Południowa część miasta.

Zaciągnął się jointem i uśmiechnął się. Skoczył i ruszył za nim.

Wreszcie dotarła. Znów ją zatkało. Otworzyła buzię z wrażenia.
Wszystko było takie piękne, ba... więcej niż piękne. Cudowne. Z odległości jeszcze trochę popodziwiała ten obraz. Następnie ruszyła. Najlepszą dla niej atrakcją były chmury, po których mogła swobodnie się poruszać. Jeszcze w życiu czegoś takiego nie widziała. Odbijała się z chmury na chmurę, by wreszcie dojść na najwyższy punkt miasta. Stamtąd widok był jeszcze lepszy. Było to wyjątkowe miejsce, dzięki któremu można było oderwać się od codzienności. Te widoki, ten zapach... wszystko sprzyjało doskonałemu wypoczynkowi psychicznemu. Trzeba tu częściej przychodzić. Ale teraz czas wracać. Nie ma zbytnio czasu na taką sielankę.
Tak pomyślała i zeskoczyła na chmurkową "ziemię".
- Szkoda, że tego obrazu w całości nie można zapamiętać. - pomyślała opuszczając to cudowne miejsce.

Doszły w końcu z Momo tutaj, do południowej części, gdyż pomyślała, że będzie to najlepsze miejsce do wypoczynku od hałasu i ruchliwości akademika. Spoglądała jeszcze za siebie i wodziła wzrokiem za swoją towarzyszką. Gdy ta dogoniła ją, zatrzymały się.
Znów ujrzała urzekający obraz, który wcześniej tak bardzo pragnęła zapamiętać.
- Nie wiem jak tobie, ale mi bardzo podobają się te widoki. Chętnie przychodzę tu wypoczywać. - Powiedziała - To... Gdzie chciałabyś pójść najpierw? Do sklepu, kawiarni, restauracji... A może po prostu na sam szczyt najwyższego budynku?
Mówiąc to nie mogła się już doczekać wspięcia się na najwyższy szczyt miasta. Tak... Znów podziwiać te bajkowe krajobrazy!
Zdjęła wzrok z Momo i spojrzała znów w stronę podniebnego miasta.

Krajobrazy nie zrobiły na niej takiego wrażenia jak na Tayli.
Cóż, szczerze mówiąc nie wiedziała z czego się cieszyć. Wszystko wyglądało tak samo jak przedtem, tylko że od góry.
Nic nadzwyczajnego.
Powiodła beznamiętnym wzrokiem po okolicy i jeszcze bardziej utwierdziła się w tym przekonaniu. Zdecydowanie bardziej podobają jej się kule wypełnione śniegiem, ot co!
Zerknęła na zegarek zapięty na jej chudym nadgarstku. Było już dość późno, a ona nie jadła niczego od rana. Pora to zmienić.
- Mam ochotę na kawałek ciasta czekoladowego. I herbatę. - spojrzała na dziewczynę.

Kiwnęła głową.
Przypomniała sobie, że tutejsze kawiarnie nie są jednak takie zwyczajne. Wyglądały raczej bardziej na budki z kebabem. Przynajmniej ona widziała tylko takie.
Tak więc zaprowadziła Momo do jednej z takich budek. Koleżanka kupiła to co chciała, a sama wzięła gorącą czekoladę.
Kubeczki były zamknięte, ciasto Momo było jeszcze w opakowaniu, więc skorzystała z okazji i wzięła całe jedzenie, a Momo, a raczej jej rączki owinęła wokół własnej szyi. Odbiła się mocno od ziemi i od razu znalazły się na najwyższym budynku.
Tayla usiadła, oddając Momo jej pożywienie.
- Przepraszam, że nie zapytałam Cię, ale myślę, że to będzie nawet odpowiednie miejsce do odpoczynku... - to powiedziawszy wyjęła z płaszczyka buteleczkę z eliksirem od Shizu. Jeszcze jej trochę zostało więc spytała się jej:
- Jeśli uznasz, że będzie Ci tu za zimno siedzieć - wypij to. Możesz mi zaufać, ten eliksir jest świetny. - powiedziała ze spuszczonym wzrokiem.

Chłopak wzleciał w powietrze, nadal nie zmieniając swojej postaci w normalnego człowieka. Wydał z siebie ten pisk orła, lecąc po niebie. Na początku próbował ogarnąć trochę, gdzie co tu jest i, czy warto tam wylądować. Ujrzał pośród budowli dwie nieznajome sylwetki jakichś dziewcząt. Będąc kilka metrów nad chmurkami, zmienił się z powrotem w człowieka. Wyprostował się, a kości jego kręgosłupa szczęknęły nieprzyjemnie.
-Będę musiał się trochę rozruszać przed następnym razem - skrzywił się, mówiąc to do siebie. Ogarnął z oddali to, kto dokładniej znajduje się niedaleko niego. Dwie dziewczyny... Ciekawe, kim są? Może zmiennokształtne, jak on? Nie wiadomo. Przedstawić się? No, wypadałoby...
-Siemanko Wam! - zawołał wesoło, podchodząc do dziewczynek. Ewidentnie były od niego młodsze i niższe. Cóż poradzić, na te jego metr osiemdziesiąt pięć. Dlaczego musiał się urodzić taki? Tak wyrosnąć? Ale to chyba w sumie lepiej, niżeli być na równi z kobietą, bądź nawet być niższym od niej... Matt... O czym Ty, kurwa, myślisz? Palnij Ty się kiedy w łeb może? Wyjedź na hawaje? Dobrze by Ci to zrobiło, wiesz? Myślisz o bzdurach, a to, co robisz, po prostu załamka...

Wyciągnęła niepewnie rączkę w kierunku eliksiru i w tym momencie zaobserwowała przybysza.
Co? Mężczyzna tutaj? Nawet teraz nie mogła zaznać spokoju?!
Otworzyła szeroko oczy jak sarna, która zaraz ma skończyć na masce samochodu. W jednej, krótkiej chwili jej policzki zarumieniły się mocno, a ona sama schowała się za koleżanką. Nie mogła przecież uciec, a nie chciała od razu odbierać sobie życia skacząc z najwyżej położonego punktu w mieście. Nie, nie, nie.
Zacisnęła kurczowo pięści na bluzce Tayli.
Mężczyźni to jedyne, czego się naprawdę bała. Panikowała przy wszystkich oprócz doktora, który był jednocześnie jej stwórcą. Po jego śmierci wystarczyło, by zobaczyła jakiegoś na ulicy i już barykadowała się w piwnicy.
Ale dlaczego?
Nie wiedziała. Instynktownie wyczuwała, że mogą chcieć zrobić jej krzywdę.

Usłyszała męski głos. Odwróciła głowę w stronę gościa. No proszę. Niecodzienny widok.
Wstała. Ujrzała wysokiego chłopaka o nadzwyczajnie zielonych oczach... Mm, piękne!
Nagle poczuła, jak Momo tuli się do niej. Boi się? Boi się ludzi?... Płci męskiej może? Objęła ją jedną ręką, po czym szeptem zapytała się jej:
- Dlaczego się boisz? Nie ma strachu!
Następnie odwróciła twarz w stronę chłopca. Uśmiechnęła się i odpowiedziała mu:
- Witaj. Szybko się tu dostałeś. Jakim sposobem?

Ojoj... Dziewczynka się go przestraszyła. Dlaczego? On przecież nie wygląda na strasznego... Czy wygląda? Sam nie wiedział, ale wyglądał na takiego, który raczej nie krzywdzi ludzi. Nigdy nikogo nie skrzywdził. No chyba, że potrzebował jedzenia i był wtedy w formie wilka, to już bardziej, ale jako człowiek? Ni chuja, nikomu by nigdy nic nie zrobił. Ale jednak nie podszedł do tej strachliwej, żeby tylko nie przeraziła się go jeszcze bardziej.
-Zmieniłem się w orła, no i przyleciałem, proste - zasiadł na jednej z chmurek, które wyglądały, jak jakaś ławeczka. Jakie mięciutkie! Do końca życia będzie jarał tym, że był w podniebnym miasteczku. Tu jest tak... słodko? Może aż za słodko... Ale ślicznie to na pewno tu jest.

"Nie ma strachu"... łatwo powiedzieć!
Sens w tym, że ona nie może się pozbyć tego uczucia. Sama myśl o jakimkolwiek kontakcie z mężczyzną napawał ją niesamowitym lękiem. Spojrzała na Taylę z nadzieją, że zrozumie ja bez słów...
...marne nadzieje, ale pomarzyć można.
Wbiła w dziewczynę swoje stalowe tęczówki i tak trwała w bezruchu czekając na następstwa przybycia chłopaka.

Poczuła wzrok Momo na sobie. Spojrzała się na nią i lekko uśmiechnęła, po czym ponownie zwróciła się do chłopaka:
- Czyli jesteś zmiennokształtny? Niezła opcja! - odezwała się wesoło.
Naprawdę nieźle, dziewczyna spotyka się po raz pierwszy z taką rasą. Może zaprezentuje coś? Zmieni się w... no właśnie. W co on może się zmienić? Pewnie we wszystko co chce!
Zamyśliła się i wzięła kubek z gorącą czekoladą. Otworzyła pokrywkę i łyknęła trochę cieplutkiego napoju.

-No, zależy dla kogo, tak Ci powiem... Matt mnie zwą, chyba wcześniej się nie spotkaliśmy - rzekł, przedstawiając im swą skromną osobę. Gdzież się podziały jego maniery? Winien przedstawić się jako pierwszy, a nie zasiąść na dupsku i patrzeć na te dwie, anielskie osóbki, z których jedna przeraźliwie się go bała. Cóż, takie życie.
-Jeśli zbyt długo w coś się nie zmienię, to kości cholernie bolą... Uwierz, niezbyt przyjemne - wytłumaczyć, krzywiąc się. Właśnie niedawno tego doświadczył, kiedy zmienił się w wilka, próbując rozwikłać z Fuśkiem zagadkę starego zgreda z zamku, gdzie zmarł pośród stosu skarbów. Pieniądze szczęścia mu nie dały, bo tak czy tak zginął. Jak nie ktoś go zabił, to pewnie nie mógł się wydostać i z głodu.

Przytuliła się mocno do pleców koleżanki. Zauważywszy, że obiekt jej lęku nie zwraca na nią najmniejszej uwagi zaczęła powoli się uspokajać. Pierwsza fala paniki minęła.
Teraz zaczęła obserwować gościa. Nawet nie próbowała zachować dyskrecji, nie przywykła do tego. Po prostu wlepiła swoje wielkie, okrągłe gały w chłopaka i perfidnie się na niego gapiła.

Trzymając kubek z czekoladą dalej grzała sobie ręce.
- Wyobrażam to sobie. - odezwała się do gościa - Ja jestem Tayla, a to jest... - przez chwilę zawahała się, nie wiedziała, czy Momo będzie chciała, żeby ujawniła jej tożsamość - Momo...
To powiedziawszy kątem oka zaczęła przyglądać się towarzyszce, po czym znów spuściła wzrok i wlepiła go w ziemię. Ziemię?! Budynek...
- Jestem tak jakby człowiekiem - kotem... cokolwiek to znaczy...

- Kotecek, powiadasz? - zaśmiała się, "machając" przy tym brwiami. Ułożył się wygodniej na chmurce, odchylając głowę w tył. Hmm... Czy pokazać im, jak to się zmienia w lwa, wilka, czy cokolwiek innego? Nie, lepiej nie... Tamta druga pewnie by uciekła od niego jeszcze szybciej, niż gepard, goniąc swoją ofiarę, czy coś...
-A tamta panienka? Kimże jesteś, maleńka? - spytał się, kierując spojrzenie na tę, która się nie przedstawiła, tylko chowała się za tą czarnowłosą. Hah, Taylusia musiała za nią się wypowiedzieć, ojć... Naprawdę aż tak ją speszył? Niemożliwe... Dziewczyny zawsze traktowały go jak równego sobie.

Uważnie słuchała wymiany zdań pomiędzy czarnowłosą a obcym. Przez chwilę nie dochodziło do niej, że zadano jej pytanie. Zamrugała kilka razy bełkocząc coś niezrozumiale, a na jej policzki znowu wystąpiły rumieńce. Wtuliła twarz w ubranie przyjaciółki, po czym prawie niesłyszalnie wymruczała przyciskając nos do tkaniny:
-N-nie wiem kim jestem...
Zadziwiające, jak szybko ze sztywnej młodej damy można zmienić się w przerażoną sarenkę.

Postawiła na "ziemi" kubeczek, po czym odrywając jedną ręką twarzyczkę Momo od jej ubrania, drugą starała się wyciągnąć ją zza swojej osoby.
- Nie wstydź się! Nie masz czego. - wyszeptała z uśmiechem swojej koleżance.
Wreszcie Momo stała obok niej, nadal kurczowo trzymająca się rękawa.

-No właśnie, mnie się wstydzić nie musisz, nie jestem gwałcicielem - hahaha, jakiż to on był zły. Pewnie tymi słowami teraz doprowadził dziewczynę do szaleństwa i zaraz do niego ucieknie, czyż nie? No, tego się bynajmniej można było spodziewać, kiedy tak się na nią patrzyło.
-Ne, to co, dziewczynki, chcecie tak tutaj siedzieć, czy może pójdziemy gdzieś, przejść się, pozwiedzać? - spytał, wstając na równe nogi. Rozejrzał się dookoła. Wszędzie były budynki ze sklepami i tego typu rzeczami. Kawiarnie, nie kawiarnie.

Popatrzyła na Taylę z wyrazem wielkiego bólu wypisanego na twarzy.
Że też ona musiała... Przecież wie, że się boi, a chłopak jeszcze podburzył jej obawy swoim niby optymistycznym stwierdzeniem.
Nie podoba mi się - stwierdziła. Wprawdzie dość cicho, jednak na tyle głośno, by dotarło do uszu towarzyszki.

Patrzyła na chłopaka, gdy ten w końcu raczył się podnieść. Wtedy usłyszała stwierdzenie Momo. Podniosła jeden kącik ust do góry. Następnie odwróciła się do trzymającej ją kurczowo i powiedziała cicho:
- Spokojnie, biorę go za słowo. Jeżeli coś będzie nie tak, osłonię cię. - mówiąc ostatnie słowa zaśmiała się.
Teraz rzekła do chłopaka:
- Dobrze, a więc prowadź! W sumie już tu dużo miejsc zwiedziłam, ale... zaskocz mnie!

-Czyli, że to ja robię za przewodnika? - wskazał palcem na siebie, dotykając się w tors. Prychnął, tez się przy tym śmiejąc. No nie, najpierw myślą, że jest sadystą i gwałcicielem, a teraz robią z niego przewodnika... Ładnie, Matt, ładnie... Coraz większe postępy robisz, wiesz? Ach, Ty z tego zadowolony nie jesteś, rozumiem...
-No ale dobra, tylko mi potem nie narzekać, jak wam się coś nie podoba, bo ostrzegam - możecie jeszcze zmienić sobie przewodnika... - wytknął im palcem, po czym odwrócił się na pięcie i skierował się gdzieś naprzód, licząc, że za nim maszerują dziewczynki.

z.t

Hyhy~ Jesteście pewnie ciekawi co nasza wspaniała i jakże przerażająca bohaterka robi w takim miejscu jak podniebne miasto. Otóż.. Odpowiedź jest bardzo prosta. Chmury. Psychopatka ta jak wiadomo, lubi krew, ale jej widok na chmurach jest jeszcze lepszy. Czerwone na białym~ Mniam~ Przy pomocy swojej jakże oryginalnej różdżki pojawiła się na jednej z puszystych podusi stojąc oczywiście na dwóch nogach. Rozejrzała się tymi swoimi krwistymi i psycho ślepkami robiąc energiczne kroki po chmurach. Pewność siebie i ten przerażający uśmiech na twarzy~ Charakterystyczne cechy dziewczynki. Zaśmiała się pod nosem wspominając ekscytującą wyprawę ze swoim mistrzem nad chmurami. No, no.. nie ma to jak wspomnienia. Zaczęła machać różdżką tu i ówdzie tworząc w efekcie posągi martwych ludzi, oczywiście z chmur oblanych krwią. Piękny widok dla psychopatki. Niahahahaha~

Nie zabrzmi sztucznie, że młody nefilim właśnie się zgubił? No właśnie się tak stało, gdy tak przepychał się pośród ludzi, którzy pędzili do sklepów. Wyglądało to jakby walczył przeciwko nurtowi rzeki. Gdy ta walka z tłumem minęła, usiadł zmarnowany na ławce i próbował ugłaskać swoje włosy, które teraz sterczały na wszystkie strony. Po chwili dał sobie spokój, może jak będzie wyglądał niczym bambo z lasu to nikt do niego nie podejdzie. Byłoby przyjemnie posiedzieć chociaż raz samotnie, w ciszy. Mógłby w sumie wlecieć na dach. Nie chciał jednak, by ktoś widział, że w ogóle posiada skrzydła. Ostatnio zbytnio chwalił się swoją rasą i odwiedził go mało przyjemny typek. Ciekawe, czy da się wyleczyć ranę kłutą szyi? Chyba nie... Może tu gdzieś jest jakaś budka z lodami? Rozejrzał się wzrokiem pełnym pożądania, i dojrzał ją, samotną, tęczową i ochranianą przez faceta w czapeczce. Mru, budka z lodami, czyli jedna pozycja odhaczona z listy.

Nyha~ Nie ma to jak zabawa z chmurami. Po porostu Bomba. Będą cycki- Będzie BOMBA. Zarechotała głośno bawiąc się wciąż wśród chmur. Nie zwracała uwagi na ludzi mijających nią. Zbytnio ją oni nie obchodzili. Wolała zająć się swoimi psychopatycznymi wymaganiami niż tym, że ktoś może ją wyśmiać. Nagle jej uwagę przykuła osoba szukającą budki z lodami. Na pierwszy rzut oka już miała się zacząć brechtać, że owa osóbka się zgubiła. No bo to tak wyglądało, co nie? Machnęła kilka razy różdżką nad sobą i zniknęła, a na jej miejscu pojawiły się czerwone kryształki. Pojawiła się niczym jakiś ninja obok tejże osóbki z wyszczerzem na ryjcu. Zapukała chłopaka, no bo z bliska się już dopatrzyła kto to, w ramię szczerząc się psychicznie.
-Zgubiłeś się, buraczku?-spytała, a w jej oczach można było dostrzec błysk rozbawienia.

Skąd ona wiedziała, że poszukuje budki z lodami, autor się pyta!? Nefilim uniósł tylko brwi i postanowił ją zignorować. Jakaś pierdolnięta, może wszy ma, czy co. Nie miał ochoty aktualnie na rozmowę, więc raczej teraz powinien się rozładować. Strzepnął obojętnie rękę blondynki, która go szturchała, po czym wstał i ziewnął. Podszedł do budki z lodami bez pośpiechu, zamówił śmietankowe z polewą toffi, po czym po prostu skierował swe kroki w kierunku miasta. Najwyżej się spyta kogoś o drogę, a nie miał zamiaru akurat pytać blondyneczki. Skręcił w jakąś mniej przyjemną drogę, po czym po prostu opuścił temat. Bez gadania, śmiechu, pożegnań. Zrobił się za leniwy w ostatnich dniach, co to będzie, jeżeli się otłuści? Blech, chyba pójdzie na basen, w końcu słyszał, że gdzieś taki mają niedaleko akademika.


z.t