Obszar wokół fontanny.

Spoglądała w jego oczy z lekkim rumieńcem.
-Wiem.. Ale ja już jestem duszą, więc wystarczy spojrzeć na mnie.-zachichotała cichutko.

Chłopak zadrżał, gdy wyczuł osobę na którą poluje.
-Chyba już pójdę. -odwrócił się i pobiegł w kierunku "zwierzyny".

Skinęła głową. Znowu została sama. Było jej to chyba dane. Położyła się na ziemi i udawała "martwą". Może uda się jej kogoś na to nabrać..~? Leżała tak w bezruchu nie zważając na czas, ani na pogodę. Co jakiś czas mruczała niczym kot pod nosem by poprawić sobie humor. Obięła się ramionami i przeturalała na plecy. Jakież to niebo nad nią było piękne. Wzdychając głęboko przymknęła oczy.

Chłopak wszedł na obszar fontanny. Rozejrzał się dookoła. Zauważył dziewczynę i podszedł do niej. Położył dłoń na jej ramieniu i zaczął nią lekko potrząsać.

-Halo? Słyszysz mnie? - Spytał.

Otworzyła powoli oczy i spojrzała na chłopaka.
-S-słyszę...-mruknęła. Przyjrzała się chłopakowi. Poznała go od razu. To był ten sam chłopak,który strzelał do niej w kuchni.

-Słuchaj .. Przepraszam za tamto w kuchni... Nie wiem co mi do łba strzeliło..-Powiedział i przytulił ją.

Patrzyła na niego lekko zdezorientowana. Najpierw do niej strzela, a teraz przytula~? To było dziwne... Wyszła z jego objęć i usiadła troszke dalej.

Westchnął. No ale czego mógł się spodziewać. Teraz było mu głupio za tą sytuację w kuchni lecz nie wiedział za bardzo co teraz zrobić.

Mruknęła coś niezrozumiałego pod nosem i wstała. Jak najszybciej chciała się oddalić od niego. A czemu~? Bo może wpaść na genialny pomysł i w nią strzelać. Wkładając łapki do kieszeni ruszyła przed siebie.

z.t.

Chłopak ruszył przed siebie spuszczając głowę i wsadzając dłonie do kieszeni. Skierował się w stronę akademika.

Niezabardzo wiedział, gdzie mogliby pójść, bo jeszcze się tu nie orientował. Po prostu przyszedłe tu gdzie go nogi poniosły.
-Łooo...! Jak tu ładnie...! - uśmiechnął się promiennie i podszedł do fontanny dając się ochlapać kropelkom wody. Miał po prostu szczęście wymalowane na twarzy-był takim dużym dzieckiem i potrafił cieszyć się z małych rzeczy. Dobrze mu z tym było...

Podeszła do niego po chwili, lekko osłupiała i spojrzała w taflę wody, klęcząc na rogu fontanny, która była przeznaczona do siedzenia. Spojrzała w swoje odbicie, niby taka piękna z niej elfka, a ona wcale tego nie czuje...
-Wszędzie jest pięknie, nie tylko tutaj - zauważyła, rozglądając się na boki. W sumie pierwszy raz zawitała nad fontannę, więc wcześniej nic nie mogła o niej ciekawego powiedzieć. Ale nadal jezioro było jej ulubionym miejscem. No i jeszcze ta pradawna legenda...

-Ale i tak mi się tu podoba. - spojrzał na nią - Powinnaś się częściej uśmiechać. Mój ojciec zawsze mówił: "Ten, któremu odpierdala, będzie żył wiecznie. Powaga jest śmiertelna, a szaleństwo tworzy historię". Zawsze to mówił, kiedy miałem gorszy dzień. Wtedy było to po prostu głupie powiedzonko, które mnie rozśmieszało, ale po jego śmierci zacząłem je rozumieć... - przymrużył lekko oczy i spojrzał w niebo - Oj, trochę mnie poniosło i zacząłem przynudzać... - podrapał się nerwowo po głowie.

Spojrzała na niego ze współczuciem, po czym nie wiedząc, co ma zrobić, przybliżyła się do niego i przytuliła go do siebie. Nie miała pojęcia, że przytula go do swoich piersi, ale chyba liczył się sam gest, co nie?
-Nie smuć się tym, pewnie jest w lepszym miejscu - powiedziała, pewnie mając rację. Gdyby był elfem, to Bogini zabrałaby go pod swoje skrzydła, gdzieś tam wysoko, by zaznał spokoju.

Lekko zakłopotany, przyjął gest z uśmiechem.
-Ta, pewnie masz rację. Tylko szkoda, że tak cierpiał, zanim to nadeszło. - skrzywił się lekko.
Nie chcąc dłużej gadać o sobie, wstał i wyprostował się, by po chwili paść na ziemię. Zaczął przegryzać w ustach kawałek trawki, a ręką zasłonił oczy od słońca. Pewnie wyglądał teraz, jak człowiek wolny... Tak, tak właśnie się czuł. Był człowiekiem wolnym..

Usiadła na rogu fontanny po turecku, patrząc gdzieś w bok, by uniknąć jego spojrzenia. Już wiedziała, jaki jest Akihito i nie chce, by Garim okazał się takim, jak chłopaki z którymi się zadawała w akademii, kiedy do niej wstąpiła w młodości, ech.
-Gdybyś wtedy mnie znał, to uniknąłby cierpienia - szepnęła, mając w tym rację. Zna przeróżne rodzaje eliksirów, które też sama wymydliła i udało jej się wykonać, więc ma lekarstwo prawie na wszystko.

-Jeśli umiesz sprawić, że człowiek, który jest rozerwany prawie że na pół i umiera na kolanach swojego syna nie cierpiał, to chyba naprawdę jesteś najlepsza. - uśmiechnął się przyjaźnie i przyglądał się jej z uwagą. Była kolejną osobą, która wzbudziła w nim zainteresowania. Miał tylko nadzieję, że zechce się z nim zaprzyjaźnić.

Spuściła głowę, drapiąc się nerwowo po karku. Westchnęła, po czym rzekła:
-Wiesz, jak ma się odpowiednie eliksiry, to wszystko jest możliwe - powiedziała patrząc w ziemie. Dużo razy gadała z chłopakami, więc czemu teraz tak cholernie przy Akim i Garimie się peszyła? Nie rozumiała tego i była... No, miała po prostu mieszane uczucia, siedząc i rozmawiając z nimi. Cholernie jej się to nie podobało i chciała, by to się skończyło jak najszybciej, bo czuje, jakby nie była sobą.

-To wcale nie chodzi o eliksiry - zauważył, siadając po turecku i patrząc na nią z dołu - To chodzi o podejście. Czuje, że jesteś dobrą osóbką i troszczysz się o innych, dlatego tak dobrze ci to wychodzi. Wątpię, żeby taki pozytywnie głupi i roztrzepany koleś jak ja, będąc elfem, mógł komukolwiek pomóc... - posłał jej szczery uśmiech i wpatrywał się w nią swoimi brazowymi oczami.

Zastanowiła się chwilę nad jego słowami. Spojrzała mu w oczy.
-Sądzisz, że to chodzi o to.... Dobra, i tak nie rozumiem - złapała się za głowę - Ratuję komuś życie eliksirami. Nic więcej! - powiedziała stanowczo, lekko podłamana, bo pierwszy raz czegoś nie ogarnia. Zawsze podawała dobry eliksir, wcześniej wyważony i bum! Chłop, albo baba, wracał do zdrowia i wszyscy byli happy!

Zaczął się śmiać. Jeszcze nigdy nie doprowadził kogoś do takiego stanu. Spojrzał jej w oczy i odkrył, że sama się gubi.
-No skoro tak mówisz... Ale ja i tak uważam, że podejście jest równie ważne co eliksiry. Dobrze zrobiony lek, to tylko połowa sukcesu. Drugą połowę musisz odkryć w sobie... - tyknął ją w nogę z uśmiechem.

-A... - no właśnie, tak się wysłowić nie umiała, mimo, że potrafiła się wypowiadać jak arystokracja, jednak w ogóle z niej nie korzystała. Spojrzała na palec chłopaka, tykający ją w nogę, która swobodnie wisiała sobie w powietrzu.
-Może i racja - mruknęła z uśmiechem. Ale to stwierdzenie jednak chyba nie łączy jej talentu do strzelania z łuku.

-Gorąco... - zaczął marudzić.
Wstał i ściągnął z siebie kurtkę i bluzkę i zmoczył włosy w wodzie fontanny. Przeczesał sobie je dłonią i wpadł na iście genialny pomysł, by ochlapać Shizu. Zaczął machać głową, kapiąc wodą na wszystkie strony, w tym również na dziewczynę. Wyprostował się z uśmiechem, a woda zaczęła kapać po jego umięśnionej klacie. W końcu to, że jest czarodziejem wcale nie oznacza, że nie może być dobrze zbudowany.

-Ej, weź no uważaj - osłoniła się rękoma, kiedy woda zaczęła na nią chlapać. Kiedy już było spokojniej, spojrzała na chłopaka, po czym szybko odwróciła głowę zarumieniona. Serio? Misiak od Akiego i buziak, a teraz goła klata? No proszę...

-Czy ja dobrze widzę? Ty się rumienisz? - podszedł do niej bliżej - I to przeze mnie?
Nie wiedział, co powiedzieć. Chciał ją ochlapać, a wyszło na to, że wprowadził ją w zakłopotanie. Uśmiechnął się pod nosem i ponownie ją ochlapał.