Ruiny zamczyska starego maga.

Fushimi tak czytał, czytał i .. czytał. Nie było w tej księdze żadnych ciekawszych rzeczy oprócz jakiś zapisków ( prawdopodobnie ) maga, które nie przykuwały większej uwagi chłopaka. Dopiero po jakimś czasie trafił na ciekawy fragment.
- Matt .. - zaczął, chociaż nie spojrzał na swojego towarzysza - Tutaj.. Jest jakieś tajemnicze przejście, a przynajmniej tak tutaj jest napisane. Ten mag, do którego należał zamek pisze: "Jacyś ludzie chcą dorwać moje skarby. Nie mogę im na to pozwolić dlatego stworzyłem pomieszczenie, do którego tylko ja będę miał wstęp. Ogromna księga ze złotą okładką jest kluczem". Co o tym sądzisz? - dopiero teraz przeniósł na chłopaka swój wzrok.

Oczy nagle mu rozbłysły i odwrócił szybko głowę w stronę czarnowłosego. Podniósł się do siadu, zafascynowany odkryciem Fushimiego. Wyciągnął się, po czym rzekł.
-Mogę bez problemowo znaleźć to miejsce za pomocą zapachu - wyprostował swe nogi, przygotowując się do przemiany, ale nie zrobi tego tak od razu... Potrzebuje poszlaki, jak każdy czworonogi "przyjaciel człowieka".

- W porządku - skinął głową - Na pewno jest tutaj wiele takich ksiąg i znalezienie tej właściwej zajęłoby nam dużo czasu - stwierdził - Um, rozumiem, że potrzebujesz czegoś w rodzaju poszlaki, tak? - westchnął.
Miał cichą nadzieję na odpowiedź negatywną, ale szczerze w taką wątpił. To troszeczkę utrudniało sprawę.

Skinął łebkiem.
-Owszem. Zmiana w wilka jest nieco bolesna, dlatego potrzebuję najpierw czegoś, co pomoże odnaleźć to miejsce, bo nie mam zamiaru zmieniać się w niego nadaremno - rzekł twardo, wstając z sofy. Wyciągnął się i podszedł do niego. Szukał też wzrokiem czegoś, co mogłoby się nadać na taką rzecz. Może klucz to tej skrytki, czy co?

- Rozumiem - odparł - Szczerze mówiąc to nie mam pojęcia, co mogłoby się nadawać. Jedynym naszym tropem jest ta książka, a przecież to ją mamy odnaleźć - mruknął.
Fushimi myślał bardzo intensywnie. Rozważał wszystkie możliwe opcje i chyba każdy przedmiot w pokoju analizował wzrokiem. A może jednak lepiej byłoby, gdyby już podotykać wszystkie te książki ze złotą okładką?

-Książki... - powiedział na głos, zasiadając na krześle ze znudzeniem. Patrzył się to w jedną, to w drugą stronę i nic nie mógł przyuważyć ciekawego. Westchnął ciężko, po czym zwrócił się do pięknego.
-Ej, a nie ma tam w tej książce niczego o tym, co było jego własnością? - stuknął palcami w okładkę przestarzałej książki.
-Wiesz... Pióro wieczne, z którego rozpoznałoby się dotyk tego... Kogoś? Może to by nas tam zaprowadziło...

- Przecież wszystko to, co tutaj widzimy jest jego własnością - westchnął - Ale jeżeli przyjmiemy, że tej książki dotykał częściej niż innych rzeczy to wtedy przy niej zapach będzie najbardziej intensywny - stwierdził.
Oczywiście była to bardzo słaba teza, ale zawsze coś. Może akurat jest właśnie tak, jak mówi Fushimi i jego twierdzenie się sprawdzi. Inaczej będą musieli główkować dalej.

No dobra, książka okazała się być teraz jedyną rzeczą, która zaprowadziłaby ich do kryjówki i nic tego nie zmieni. Napiął mięśnie, a po chwili zaczął się przeobrażać. Kilka sekund później stał już na czterech łapach w formie dość dużego, czarnego wilka. Podszedł do niego i położył łapy na stole, niuchając książkę przez jakiś czas. Potem zaczął szukać tropu w powietrzu, a kiedy go znalazł, od razu popędził w górę, biegnąć żwawo po krętych schodach, którymi się tutaj znaleźli.

Fushimi stał dłuższą chwilę jak słup, był nieco zdezorientowany. Jeszcze przed momentem był przed nim człowiek z krwi i kości, a teraz ta sama osoba zmieniła się w wilka. Dla niego był to trochę niecodzienny widok. Dopiero kiedy Matt zniknął mu z oczy opamiętał się i zaczął biec za nim.
- Ej no! Zaczekaj! - krzyknął, gdyż niestety nie mógł dorównać mu w biegu.
W tej chwili chłopak był o wiele szybszy od okularnika, a więc ten musiał się wiele natrudzić, aby ponownie nie stracić go z oczu.

Chwilę mu to zajęło, a już był na samym szczycie schodów, gdzie postanowił czekać na swego towarzysza, a kiedy ten był już trzy schodki od samej góry, Matt znowu czmychnął gdzieś w bok, znikając za rogiem jednego z korytarzy. Trop okazywał się być coraz intensywniejszy dla niego, więc popadł w obłęd i za wszelką cenę chciał wytropić cel, jak jakiś pies myśliwego. Wtem trafił na ślepy zaułek. Warknął pod nosem i odwrócił się, a tam stoi już Fushimi, chyba trochę zmęczony bieganiem za nim. Skinął głową na ścianę i uderzył w nią tylnymi łapami, by ją załamać. Zatrzęsła się, ale nie rozwaliła, więc ponownie warknął do siebie. Znowu uderzył.

Matko! Jakby nie mógł go posłuchać i chociaż trochę zwolnić! Kiedy wreszcie Matt się zatrzymał Fushimi myślał, że po prostu zginie, ot co. Teraz, tak na miejscu bez zbędnych ceregieli. Serce biło mu jak szalone. Potrzebował dłuższej chwili, aby wreszcie się uspokoić. Dopiero wtedy, kiedy to zrobił zauważył, co się dzieje.
- Poczekaj - mruknął - Nie tak chaotycznie - westchnął, po czym podszedł do ściany.
Powoli i spokojnie jechał po kamieniach dłonią. Każdy z nich dotykał, bo w końcu nawet na filmach było pokazywane jakto delikatnie pcha się jedną z cegłówek, a tu drzwi się otwierają. W końcu okularnik znalazł taką lekko obluzowaną. Nacisnął ją, a później ściana przesunęła się ukazując to, co znajdowało się za nią.

Uniósł głowę dumnie wysoko, odchodząc dumnym korkiem od ściany, by dać chłopakowi wolną rękę swoich poczynać. Zasiadł na swej zacnej dupie na niby dywanie, który gryzł i był lekko zwęglony, już nie wspominając o tym, jaki był poniszczony! BOŻE! Co oni tutaj wyprawiali? Bawili się w podpalaczy, czy jak, kurna?! Co to ma być! Średniowiecze przecież podobno było takie szlachetne i słynęło z bitew zbrojnych, na koniach, czy też bez. Prychnął widząc, jak ściana przesuwa się pod wpływem jakiejś czarnej magii. Nie widział, co robił Fushimi, więc wydał z siebie tylko ten jeden, niezrozumiały dźwięk dla człowieka i ruszył przodem, wchodząc do ciemnego pomieszczenia. On miał wilcze oczy, więc wiedział, dokąd idzie, ale co z Fushimim? Pociągnąć go za nogawkę, czy może nie? Hm... Zobaczymy, co on zrobi.

Po chwili wszedł za nim. W pomieszczeniu panowała kompletna ciemność, ale on bez nawet chwili zastanowienia tak po prostu ruszył przed siebie. Nie minęła nawet minuta nim Fushimi przewrócił się i leżał teraz jak długi na zimnej posadzce. Syknął z bólu, który poczuł gdzieś w okolicy żeber. Oczywiście inne partie ciała także go bolały, ale chyba te wspomniane wcześniej najbardziej. Do tej calej sytuacji brakowało jeszcze śmiechu Matt'a. Chłopak czuł, że lada chwila go usłyszy. Aktualnie postanowił trochę poczekać ze wstaniem. Wiedział, że skończyłoby się to ponownym upadkiem.

Zatrzymał się i spojrzał w tył, by ujrzeć sprawcę tego huku, który obił mu się o uszy. Ech, no tak. To tylko Fushimi. Westchnął i poczłapał do niego. Nosem tyknął go w bok, a potem zarzucił go sobie na grzbiet. Co jak co, ale szczeniakiem to on nie był, tylko silnym i dużym wilkiem. Nawet trochę większym, niż te normalne. Począł iść przed siebie z chłopakiem w ciemność. Nie obchodziło go to wcale, że nic nie widział, bo on zaś miał oczy przystosowane do ciemności i to chyba wystarczyło. Potem będą się martwić znalezieniem jakiegoś światła, czy coś w tym stylu.

Z jego gardła wydobył się kolejny syk, kiedy chłopak brał go na swój grzbiet. Ciekawe co sobie pomyślał. Pewnie coś w stylu jaka łamaga z niego. Eh, a chciał zrobić na nim zawsze takie dobre wrażenie! I jak miał teraz zyskać w jego oczach? Jego pozycja .. właśnie została utracona!
- Dzięki - szepnął nieco obolałym głosem.
Fushimi - jesteś geniuszem. Tylko upadłeś, a zdążyłeś sobie nabić ogromnego guza oraz prawie zejść z tego świata. Jego futerko było takie przyjemne. Okularnik mimowolnie wtulił w nie swoją głowę.
- Mam nadzieję, że nie sprawiam Ci problemów - powiedział, po czym zaśmiał się nerwowo.

Matt pokręcił głową przecząco, unosząc ją ku górze, by spojrzeć na dziurę w suficie. Tam tez było ciemno, a okien wcale nie widać. Zasygnalizował łapą, by objął go za szyję i trzymał się mocno, po czym przybrał odpowiednią pozycję i rozpędził się, by przeskoczyć przez dziurę. Nie wiadomo, jak głęboka była, ale na pewno nie należało tam skakać. Zbliżyli się do jakiejś ściany. Matt oparł o nią łapę i pchnął lekko - niestety nic to nie dało, a szkoda... Więc co teraz? Żadne z nich nie posiada umiejętności magicznych, a on sam jest tylko silny... Czyżby musiał wyważyć tę drewnianą ścianę? Czy może jednak nie?

Objął go mocno za szyję, tak jak domniemanie mu kazał. Trzymał się go jak najsilniej mógł, aby przypadkiem z niego nie spaść i nie poturbować się jeszcze bardziej. Tak naprawdę zaczął się trochę bać. Fushimi potrafił być naprawdę odważny, ale teraz chodziło o coś innego. Nigdy wcześniej nie zależało mu na swoim życiu i na życiu drugiej osoby tak jak teraz. Wiedział, że bez odpowiedniego przygotowania nie powinno się tutaj wchodzić. To było zbyt niebezpiecznie.
- Matt - zaczął niepewnie - A może .. Bo wiesz .. Możemy przyjść tutaj kiedy indziej - mruknął.

Prychnął.
Że niby TERAZ chce stchórzyć? O nie, nie ma takiej opcji... A nawet jeśli ten by się cofnął sam, nie udałoby mu się wyjść, albowiem dziura, nad którą przeskoczył Matt, była zbyt obszerna, by zwykły człowiek dał jej radę. Więc odwrócił się tyłem do ściany i uderzył w nią swoimi silnymi łapami, a następnie napadł na nią z boku, no i znowu z tylnych łap. W końcu upadła, a to, co było w środku, po prostu wprawiło mężczyznę/wilka w osłupienie. Nigdy by nie pomyślał, że coś takiego mogą skrywać te nędzne ruiny.

To teraz już zupełnie jesteś nikim w jego oczach, Fushimi. Brawo.
Z jego ust nie padły już żadne słowa. Okularnik chciał się znaleźć teraz tylko w akademiku pod ciepłą kołdrą u swojego ukochanego u boku. Dobrze wiedział, że na to będzie musiał jeszcze trochę zaczekać. Kiedy usłyszał jak ściana ustępuje podniósł lekko głowę. Mimo tego, iż posiadał okulary nic a nic nie mógł zobaczyć, chociaż świeciło się jak diabli. Czyżby był to jakiś skarb? Nie miał pojęcia.

Może i nie umiał czytać w myślach, ale trwogę okularnika dało się wyczuć na kilometr, nie tylko mają super wyczulony zmysł węchu. Stanął na tylnych łapach i popchnął go, by to on wlazł tam po schodkach w dół, jako pierwszy. Matt podążył za nim, nadal w formie wilka. Świeciło się tu cholernie od błyszczących, złotych monet. Podszedł do jednej, dość dużej, drewnianej skrzyni, umiejscowionej gdzieś z boku tak, aby z początku nie można było na nią zwrócić uwagi. Czyli, że to był kruczek... Te monety, porozsypywane na ziemi miały odciągnąć od niej uwagę, ażeby najpierw zająć się nimi, stracić życie, a potem skrzynia i tak byłaby w stanie nienaruszonym...
Szczeknął, by Fushimi nie zbliżał się do złota.

Fushimi nie był aż tak głupi. Z samych książek i filmów wiedział, że złota, które ot tak sobie leży na podłodze nie można sobie tak po prostu wziąć. Dlatego właśnie nie dotknął żadnej ze złotych monet i starał się raczej trzymać od nich z daleka. Wiernie podążał obok Matt'a, aby przypadkiem nie zgubili się nawzajem. Wtedy dopiero byłby dramat! Tak samo jak chłopak zbliżył się do skrzyni i przyjrzał jej się. Zastanawiał się nad jej otworzeniem, ale ostatecznie postanowił wstrzymać się od tego czynu.

Hm, Fushimi się boi? Nie otworzy skrzyni? Ach... No tak. Prawdopodobieństwo kolejnej pułapki, ech, cóż za beznadzieja. Obszedł całą skrzynię dookoła, przeskoczył na nią, by posprawdzać, czy otworzenie jej, nie aktywuje czegoś, co jest dowiązane do niej linką. Akurat takowej nie było. Tylnymi łapami odepchnął skrzynię, by sprawdzić dół. Podłoga drewniana, niezakurzona, była w bardzo dobrym stanie i nic nie wskazywało na to, by mogła się zapaść, jednak Matt postanowił jeszcze połazić po pomieszczeniu, by obejrzeć dokładnie każdy jego zakamarek. Uaktywnił swój super węch, próbując doszukać się czegoś ciekawego, a kiedy to znalazł, zaszczekał na Fushiego. Znalazł kości faceta, do którego te skarby należały. Były one umieszczone w jednym miejscu, za stertą złotych monet.

Jak dobrze, że miał obok siebie kogoś takiego jak Matt. Gdyby był tutaj sam na pewno nie miałby pojęcia co robić. Chwila. Nie. On nawet nie dostałby się tutaj, ponieważ ogromna dziura byłaby dla niego zbyt dużym problemem. Kiedy chłopak sprawdzał czy nie ma jakiejś pułapki on wciąż przypatrywał się tej całej skrzyni. Była z pewnością bardzo stara. Teraz już rozumiał dlaczego Ci wszyscy bandyci tak często napadali na zamek maga - w poszukiwaniu złota, które bardzo ich kusiło. Gdy usłyszał szczęknięcie w momencie odwrócił się, po czym poszedł do niego. W końcu ujrzał to samo, co on.
- Zgubiły go monety.. ? - zapytał ni to jego, ni to samego siebie - Pieniądze jednak potrafią ogłupić nawet kogoś takiego, jak on - stwierdził szeptem.

Przeskoczył nad kupą złotych monet, lądując za szkieletem starucha. Tyknął go łapą. Oj, biedactwo... Zmarł wśród swoich najcenniejszych skarbów, jakież to przykre... Albo został zaatakowany? Ciało ewidentnie już się rozłożyło, a z niego zostały same kości, i to pooddzielane od wszystkiego, czy połamane, więc nie da się stwierdzić, co mu się przytrafiło konkretniej. Równie dobrze mógł zostać zamordowany, niżeli umrzeć w zamknięciu z głodu, czyż nie? Matt warknął w stronę Fushiego. Nie miał ochoty znowu stawać się człowiekiem, a może akurat on odczyta z tego warknięcia, iż chce się zapytać, czy otwierają tę cholerną skrzynię, czy nie?

Jeszcze przez chwilę przyjrzał się szkieletowi, ale ostatecznie stwierdził, że nie ma w nim nic aż tak ciekawego. Skrzyknia i to, co w niej się znajdowało z pewnością było o wiele interesujące. Fushimi słysząc kolejne warknięcie zrozumiał, że chodzi o skrzynię. Uśmiechnął się do wilka, po czym podszedł do skrzyni. Postawił ją. Kucnął przy niej. Przejechał po jej wierzchu dłonią. Oczywiście była cała zakurzona. Westchnął ciężko.
Raz kozie śmierć.
Powoli otworzył ją ukazując jej zawartość. Jego oczy rozszerzyły się w lekkim zdziwieniu, kiedy zobaczył, co takiego tam jest.