Polesie wilcze.

Najpierw zmrużył oczy, a jego czoło przeorały zmarszczki. Naomi wyćwierkała wszystko tak szybko, a dodatkowo bezsensu... Przechylił głowę, po czym wydął usta. Może za mocno uderzyła się w główkę? Pewnie teraz widzi ptaszki, jak w bajkach. Zerknął na niebo, było... CZERWONE! Otworzył szeroko oczy ze zdziwienia, po czym rozdziawił mordkę. Jednak nic nie powiedział, przecierając oczy raz za razem. O co tu chodzi? Jakaś ruina w niebie...?
- Przepraszam, możesz powtórzyć? Nie zrozumiałem, co chciałaś mi przekazać. - Nadymał lekko policzki, by zachować powagę i nie roześmiać się od razu. Po prostu chyba jeszcze się nie dobudził po tym upadku, a może dopiero teraz wracała jasność umysłu? Poza tym, czemu ona się tak kryła? Wilkołak już sobie uciekł... Ciekawe gdzie się podpalił... Spojrzał teraz bezwiednie na dłonie córki szatana, a jego brwi zbliżyły się niebezpiecznie ku sobie.

Uważnie przyglądała się jego reakcji, uderzając nieznacznie i nerwowo stopą o ziemię. Jednak po chwili już machnęła ręką, mrucząc pod nosem coś w stylu "nieważne" i odwróciła się od chłopaka z westchnieniem, łapiąc się za głowę, którą po chwili zwróciła ku niebu. Czerwonemu niebu. Chciała się o to zapytać właśnie jego, ale miała przeczucie, że jest on tak samo nieświadomy sytuacji, jak i ona, ale kto pyta, nie błądzi, prawda? - Podobno...
- Wiesz co? Podoba mi się to niebo. Jest o wiele lepsze, niż to błękitne. Przypomina mi piekło... - te ostatnie słowa, wypowiedziała bardziej do siebie, niż do niego, nagle przypominając sobie o jej dawnym domu, z którego została, ykhym, wywalona...

Westchnął, opierając się plecami o drzewo. Wpatrywał się czujnie w niebo. Czerwony to nie jest bezpieczny kolor. Raczej... 'SPIERDALAĆ, NIEBEZPIECZEŃSTWO'. Podrapał się w czuprynę i uśmiechnął delikatnie. Przymknął lekko oczy i spuścił głowę, tak, by włosy zasłoniły jego oczy.
- Wiesz... Nie wiem o czym mówisz. - Wyszczerzył się szeroko, zamykając oczy, aczkolwiek nie zmieniając pozycji. Skoro Nao 'włada' ogniem, poza tym, stwierdził po jej zachowaniu, że lubi być wredna, odznaczył ją jako główną podejrzaną względem podpalaczki wilkołaków. I raczej nie wyczuł niczyjej obecności, przynajmniej ludzkopodobnej. Zerknął na nią spod byka.
- Lubisz smrodek palonego futra? A może jarają cię jęki bólu? - Dużo siły wymagała maska powagi, ale cóż, śmiał się gdzieś tam w środku.

Obróciła się na pięcie, ze skrzyżowanymi rękoma na piersiach i podeszła do dość sporego głazu, który był idealny, żeby położyć się na nim. Tak też uczyniła, nie zwracając większej wagi na to, czy z nieba leciał jakiś ogieniek, czy nie, bo jego kolor bardziej ją intrygował w tym momencie. Polubiła tę wersję świata, niż tę wcześniejszą.
- Nie miałam, kogo dręczyć, to zapolowała sobie na wilkołaka, jakiś problem? - spytała, przekręcając głowę w jego stronę. Obrońca istot ziemskich się znalazł. Czyżby wkurzyło go to, co zrobiła? Czy po prostu nie miał już tematu do rozmów, więc uczepił się tego, co zrobiła?
- I oszczędź sobie mówienia, co złego robiłam i wytykania mi tego, że dostałam lanie... Dawno nie miałam do czynienia z takimi potworami - powiedziała, jakby się broniąc. Przymknęła oczy, ręce mając założone za głowę. Odetchnęła dziwnym powietrzem, które teraz panowało wśród nich. Dało się wyczuć odór spalenizny.

Powoli otworzył oczy, wbijając przez moment wzrok w ziemię.
- Ja nic nie mówię o tym,, tylko się spytałem z ciekawości o fetysz. - Zerknął na nią z rozbawieniem, po czym roześmiał się głośno i znikł dosłownie pomiędzy drzewami. Może od czasu do czasu było widać w lasie tą srebrną czuprynę. Dłuższą chwilę zajęło mu znalezienie wyrwy w lesie, czyli małej polanki. W tym cieniu drzew było mu zimno, więc osiadł wygodnie na suchej trawie i wpatrywał się w niebo, zupełnie nie ogarniając sytuacji. Szczerze mówiąc, bałby się wnieść teraz w przestworza. Teraz, gdy wyszedł na pełny wpływ nieba, poczuł lekki żar na twarzy. Wyciągnął dłoń przed siebie, skupiając całą swoją moc w dłoni, wspominając w pamięci obraz parasolki. Przez moment kształtował się w jego łapce podłużny, złoty kształt promieniujący lekko światłem. A potem w jego dłoni leżała parasolka. Rozłożył ją, a siedząc po turecku, wsadził sobie koniuszek pomiędzy nogi, zasłaniając głowę od żaru. Raz za ciepło, raz za zimno. Co za bezsens.
- Przytuliłbym jakiegoś niedźwiedzia. - Mruknął, patrząc gdzieś w bok.

Westchnęła, nie za bardzo wiedząc, co może ze sobą zrobić. Leżeć tak ciągle nie chciała, rozmowa nie była ciekawa, jak na razie. Niebo już ją tak nie pociągało, a ogień... ignorowała go. Podniosła się do siadu po turecku, rozglądając się za Isao. Długo szukała go wzrokiem i w końcu udało jej się go znaleźć, kiedy coś powiedział. Zaśmiała się, widząc, w jakiej siedzi pozycji.
- Ja myślę, że w tej chwili każdy niedźwiadek sobie śpi - powiedziała, wyciągając rękę przed siebie. Znowu zaczęła się z nudów bawić w formowanie kształtów z ognia, jak to robiła przy spotkaniu z Tajim. Zastanawiała się, czy by nie wskoczyć na biednego chłopaka, tak o, dla zabawy. Wyobrażając sobie i myśląc o takiej sytuacji, ogień przedstawił to wydarzenie, a ona zupełnie nie była tego świadoma.

Było tu ciepło i cicho... Poza tym, zachciało mu się ziewać... Może tak spanko? Raczej nic by go nie zjadło. Ale jedna rzecz była faktycznie dołująca, misie jeszcze spały. Trzeba będzie poczekać na wiosnę, by wtulić się w to puszyste i nieco śmierdzące futro. Pomińmy ten szczegół. Położył on bowiem teraz parasolkę koło siebie, już miał zerknąć na Naomi, kiedy przed jego twarzą pojawiła się płonąca ręka. Odsunął się tak gwałtownie, że upadł na plecy. Dopiero po chwili wpatrywania się w płomienie zrozumiał, że to przedstawia dwie postacie i jakąś sytuację.
- Ty chyba faktycznie lubisz być podpalaczką. Chciałaś zjarać mi włosy? - Złapał ją bezpiecznie za nadgarstek i zaczął machać jej rękę, by ogień zgasł. Coś ten płomień nie chciał się poddać, a wody ze sobą nie miał. Uniósł wtedy wzrok ku niebu, i nieco się przestraszył. Jeśli miałby padać deszcz, to... Byłaby to magma albo coś w tym typie?
- Takie ogniste niebo nie jest niebezpieczne?

Zaczęła się tylko śmiać, kiedy machał jej ręką na lewo i prawo, a ogień podtrzymywała myślami, żeby tylko nie zgasł. No i tak się nie stało. Teraz wyobrażała sobie różne zwierzątka, hasające po jakiejś polance, nad wyraz szczęśliwe, aż tu nagle... JEBUT~! Wszystko rozwaliło się na małe cząsteczki ognia, tworząc jakby fajerwerki, a po jej ręce teraz spływał, czy spadał z niej, złoty pyłek. Ileż to ona sztuczek znała...
- Nie wiem, pierwszy raz takie widzę - odrzekła, unosząc głowę do góry, też się uśmiechając przy okazji, nie wiadomo, czemu. Czyżby cieszyła się, że spotkała Isao? Ohoho, coś się święci.
- W ogóle, ja nie wiem, co się dzieje! Nikomu nie jestem potrzebna, nikt mi nie raczył powiedzieć, co tu się, do jasnej cholery, dzieje! - tyle miała teraz energii ze złości, że aż w oczach ogień jej się palił, co jest rzadko spotykane, o ile w ogóle możliwe.

Przeciągnął się, wyciągając łapki wysoko w górę, opanowując ziewanie. Postanowił, że koniec dzisiaj spania i spadania na twarz. Przyjrzał się teraz uważniej Naomi, po czym sam wyrzucił bezradnie łapki w górę, które szybko opadły.
- No widzisz, coś musiało się stać, a mianowicie złego. - Podrapał się w gołą brodę, mrucząc niczym Sherlock Holmes. Chyba będzie musiał popytać innych uczniów, albo nawet porozmawiać z mieszkańcami lasu. Bo chyba Szatan tak z dupy nas nie odwiedził chyba? Nagle zadrżał na całym ciele i zrobiło mu się zimno, chyba to była tak zwana 'zimna' satysfakcja. Wtem rozejrzał się błyskawicznie za jakimś źródłem światła. Nadął policzki.
- Ale ty możesz zostać moim niedźwiadkiem, co? - I nie czekając na jej odpowiedź, sam się rzucił na nią, przytulając ją. xd

Nie zdążyła nawet dokładnie zamyślić, zdążyć odpowiedzieć, a ten już się na nią rzucił bezczelnie! I tak poza tym, skoro tak teraz świat wygląda, to chyba kurwa nic dobrego raczej się nie stało, tak? Teraz bezradnie leżała na ziemi, śmiejąc się z tego, co właśnie zrobił białowłosy.
- Nie chcę być niedźwiadkiem.. Niedźwiadki nie mruczą... - oburzona wtuliła się w niego, mrucząc jak kociczka i miziając go noskiem po torsie, oczywiście przez bluzkę, której by wolała, żeby nie było, no ale cóż.
- Dasz mi buziaczka...? - spytała z nadzieją, unosząc łebek do góry, prosząco, ze smutną miną zbitego koteczka.

No, ale co tu był do myślenia? Zesztywniał, niczym trup w pewnej fazie, czując jak Naomi zaczyna się do niego łasić. Na początku przepłynęło przez niego warto zdziwienie, po czym jego brwi zbliżyły się ku sobie. Ej no! Wyszło na odwrót. To on miał się przytulać, a nie być przytulanką. Buu~ Uniósł tylko brwi, jak w orbitę, słysząc jej pytanie. Przez momencik wypatrywał na jej twarzy jakiejś kpiny, czy tam kurde jakiegoś dowcipu zaczajonego w kącikach oczu. Wzruszył po chwili ramionami i westchnął, jakby pracował cały dzień.
- Czemu nie? - Musiał nieco zmienić pozycję, skoro ta się tam miziała mu do torsu, to miał chyba kilkanaście centymetrów wyżej łeb, niżeli ona miała głowę. Dobra, koniec tych skomplikowanych tłumaczeń. Musnął delikatnie jej wargi, czując błyskawiczne przyśpieszenie serca.

Na jej twarzy pojawił się lekki rumieniec, kiedy ją pocałował. Choć chyba nie powinien, bo przecież nie takie rzeczy niedawno wyrabiali w jego, czy tam jej pokoju. Momentalnie, wracając wspomnieniami do tych wydarzeń sprzed kilku tygodni, zrobił się z niej soczysty buraczek, więc schowała twarz w jego koszulce, nie wiadomo po co.
- Arigato - szybciutko też go cmoknęła, aż jej się gorąco zrobiło. Szczególnie najbardziej czuła to przy ustach. Czuła, jak ją przyjemnie piekły. Musiała sobie przypominać o wszystkim, musiała, tak?

//Nie. || I kto tu miał kogo zawstydzić? xD//

Wbił wzrok teraz w czerwone niebo, bezgwiezdne. Zmrużył oczy, bo teraz przyszło mu na myśl, że ziemia może być otoczona jakimiś trującymi gazami. Podrapał się wymownie po nosie, zupełnie ignorując rumieniec, jaki śmiał się ukazać na jego policzku. Zasłonił sobie oczy (i pó łpoliczka, by okazji) łapką, po czym uśmiechnął się nagle.
- Wiesz, że możesz złamać sobie nos, tak zgniatając go o moją klatkę piersiową? - Po czym właśnie ta część ciała zaczęła drgać w śmiechu, jaki wydobył się z jego gardła. Następnie pogłaskał ją po głowie, od czasu do czasu ciągnąc ją za kosmyki.

Delikatnie, aczkolwiek z ociągnięciem, przekręciła główkę w jego stronę, mrugając oczkami. Czasami demonica zachowywała się zupełnie, jak niewiniątko, czy dziecko, ale to się potem odwracało. Już teraz czuła, że długo nie wytrzyma, siedząc bezczynnie w jego objęciach, kiedy czuła te przyjemne "kopania prądu" w sobie.
- Zregeneruje się - wystawiła mu język i się zaśmiała, aż tu nagle jakiś niesforny ogieniek wylądował przy nich, rozbłyskując się na ziemi. Dziewczyna to zignorowała. Częste zjawisko, podczas nerwów jego brata, czy nawet ojca. Gniew Szatana skierowany ku Naomi, uhuhu, wtedy to w piekle było najciekawiej.

Uniósł brwi, gdy tylko zobaczył płomień. Przypatrywał mu się ciekawie, ani nie przyjmował jakiegoś ciekawego kształtu, ani kolor jakiś był zwykły... Buu~ Co za nuda. Chociaż trzeba uważać, by się nie poparzyć, wziął patyczek, który leżał niedaleko jego dłoni i zaczął grzebać w skupisku rubinowych płomyków. Chyba przez chwilę zapomniał o bożym świecie, bo Naomi właśnie obkręciła łebek w jego stronę. Spojrzał na nią ciekawie, gdy nagle doszły do niego jej słowa.
- No, ale po co męczyć organizm i narażać się na ból? No chyba, że lubisz mieć garbaty nos... Nie wyglądałabyś wtedy raczej, aż tak atrakcyjnie. - Odparł bez przemyślenia, zadając triumfalne cięcie płomieniowi, który wreszcie zgasł, tracąc całą podpałkę. Wydał odgłos radości, lecz zaraz stanął mu w gardle, gdy uświadomił sobie, że wybuchł bez powodu. Uśmiechnął się przesłodko, by ukryć zażenowanie.

Zaśmiała się cichutko, patrząc na niego. Zmieniła ich pozycję tak, żeby móc zasiąść swobodnie na jego kolankach okrakiem i miziać jego brzuszek rączkami przez koszulkę.
- Jestem dla Ciebie atrakcyjna? - spytała, uśmiechając się cwaniacko, stopniowo przybliżając się do niego całym ciałkiem. W jej oku można było chwilowo dojrzeć ten niebezpieczny błysk. Demonica miała już pewien plan, tylko nie widziała, czy się akurat powiedzie. Zauważyła, że ten patyczkiem ugasił piękny płomyczek, którym się zachwycała.
- Hu... Brutalu... - dźgnęła go w żebra i po prostu patrząc w to samo miejsce, po chwili rozbłysł tam ogień, tak samo na patyku, który trzymał. Taki suprajs od demona, za zgaszenie jego żywiołu. Huhu. Ależ ostatnio się zrobiła brutalna i niewyżyta...

No zaraz, helloł! Nie zdążył nawet wszystkiego przetrawić, a tu już go zaczęła obmacywać, a dodatkowo palić jego przyjaciel, pan Patyk. Wyrzucił go z żalem w oku w kierunku ogniska, które teraz się roztrwoniło w miejscu małego płomyczka. Zaś, gdy odwrócił twarz w kierunku Nao, zauważył, że jest zdecydowanie za blisko. Zmrużył oczy niczym japończyk.
- Może. Robi to dla ciebie jakąś różnicę? Obchodzi cię zdanie marnego nefilima? - Gdzieś przez chwilę na tej jego poważnej twarzy czaił się uśmiech. No ale chyba już wiemy, że za długo on nie potrafi wytrzymać, więc podparł się rękami, by nie obalić się na plecy i odchylił łeb w tył, by się roześmiać głośno. Wtem przyuważył, że małych ognisk robi się coraz więcej. Przez ten cały ogień może stać się komuś krzywda.

Opiera się na łokciach, nieco od niej oddala, odchyla głowę w tył i się śmieje. Nie wiedzieć czemu, przyglądała mu się bardzo uważnie, badając każdy ruch jego mimiki twarzy (yhy,nie umiem tego opisać). Polubiła w nim bardzo jego białe włosy, całkiem długie i te jego dziwne, ale piękne oczy. Sama jeszcze tego nie umiała zrozumieć, ale pociągał ją. Przyciągał jak magnes, dlatego obaliła go na plecy, uśmiechając się do niego.
- Ostatnio tylko Twoje zdanie mnie obchodzi najbardziej - fakt, płomieni roiło się wokół nich. Mnożyły się jak króliczki i ciekawe, czy Nao jest w stanie zapanować nad tym... Pani żywiołu ognia powstrzyma deszcz ognia? Szatanie... Jak to idiotycznie brzmi, czyż nie?

Wzruszył ramionami, jakby nie poruszyła go ta kwestia. Wtedy właśnie sięgnął do kieszeni, by wyciągnąć wstążkę i związać sobie włosy, bo było gorąco! Wtem rozejrzał się wokoło, nagle zaniepokojony. A co jeśli jego parasolka się podpali? Chciał się podnieść, ale uniemożliwiała mu to Naomi. Wbił wzrok w jej czerwone tęczówki, po czym uśmiechnął się szeroko.
- A więc, pani Kotko, chyba panienka wielbi mnie zgniatać. - Odwrócił głowę, tak, że teraz policzkiem dotykał ziemi. Obserwował zdziwionym wzrokiem złote i rubinowe płomienie. Wyglądały jakby były wytworzone sztucznie... Zacisnął lekko wargi. Ja chce moją parasoleczkę! Przemknęło mu przez myśl.
- Wiesz, że to ognisko może mnie przypalić, chociaż niekoniecznie ciebie? - Mruknął w końcu.

- Kotko? - przekręciła główkę w bok, myśląc nad tym, dlaczego tak ją nazwał. Kocie oczy posiadali inni w jej rodzinie, ale nie ona. Mruczeć mruczała, ale sporadycznie, nie teraz. Wolną ręką złapała go za kosmyk włosów, który nie spiął wstążką, która - nawiasem mówiąc - była cholernie sexy i strasznie spodobał jej się widok Isao w związanych kłaczkach. Zaczęła obracać i ogólnie bawić się tym kosmyczkiem białych kłaczków. W ogóle nie zwracała uwagi na gorąc i ogień, który ich otaczał. Może dlatego, że była do niego przyzwyczajona? W końcu od dziecka miała z nim do czynienia, zawsze.
- Huuuu? Ej no, było tak od razu no... - zerknęła na ogień naburmuszona, a on po chwili zgasł. Tak samo inne, znajdujące się na polance, na której się właśnie znajdowali. Chociaż nie byłaby tego taka pewna, czy ogień nie dałby rady jej skrzywdzić... Owszem, ma nad nim władzę, ale to nie znaczy, że ktoś nie może jej nie przechytrzyć i nie załatwić.
- Nee... Wygodnie mi - zaczęła się śmiać, patrząc na niego. Dalej się bawiła jego kosmykiem, siedząc sobie, niewiarygodnie blisko niego, jak kiedyś w Tengoku. Własnie, miała się go o coś zapytać, tylko tak się okazuje, że znowu pękła... Znowu tydzień zastanawiania ją chyba czeka...

Westchnął, jakby właśnie dźwigał tonę.
- A mi nie bardzo. - Wystawił koniuszek języka. Sprawnie złapał ją w tali i zrzucił z siebie, by wreszcie usiąść i poszukać wzrokiem swojego ukochanego przedmiotu. Na czworakach powędrował kilka metrów dalej i ścisnął w dłoni parasolkę. Uśmiechnął się szeroko, nieco się przypaliła na brzegu, ale to wszystko. Usiadł po turecku i położył badylowaty przedmiot na udach, po czym podparł się i próbował wypatrzeć czegoś dziwnego w tym zadziwiającym niebie. Która teraz jest godzina? Dzień, czy noc? Ile czasu minęło, od kiedy się zdrzemnął? Wydął policzki, przechylając głowę w bok. Czy będzie widać gwiazdy? A może to apokalipsa i zbliża się czterech jeźdźców apokalipsy? Hm...
- Pewnie jakiś czarodziej się zbytecznie bawił pogodą.

- Mogłeś od razu mówić, a nie... - prychnęła tylko, rozkładając się na ziemi wygodnie, w pozycji na krzyża, jak w Biblii Jezusa ukrzyżowali. Wydęła usta, pokazując swoje niezadowolenie z tej sytuacji, jednocześnie wiedząc, że Isao i tak się na nią nie patrzy. Zajmował się swoją parasolką. No, spoko... Tak się teraz zaczęła zastanawiać, czy ona posiada taki sentyment do jakiejś rzeczy, która posiadała?
Nie, chyba nie...
- Pewnie Garim - powiedziała, rozważając zdanie, wypowiedziane przez niego. Poznała go, ale chyba tylko chwilowo. Westchnęła. Cholernie jej się nudziło. Podniosłą się do siadu i znowu w jej rączce wybuchł ogień. Nie wiedziała, co ma ze sobą zrobić...

Nagle jego brew skoczyła gwałtownie gdy usłyszał imię. Ale nie dlatego, że było ono mu znajome... Raczej... Podrapał się w główkę, przechylając ją na moment w lewo. Zorientował się, że wstrzymuje gwałtownie oddech, więc szybko zaczął oddychać. Wywalił się znowu na ziemi, przysłaniając sobie oczy bowiem łapką, gdyż ciepły blask nieco go raził.
- Nie wiem, nie znam. - Odparł sucho. Przytulił się do parasolki, po czym nagle ziewnął i zamknął oczy, nieruchomiejąc. Wsłuchiwał się w skupieniu w otoczenie, ale senność wcale go nie napadała. Wręcz przeciwnie, im bardziej chciał przysnąć, tym jego myśli zaczynały być dziksze i powracały na tory zupełnie inne, niżeli by pomyślał o nich w zwykłych okolicznościach. Wtem właśnie na jego policzkach pojawiły się subtelne rumieńce, które zostały przywołane, przez nieco prywatniejsze doznania.
- A może twój staruszek wysłał jakiegoś zabójcę na mnie? - Po czym roześmiał się z rozbawieniem.

Demonica siedziała tak dalej, patrząc się z przektrzywioną głową na Nefila, siedzącego nieopodal niej. Podpełzła do niego i położyła się na brzuszku, obejmując go w pasie, a głowę kładąc na jego jednej nodze, po czym zamruczała cichutko, zupełnie bez celu. Nikt chyba nie wiedział, co tak naprawdę kryje się w serduszku dziewczyny, a ona sama co do tego wszystkiego też pewna nie była, lecz wiedziała, że dziwnym sposobem ciągnęło ją, jak ogień do piekła, do tego chłopaka. Przy pierwszym spotkaniu już mogła to poczuć i to ją teraz prześladuje do teraz.
- Tatuś? - zerknęła na niego z dołu, patrząc się na niego tymi swoimi, smoczymi, czerwonymi oczyskami, które świdrowały każdego na wylot, zdając się myśleć tylko o jednym.
- Być może... Ja tam nie wiem, ale jeśli to on, to niedługo się pewnie skończy, bo znając życie, znudzi mu się to - wzruszyła ramionami, tuląc go nieco mocniej, głowę wtulając w jego brzuszek. Znowu zamruczała, bo było jej bardzo dobrze w takiej pozycji, a on jeszcze taki cieplutki był...
No nie to, że ona nie była, ale sama nie czuła od siebie tego ciepła. Zawsze było dla niej tak samo. No chyba, że jej moc słabła, wtedy ciepełko przemijało... A tego nie lubiła. Szczęście, że teraz odwilż dawała się we znaki.