Jezioro Elfeis.

Przyglądał się Shizu. O Nieba! Wyglądała jak mała dziewczynka, kiedy tak skakała. Uśmiechnął się szeroko i wodził wzrokiem za dziewczyną.
-Wydajesz się w tym miejscu zupełnie inna. Albo chodzi o to, że jest tu po prostu cudownie, albo cieszysz się, bo się trochę uspokoiłem. - położył się na plecach, odchylając głowę w tył, by móc na nią patrzeć - A do góry nogami jest to jeszcze bardziej widoczne.

-Wiesz... Po prostu przyzwyczaiłam się do przebywania w tym miejscu. Nie chodzę tu tylko dlatego, że uczęszczam do Teikou - odwróciła się zgrabnie do niego przodem, składając ręce za sobą razem - Od zawsze tu przychodzę, odkąd sięgam pamięcią - wskoczyła na stały grunt, podchodząc do niego. Siadła obok i zaczęła bawić się jednym źdźbłem trawy. Miziała nim się po ręce, po nodze, po nosie, a potem zgięła je i wyrzuciła.

-Musiałaś mieć fajne dzieciństwo... - rozmarzył się, patrząc na nią.
No naprawdę, teraz zachowywała się jak mała dziewczynka. Jakby to jezioro było jej tajnym miejscem, do którego nie miał wstępu nikt prócz niej, a Garim był jedynie gościem. Gościem, który dostał pozwolenie, by zobaczyć magię, jaka się tu roztacza.

Położyła się w trawie, przeczesując ją swoimi dłońmi z uśmiechem. Jak ona kochała tu przebywać, to nikt po prostu nie miał tak, jak ona. Nawet demon w piekle w gorącej kąpieli. Nikt, po prostu, nikt.
-Było fajnie, o ile byłam sama - sprostowała go, przymykając swe oczy. Wiatr lekko muskał ją po twarzy i rozwiewał jej włosy tak, że lądowały one przeważnie na jej twarzy - Ale też nie narzekam - dodała. No bo cóż tu narzekać, skoro była prymuską w szkole? I jako jedna z niewielu elfek została wojownikiem? Oraz potrafiła celnie strzelać z łuku?
Cud, miód i marzenie.

Przyglądał jej się z uwagą. Zmieniała się cały czas. Raz wrzucała go do fontanny, a kiedy indziej rozpływała się w marzeniach. Wyciągnął rękę i odgarnął pasemko jej włosów i uśmiechnął się delikatnie. Przybliżył swoją twarz do jej i złożył na jej ustach delikatny pocałunek.

Z zamkniętymi oczyma uśmiechała się do siebie i leżała spokojnie, póki nie dotknął ktoś jej twarzy i nie zabrał jej włosów, które zasłaniały jej oczy, ale zanim je otworzyła, poczuła usta Garima na swoich. Serce stanęło jej w gardle i przestała na moment oddychać, osłupiała przez ten mały gest.

Oderwał się od niej lekko przyćmiony. Sam nie wiedział, czemu to zarobił, ale to było silniejsze od niego.
-Przepraszam... Ja nie... - zaczerwienił się - Sam nie wiem...
Spuścił głowę i wbił wzrok w tafle wody. Niepotrzebnie to zrobił. Wszystko zepsuł...

Pierw leżała przez pierwsze sekundy, a potem usiadła sztywno i odwróciła się do niego plecami, cholernie się rumieniąc. No tego się nie spodziewała po nim. Co ma teraz zrobić? Pierwsze co, to przełknęła głośno ślinę i łamiącym się głosem, rzekła:
-Nie... Nic się nie stało - nie było to zbyt przekonujące, ale zawsze coś - Naprawdę... - spojrzała na niego przez ramię. Załamał się chłopak... Skrzywiła się i położyła mu rękę na ramieniu sądząc, że to może coś da.

Wzdrygnął się czując jej rękę, ale nie podniósł głowy. Nie mógłby spojrzeć jej w oczy. Ale musi udawać, że nic się nie stało. Wstał niepewnie i że sztucznym uśmiechem powiedział:
-Chyba czas się odświeżyć. - wymusił uśmiech i wszedł do wody, chowając zarumienione policzki.

Nie, ona nie była rozkojarzona, ani zamyślona. Po prostu nic, a nic nie mogła odgadnąć w jego zachowaniu. Czy zrobiła coś nie tak, i teraz się krępował, czy miał jej dość i chciał stąd jak najszybciej iść?
Westchnęła i zdjęła z siebie jego kurtkę. Wskoczyła na największy kamień, umieszczony niedaleko brzegu wody i wpatrywała się w różne miejsca po kolei, szukając punktu zaczepienia i tutaj i w myślach. Jej wzrok padł na chłopaka, na jego twarz, odwróconą do niej tyłem, na plecy, nogi ...
Nie no, ogarnij się!

Myślał, że woda go oczyści, ale jednak się pomylił. Wyszedł na powierzchnie, a z jego włosów i rzeczy spływała ciurkiem woda.
-Przepraszam... - zwrócił się do Shizu - Nie powinienem był cię całować... Sam nie wiem, co sobie myślałem... - mówił stojąc nieruchomo w wodzie.

-Ej... Ech... - wstała i w podskokach doszła do niego, stając naprzeciwko. Ta, kolejny wyższy od niej, cieszmy się i radujmy się, ponieważ Shizu jest malutka i każdy o tym wie, jupi jaj!
-Naprawdę nic się nie stało, uwierz mi - spojrzała mu niepewnie w oczy, mając nadzieję, że to przekona ją do jej zdania. Może i nie rozumiała go, ale ten pocałunek... To nie było nic złego. Szczególnie, że nie jest złym człowiekiem, tylko wyróżnia się od tych debili, z którymi miała kiedyś do czynienia.

Kiedy dziewczyna stanęła przed nim, oblał go lekki rumieniec. Nie chciał, by źle o nim myślała, a przez swoją głupotę, ukazał jej się w świetle taniego podrywacza. Słysząc jej głos, zapewniający, że nic się nie stało, odwrócił głowę w jej kierunku i spojrzał jej głęboko w oczy z delikatnym uśmiechem. I właśnie teraz musiał coś sobie zakomunikować, a mianowicie to, że się zadurzył w Shizu.

Stała tak przed nim, wpatrując się w te magnetyzujące oczęta, a serce przyspieszyło o kilkanaście bić na sekundę, podskakując jej prawie do gardła. Czemu nic nie mówi? Nie wie, że cisza krępuje człowieka? .... Okej, w tym wypadku elfa...
-Czemu mi się tak przyglądasz? - spytała w końcu, dość cicho, ale na tyle głośno, by zrozumiał, że cokolwiek coś powiedziała.

-Sam nie wiem... Po prostu... - powiedział, po czym dodał prawie niesłyszalnie - Przyciągasz mnie...
Stał przed nią i wpatrywał się w jej zielone oczy... Uśmiechał się przyjaźnie, cały czas lekko czerwony na twarzy. Mimo wszystko nie udawało mu się powstrzymać rumieńca.

/ Szmaragdowe, kurna >3 \

Dokładnie wsłuchiwała się w słowa Garima, a potem zamarła i zrobiła się sztywna. Czy jej się coś przesłyszało, czy właśnie dowiedziała się, że... Ona kogoś przyciąga...? O Bogini! Chyba zaraz zemdleje ta biedna elfka...
A jednak trzymała się jakoś na nogach i patrzyła się twardo wgłąb jego duszy, przenikając do niej przez jego oczy.
-Wiesz, ja chyba też tak mam... - spuściła lekko głowę, oblewając się niemożliwym rumieńcem.

/Przepraszam. XD\

Słysząc jej słowa, poczuł się jak małe dziecko, które właśnie dostało największego lizaka na świecie. Niezbyt zaufał swojemu zmysłowi słuchu, ale widząc jej rumieniec wiedział, że się nie pomylił.
Podszedł do niej bliżej i objął delikatnie, szepcząc jej do ucha cztery słówka:
-Teraz to mnie przyciągnęłaś...

Próbowała nie świrować, tylko zachowywała zdrowy rozsądek. Spokojnie, już Cię przecież ktoś przytulał, co nie? I nie było tak źle, więc teraz stój spokojnie i nie marudź, jak Cie uczono.
-Czuję, że coś się dzieje w akademiku - zaśmiała się, kiedy usłyszała to, co do niej mówi i jednocześnie z tego, że naprawdę chyba coś się działo w akademiku. Może czas wracać?

-Coś złego, czy coś dobrego? - spytał, kiedy już ją wypuścił.
Też zaczął coś czuć, ale nie potrafił tego zidentyfikować. No cóż, może Shizu się to uda...
-Wracajmy już, co? Sprawdzimy to. - uśmiechnął się i z radością stwierdził, że dawny, uśmiechnięty Garim powrócił.

-Y, a tego to już nie mogę określić - zaśmiała się, poprawiając swoje kłaki, zaczesując je w tył. Zabrała jego kurtkę, która została na ziemi i jakoś tak bezinteresownie przytuliła ją do siebie i ruszyła w drogę powrotną.
-No chodź, jeszcze kiedyś Cię tu zaprowadzę - zaśmiała się, czekając, aż dołączy do niej, po czym ruszyli oboje w stronę szkoły.

z.t

Potrzebował spokoju. Nagminnie i gorąco. Po tych pokazach mocy, czuł lekkie zmęczenie. Zaczął spacerować po powierzchni, pomimo tej niepewności, czy czasem nie wpadnie do wody. Wokoło niego poczęła tworzyć się najróżniejsza sceneria. Woda przyjmowała kształty ludzi, koni, czy innych zwierząt. Rozgrywały się właśnie wokoło niego największe bitwy historii, starożytne, przecinające się przez współczesność. Pomimo, iż woda była trochę bezkształtna, ruchy postaci były oczywiste i łatwe do odgadnięcia. Magik wyczarował wokół siebie tarczę, tak by woda go nie trafiała, a jednocześnie mógł poczuć np wiatr. Jakby teraz ktoś w niego rzucił kamieniem, na pewno dostałby. Właśnie wystrzelił w jego kierunku karabin maszynowy, lecz mu nic się nie stało, w końcu nabojami były tylko kropelki wody. Scenerie walk zmieniły się w bardziej błahe, takie jak stado biegających koni, czy delfiny bawiące się przy powierzchni wody. Nad jego głową pojawił się niemal rzeczywisty orzeł, który jednak zaraz zmienił się w garstkę cieczy i wpadła do jeziorka. Nie wiedział ile czasu minęło, pięć minut? A może kilka godzin? Na jego czole pojawiło się kilka kropelek potu, a we łbie zaczęło mu się mylić. Uśmiechnął się głupkowato i położył się na wielkim kamieniu, podłożył sobie pod głowę obie ręce. Wpatrywał się tak melancholijnie w niebo.
- Jestem dziwny. - Odparł z głupim śmiechem, a potem wszystko znikło w odłamach snu.

Leciała nad lasem, ciskając ognistymi kulami w każe drzewo, jakie sobie tylko upodobała, bo jej się tak chciało i musiała wyładować emocje. I tak nie spalą się, bo zima i śnieg na to nie pozwalały. Po krótkim czasie znalazła się nad jeziorem i zauważyła tam blond włosego chłopaka, ale nie wiedziała, czy zakłócić mu spokój, czy nie, więc zaczekała.

Nie wiedział ile czasu minęło, jednak był cały zesztywniały. Złapał się za łeb, który bolał, jakby miał kaca. Odetchnął głęboko, widząc, że para jest bardzo gęsta. Zastanawiał się przez chwilę co go obudziło. Rozejrzał się uważnie wokoło, nie widząc tego jelenia... A jednak była to Naomi. Zacisnął usta w kreseczkę. Włosy opadały mu na oczy, Jezusku, ale mu urosły. Wpatrywał się w córeczkę szatana przez dłuższy moment.
- Ładnie to tak obserwować śpiących ludzi? - Odparł zachrypniętym głosem.

-Ładnie to tak leżeć i się ziębić? - dobra, to nie miało sensu, ale humor miała już dość spieprzony, mówiąc lekko, dlatego jej zdania w żadnym wypadku nie będą się jej teraz kleiły w coś sensownego. Z westchnieniem zniżyła lot, a jej skrzydełka nagle się zatrzymały i spadła w zaspę śniegową z wrzaskiem. -No cholera jasna!

Musiał się mocno skupić, by rozgrzać ciało zaklęciem. Wtedy właśnie dziewczyna wpadła w śnieg i wykrzyczała pewnie rozradowana przekleństwo. No nie było innej po prostu reakcji jak śmiech. Głośny i szczery, jednak nie złośliwy. Pobiegł do niej po wodzie i pochylił się ku niej, wyciągając łapkę w jej kierunku. Chyba śnieg jej nie zawadzał, skoro chyba kontrolowała ogień...?
- Ojej, coś ci się w życiu nie udało? - Uniósł w tym momencie kpiąco brwi.