Łąka.

Szedł cały czas przed siebie i nagle znalazł się na łące. Od zawsze lubił przyrodę i wolną przestrzeń, więc teraz był szczerze uradowany. Zaczął się przechadzać po trawie i nagle machnął ręką, a liście zaczęły nad nim wirować, tworząc przepiękną kaskadę kolorów. Uśmiechnął się delikatnie i położył na trawie, wśród tych wszystkich kwiatów, cały czas machając ręką. Liście zaczęły wirować coraz szybciej, po czym nagle zwolniły i opadły delikatnie na niego. Wtem przybiegł do niego mały zajączek. Wskoczył mu na brzuch i Garim z delikatnym uśmiechem zaczął go głaskać. Myślał, że się wystraszy i ucieknie od niego, więc z radością przyjął to, że stało się inaczej. Zajączek zwinął się w kuleczke i przymknął oczka, pod wpływem dotyku chłopaka. Garim wyciągnął wolną rękę w bok i zaczął kręcić palcem, tworząc malutki, wietrzny wir. Po chwili wir ustał, a do jego ręki podfrunął mały koliberek. Uśmiechnął się znowu i przyglądał się zwierzakom. Zawsze przyciągała go przyroda i wszystko co z nią związane, a on sam przyciągał do siebie zwierzęta różnego rodzaju... Po prostu wszystkie! Jakimś dziwnym trafem one mu ufały, a Garima bardzo to cieszyło, bo nie każdy miał szansę poczuć taką magię. W tej chwili zatracił się w tej magii i zupełnie nie zwracał uwagi na otaczające go rzeczy. Skupił się na jednej rzeczy-na przyrodzie i magii z nią związanej.

Nogi przywiodły go tutaj, na łąkę. Musiał przyznać, że była naprawdę pięknym miejscem. Tyle przestrzeni.. Przyroda.. Świeże powietrze.. Cisza. Fushimi chyba nie mógł wybrać lepszego miejsca. Rozejrzał się dokładniej po obszarze. W pewnym momencie dostrzegł brązowową czuprynę jakiegoś młodzieńca.
- No dalej. Kiedyś przecież musisz odezwać się do kogoś tutaj - powiedział w myślach.
Zrobił krok w stronę chłopaka. Potem jeszcze jeden i jeszcze, aż w końcu znalazł się bardzo blisko niego. Nie mógł go niezauważyć.

Uniósł wzrok na chłopaka, który właśnie koło niego stanął. Uśmiechnął się przyjaźnie.
-Hej, jestem Garim. Podałbym ci rękę, no ale sam widzisz... - spojrzał na zwierzęta.
Myślał, że wystraszy je przybycie chłopaka, ale najwyraźniej czuły się bezpiecznie, czując na sobie jego dotyk.
-Siadaj. - zaproponował z uśmiechem.

Spojrzał przelotnie na zwierzęta u boku chłopaka.
- Witam. Jestem Fushimi. Bardzo miło mi pana poznać - odparł bardzo poważnym, ale uprzejmym tonem - Oczywiście - kiwnął głową na tak, po czym usiadł obok Garim'a.
Cały on. Nie mógłby powiedzieć do niego po imieniu tak od razu.

Przyglądał mu się z uwagą. Czy mu się przesłyszało, czy powiedział do niego per "pan"? Ile to już czasu minęło, od kiedy ktoś się tak do niego zwrócił? Dwa lata? Trzy? Już sam nie wiedział.
-Ej, no spoko. Nie musisz się do mnie tak formalnie zwracać. Przez to czuje się staro... - skrzywił się - Mów do mnie po imieniu, okej? - podniósł się do siadu, zsuwając zajączka na kolana, a kolibra położył sobie na ramieniu.

Zaskoczyły go trochę słowa chłopaka. Fushimi nie był przyzwyczajony do tego by ktoś mówił do niego w taki sposób. Wiedział, że w tej szkole dużo się zmieni i doświadczy wielu nowych sytuacji, ale nie zmieniało to faktu, że niezbyt wiedział jak się teraz zachować. On nie umiał się rozluźnić. Zawsze był spięty i sztywny.
- W porządku, pa.. Znaczy się.. Garim - poprawił się - To bardzo piękne miejsce, prawda? Jest tutaj tak cicho i spokojnie - wziął głęboki wdech, a potem powoli wypuścił powietrze z płuc.

-Od razu lepiej. - uśmiechnął się - Tak, masz rację... Tutaj jest dużo pięknych miejsc i jak na razie, to jest jedno z moich ulubionych...
Westchnął i przymknął oczy, napawając się tym wszystkim. Śpiew ptaków, szum drzew, wiatr robiący mu nieład we włosach... Tak, to wszystko sprawiało, że czuł się tu jak w domu. Jak za dawnych czasów.
-A co ciebie tu sprowadza, kolego? - spytał z przyjaznym uśmiechem.

- Nie mam pojęcia - mruknął - Znalazłem się tutaj przez prawdziwy przypadek. Po prostu nogi mnie tutaj poniosły. Zupełnie nie znam tych okolic - przyznał po chwili - Ale cieszę się, że tutaj jestem. Takie miejsca sprawiają, że mogę się wyciszyć i pomyśleć - dodał.
Zamknął na chwilę oczy. Coś czuł, że chyba to miejsce również stanie się jednym z jego ulubionych tak jak u chłopaka. Miło było, że kogoś poznał. Raczej nie chciałby zawsze chodzić samotnie.

-Wiem, co czujesz... - szepnął, żeby zbytnio mu nie przeszkadzać - Każdy czasami potrzebuje się odizolować od ludzi i wyciszyć... Pomyśleć...
Mówiąc to, miał na myśli to, że on chciał pomyśleć o Shizu. O tym, co czuje do niej i co ona prawdopodobnie czuje do niego. Jeszcze nigdy nie znalazł się w takiej sytuacji...

Fushimi zawsze czuł się w pewien sposób odizolowany od ludzi. W końcu całe dnie spędzał w tym ogromnym domu, w którym służył jako lokaj. Rzadko kiedy z kimś rozmawiał. Całe jego życie kręciło się wokół obowiązków. A jednak postanowił to zmienić. Chciał by teraz było lepiej.
- Jak najbardziej się z tym zgadzam - powiedział otwierając oczy - Inaczej nie da się rozwiązać problemów.

-A jakie masz problemy? - spytał, patrząc się na niego - Ale jak nie chcesz mówić to nie mów. Ja do niczego nie zmuszam...
Stwierdził i położył się spowrotem na trawę. Nieco się zasmucił, kiedy zając uciekł do swojej norki, ale został mu jeszcze ptaszek.
Wyciągnął rękę do góry, a koliber usiadł mu na palcu i zaczął czyścić sobie skrzydełka. Uśmiechnął się delikatnie... Tak, przyroda jest wspaniała.

- Nie wiem czy można to nazwać problemem - odparł - Wcześniej byłem ptakiem uwięzionym w bardzo mocnej klatce. Dużo czasu zajęło mi uwolnienie się. Tylko, że ptak, który od narodzin mieszkał w klatce nie wie jak postępować, jest zagubiony, nie umie latać. Oto mój problem - westchnął ciężko, po czym spojrzał na chłopaka.
Nie wiedział czemu mu to mówił. Może po prostu czuł potrzebę wygadania się komukolwiek nawet jeżeli prawie w ogóle nie znał tej osoby.

-Wiem co czujesz, bo też tak kiedyś miałem. - stwierdził patrząc z uwagą na ptaszka - To z czasem mija. Z początku czujesz się zagubiony, tak jak powiedziałeś, ale to minie. Zaklimatyzujesz się tutaj, poznasz nowych ludzi, zaczniesz żyć od nowa. Tego nikt ci nie może zabrać. Żyjesz i to jest piękne. Niektórzy mówią, że życie powinno być krótkie, ale wesołe. W naszym świecie to jest po prostu czysta prawda. Nigdy nie mogę być pewny czy ktoś mnie nie otruje, nie wbije we mnie szponó, albo nie wyssie ze mnie krwi. - zaśmiał się głucho - Ale nie przejmuje się tym i żyje. Po prostu żyje. Tak jakby kolejny dzień miał nigdy nie nadejść. Dlatego lepiej, żebyś się wyluzował i zapoznał na nowo że światem. Po prostu żyj. - stuknął go lekko w ramie, patrząc jak ptaszek odlatuje.

Słuchał go bardzo uważnie. Czuł, że chłopak ma rację, ale łatwiej było powiedzieć niż zrobić. Fushimiemu trudno było się rozluźnić. Nigdy nie działo się to za dotknięciem magicznej różdżki. Zawsze był czujny, gotowy, uważny, ostrożny.. Wolał dmuchać na zimne. Nie był spontaniczny.
- Dobrze wiedziałem na co się narażam kiedy zapisywałem się do tej akademii. Nie zrobiłbym tego, gdybym był zupełnie bezbronną osobą - odpowiedział - Postaram się zastosować do Twoich rad, Garim'ie. Na pewno nie będzie to łatwe zadanie i zajmie mi dużo czasu, ale myślę, że właśnie postawiłem sobie w życiu zupełnie nowy cel - oznajmił, a na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech.

-Cieszę się, że mogłem pomóc. - uśmiechnął się i przymknął lekko oczy.
Nie wiedział czemu mu to wszystko powiedział. Słowa leciały z niego jak wodospad. I chyba pierwszy raz odkąd tu jest, przydał się do czegoś i komuś pomógł. Niby jest idiotą, ale potrafi poważnie pogadać, a najbardziej lubił przekazywać komuś swoje własne przemyślenia na temat życia.

- A Ty masz jakiś problem? - zapytał - Może mógłbym pomóc?
Chciał się mu odwdzięczyć tym samym. W końcu nie mógł pozostać bierny. Także powinien wyjśc z inicjatywą i w miarę możliwości na coś się przydać chłopakowi. W sumie to zawsze mógł mu ugotować coś pysznego albo wyprasować koszulę.

Zastanowił się przez chwilę. Niby problem, niby nie. Sam nie wie...
-Wiesz co, jest chyba coś takiego, ale nie będziesz chciał o tym słuchać. - posłał mu uśmiech i podłożył sobie ręce pod głowę.
Czuł, że może mu zaufać, ale nie chciał go zanudzać swoimi problemami. On miał żyć na wesoło, a nie pomagać takiemu idiocie, jakim jest Garim.

- Chcę o tym słuchać - zapewnił chłopaka spoglądając na niego - Ty nie zostawiłeś mnie sam z moimi problemami, więc sprawię, że i Ty nie zostaniesz sam ze swoimi - powiedział.
Poprawił okulary. Dla niego nie było to nudne. Naprawdę chciał mu pomóc, chociaż nieco obawiał się, że będzie to coś o czym nie będzie miał pojęcia.

Przyjrzał mu się uważnie i stwierdził, że jednak mu powie.
-No bo wiesz... Jest taka dziewczyna... Shizuku... I ona mi się podoba. - stwierdził, siadając - Myślę, że ona też coś do mnie czuje, ale... No, sam nie wiem. Pocałowałem ją, a ona oddała mój pocałunek... - uśmiechnął się na to wspomnienie - Powiedziała, że musi to sobie przemyśleć, a ja nie wiem co mam teraz zrobić. - westchnął ciężko, patrząc na swoje dłonie.

Pięknie. A na tematy z kategorii miłość Fushimi nie wiedział prawie nic. Mimo to ułożył sobie w głowie jakąś logiczną wypowiedź .. radę dla chłopaka.
- Myślę, że powinieneś poczekać na jej odpowiedź - odparł - Skoro oddała Twój pocałunek to na pewno nie jesteś jej obojętny. Gdybyś był na pewno nie chciałaby się z Tobą spotykać. Nie można nic mieć tak od razu, ale myślę, że gdy następnym razem się spotkacie na Twojej twarzy pojawi się szeroki uśmiech z powodu jej odpowiedzi. Musisz zrozumieć jej wahanie się. Chce być pewna swoich uczuć - zakończył.

-Wiesz co, kolego? Chyba masz racje... - uśmiechnął się przyjaźnie i puknął go lekko w ramie - Może później do niej pójdę... W najgorszym wypadku dostanę kosza.
Wzruszył ramionami i znowu machnął ręką.
-A teraz patrz...
Ruszał rękami w górę, w dół i na boki. Liście zaczęły wirować i po mału przybierały kształty różnych zwierząt. Nagle na głowę Fushimiego wskoczyła wiewiórka, zrobiona z liści klonu.
Garim zaśmiał się... Ta sztuczka nigdy mu się nie znudzi.

Westchnęła.
Idealne miejsce, ciche i spokojne.
Stanęła pod jednym z dużych drzew i zaczęła cicho grać balladę. Z biegiem czasu grała coraz głośniej aż w końcu wciągnęła się i zaczęła też śpiewać. Jej cienki ale cudowny głos idealnie komponował się z muzyką skrzypiec jak i fortepianu.
Zatonęła w muzyce i nawet nie zauważyła, że wokół niej zebrało się kilka zwierząt.

- Cieszę się, że mogłem Ci pomóc, Garimie. Głowa do góry! Wszystko będzie dobrze - uśmiechnął się do niego by dodać mu otuchy.
Uważnie obserował ruchy jego rąk. Dopiero gdy poczuł na swojej głowie .. coś .. jego wzrok powędrował w inne miejsce. Zaśmiał się, gdy zorientował się, że na jego głowie siedzi wiewiórka. Nie taka prawdziwa, ale fakt faktem.
- Jesteś czarodziejem, czy .. czymś na jego obraz? - zapytał ponownie patrząc na chłopaka.

-Jestem czarodziejem - uśmiechnął się - No i w końcu usłyszałem jak się śmiejesz.
Machał dalej rękami tworząc najróżniejsze rzeczy, kiedy nagle przestał, a wszystko co przed chwilą się ruszało, nagle stanęło w miejscu.
-Słyszysz? - spytał - Jakby ktoś grał na skrzypcach i... śpiewał? Dziwne... - zmarszczył czoło.