć, jaka ze mnie niezdara... - powiedziała cichutko, prawie niedosłyszalnie, przecinając nożyczkami bandaż, którym był owinięty jego brzuch. Rana zasklepiła się na zewnątrz, ale wewnątrz nie wszystko jeszcze grało, dlatego jednak posmarowała go maścią, przyłożyła watę i obandażowała go.

-Bo się o ciebie martwię, głuptasie! – chwycił ją za rękę i spojrzał na nią poważnie, a po chwili dodał już łagodniej – Nie wiem co bym zrobił, gdyby coś ci się stało…
Przymknął oczy i puścił jej rękę. Położył się wygodniej i myślał. Naprawdę… Sam nie wiedział, jak miałby się zachować, widząc ją poranioną… Wyobraził sobie te obrazy, ale zaraz je odepchnął. Były zbyt bolesne, jak na niego.

-Spadłam... - zaczęła, zawiązując mu bandaż na brzuchu. Wstała i podeszła do umywalki, zapierając się na niej rękoma. Zastanawiała się, jak mu to wszystko powiedzieć... Cholera, przecież on ją prześwięci, jak się prawdy dowie... Westchnęła, nie wiedząc, co ma dalej mówić.
-Z góry... Bo... Była lawina, no i... skarpa się załamała.... Spadłam w dół.... - ze spuszczoną głową wpatrywała się w wodę w umywalce, gdzie wcześniej moczyła się ścierka, dlatego była trochę koloru krwi.

-C-co?
Z niedowierzaniem słuchał tego, co mówi Skizu. Dopadła ją lawina, spadła z góry i ją zasypało, a ona mówi, że to nic takiego?!
Wstał powoli z łóżka i podszedł do niej ze spuszczoną głową. Staną tuż za nią i obrócił ją w swoją stronę. Spojrzał na nią z góry zatroskany do granic możliwości i przytulił ją do siebie.
-Takie rzeczy masz mi od razu mówić, jasne?

Już spodziewała się najgorszego. Spodziewała się, że zaraz podejdzie do niej i na nią nawrzeszczy za jej bezmyślność i tego typu rzeczy ale... poczuła po prostu jego ciało przy swoim. Przytulił ją? Oo... Że co? No, naprawdę nie myślała, że tak ją potraktuje w tej chwili.
-Postaram się - wychrypiała tylko - Ał... Wiesz, że nadal mnie boli? - uświadomiła go, patrząc na niego z dołu.

-Przepraszam... - uśmiechnął się blado i położył jej łapkę na główce - I nie ma, że się postarasz. Jeśli coś ci się stanie, masz od razu do mnie przyjść. - pocałował ją w policzek i wrócił na łóżko.
Położył się znowu wygodnie i spojrzał na nią z uśmiechem.
-To wszystko, czy mogę wrócić na boisko, Pani Pielęgniareczko? - mrugnął do niej i podniósł się do siadu, gdyż stwierdził, że zaczynają go boleć plecy i musi się wyprostować.

Uśmiechnęła się, czując, jak skrada jej całusa na policzku. Spojrzała, jak leży na łóżku. Prawidłowo. Ma odpoczywać, a nie biegać w te i we w te, dlatego zmierzyła go groźnym spojrzeniem, kiedy spytał jej się o wyjście na boisko.
-Nie. Masz leżeć i odpoczywać - zagroziła mu surowo, zbierając wszystkie rzeczy, by poukładać je z powrotem na miejsca. Po chwili dopadły ją przeraźliwe bóle kości. Cholera, eliksir skończył swoje działanie.

-To samo mogę powiedzieć tobie... - podszedł do niej i chwycił ją w ramiona, po czym poprowadził ją do łóżka i posadził na nie - Masz wypoczywać i się nie przemęczać... - powiedział, siadając koło niej i patrząc troskliwie.
Teraz on się powinien nią zająć. Już tyle razy ona mu pomagała, więc czemu, do jasnej cholery, on nigdy nie może jej pomóc? Chciałby to zmienić, ale nie wie jak...

Zacisnęła mocniej rączki w pięści, kiedy ujął ją w ramiona. Zabolało ją to, jak i wszystkie inne kości. Została posadzona na łóżku. Nie protestowała, ale teraz patrzyła się na niego z lekkim grymasem bólu.
-Co chcesz ze mną zrobić? - spytała z lekkim przerażeniem w głosie. Kto wie, jak chciał jej ulżyć... Mógł pomyśleć o czymś zboczonym i zacząć ją macać, czy coś w tym stylu... Ale podobno zna się na zaklęciach...

-Nic specjalnego... - pstryknął palcami, a przed nim pojawił się pluszowy misio, którego jej wręczył - Nie znam się na leczniczych zaklęciach, ale może to ci poprawi trochę samopoczucie...
Uśmiechnął się i pocałował ją w czoło i przytulił delikatnie.
-Idź do pokoju i się połóż, okej? - położył jej łapke na główce i uśmiechnął się blado.

Jej oczy zabłysnęły, kiedy ujrzała pluszową zabawkę, którą po chwili Garim wręczył jej do rąk. Był dość duży i spokojnie mogła się do niego przytulić, ale to samo zrobił chłopak. Wtuliła się w niego z uśmiechem, po czym westchnęła.
-Dobrze, ale Ty też masz iść odpoczywać, pogadać z kimś, a nie biegać... - powiedziała poważnym tonem, pełnym troski i poniekąd smutku

-Ale ja... - próbował coś wymyślić, żeby pozwoliła mu biegać, ale nic nie przychodziło mu do głowy - Eh, no dobra... Może pójdę coś zjeść, a później się prześpię...
Zastanowił się chwilę i wzruszył ramionami i uśmiechnął się. Nachylił się lekko i złożył na jej ustach czuły pocałunek, po czym wstał i skierował się do drzwi.
-Uważaj na siebie... - rzucił jeszcze i wyszedł.

z.t.