Drzewo nieba.

- Ach, Momo. Zdecyduj się w końcu! - odpowiedziała jej - tak czy inaczej wypijesz ten eliksir jak będziemy już na samej górze.
Po czym zwróciła się do chłopaka zniecierpliwiona:
- Nie ma czym. Spotkamy się na samej górze - powiedziała, puszczając mu oko.
Ponownie ruszyły z Momo ku górze, aż w końcu znalazły się na szczycie.

Westchnął. On i tak już był tam pierwszy o wiele, wiele wcześniej, niż one. Szybko zmienił się w sokoła, by wyprzedzić dziewczęta, tak o, dla zabawy, a na samej górze znowu stał się Matt'em. Ułożył się na plecach, lekko krzywiąc się z bólu, który przeszedł go po kościach. Chyba będzie musiał się ograniczyć, co do tych ciągłych zmian postaci, bo jakoś źle to na nim wychodzi. Będzie musiał potem wziąć prysznic, tak dla uspokojenia. Westchnął cicho, pod nosem, patrząc się w górę. Liście tego drzewka lekko przysłaniały mu widok na niebo, ale w ty momencie było to nawet dobre, bo słoneczko go nie raziło w te piękne, zielone oczęta.
-No i jak tam? Zimno wam? Podoba się widok? - zagadał do dziewcząt, oddalonych nieco od niego. One sobie stały, a on leżał. Właśnie, dlaczego dotychczas rozmawiał tylko ze sobą? Wielce podejrzane... Czyżby naprawdę był taki przerażający? Lol...

Nie minęła nawet chwila, a już znajdowały się na górze. Huh, teraz nie było to dla niej zbyt przyjemne, ale pewnie niedługo się przyzwyczai. Do wszystkiego będzie musiała się przyzwyczaić. Ale to później, teraz napawała się ciepłymi promieniami słońca muskającymi jej twarz.

Podała eliksir koleżance. Miała nadzieję, że w końcu ta spełni jej prośbę. Popatrzyła się na nią z nadzieją w swoich pięknych, fioletowych oczach.
Usłyszała głos chłopca. Zimno...? Pięknie...?! Cóż, za ten oszałamiający widok trzeba było zapłacić. Nawet ceną własnego zdrowia. Ale zaraz... Jakieś malutkie ciepełko poczuła na plecach... Gdy się odwróciła ujrzała... Matta(?)... Ale to coś za nim było doskonałe. Słońce. Nareszcie promyczki ciepła ogrzewały jej twarz.
- Tu jest... Cudownie. - Odrzekła przerywanym głosem, po czym podeszła bliżej i stanęła koło chłopaka.
Jeszcze przez moment napawała się widokami przyozdabianymi słońcem.

-Wiadomo. Inaczej bym was tu nie zabrał - powiedział, zakładając przy tym ręce za głowę, a jedną nogę podkurczył. Tak, o, żeby mu było wygodniej. Odetchnął głęboko. Aż czuł to świeże powietrze, tę różnicę między tym przy ziemi, a tym tutaj, w Tengoku. A już w szczególności na tym drzewie, tak wysoko ponad ziemią. Teraz doszedł do wniosku, że zawsze, kiedy zmieniał się w latające stworzenie, trzymał się bliżej ziemi. Dlaczego? Nie wiedział. Chyba dotąd nie czuł takowej potrzeby, żeby wzlatywać wysoko, ponad chmury. Potrzebował tego raczej do wypatrywania żywności, podczas polowań z wilkami, ale robił to bardzo rzadko, a jak już, oddalał się nieco od grupy, by wilki nie wyczuły w nim nic innego, niż jego samego.
-A Ty? Co tak cichutko siedzisz? - spojrzał na Momo, siedzącą gdzieś w oddali, dalej od niego. Naprawdę się go bała? Wydawało mu się to nieco śmieszne. Widać przecież, że jak do tej pory uszanował to, że nie chce, by się do niej zbliżał, to nic jej nie zrobi złego. I nie zamierzał.

Otworzyła fiolkę podarowaną jej przez Taylę." Ile się tego pije...?" zastanawiała się wąchając płyn, który zapach, nie powiem, miał nie najgorszy. Powoli uniosła szkło do ust i upiła odrobinkę. Bożenko! W ciągu chwili krótszej niż sekunda poczuła, jak ciepło rozeszło się po jej wnętrzu, a w zmarznięte dotąd palce wróciło czucie. Aż usiadła ze zdziwienia i zamrugała kilka razy przepełniona zachwytem. Co za mądra rzecz ta herbata! Z zamyślenia wyrwał ją dopiero głos Matta. Cichutka? Czyżby chodziło o nią? Popatrzyła na chłopaka zwykłym sobie wzrokiem, pustym jak u lalki zastanawiając się o co właściwie chodzi.

Głos Matta zastopował jej podziw widokami. Zresztą, jeszcze trochę i znudziłyby się jej. Spojrzała się na Momo. Widząc, że dziewczyna wreszcie postanowiła spróbować eliksiru, uśmiech zagościł na jej twarzy.
- A ty...? - odezwała się do chłopaka - Ile już jesteś w akademii?
Po czym kucnęła, ponieważ poczuła dotkliwy ból w głowie. To było chwilowe, ale mocne. Naprawdę mocne. To już był drugi raz. Pierwszy taki ból poczuła, gdy spotkała się z tą... tym... czymś, co rozbiło się o ziemię. Oby to nie znaczyło czegoś niedobrego.
- Wiecie... ja muszę się zbierać, źle się czuję. - oznajmiła, łapiąc się za głowę. Rzeczywiście. Ból przyćmił ją nieco. Może skutkiem było też długie niewracanie na wypoczynek do akademiku? Była głodna, ale już nawet tego nie czuła. - Przepraszam! Spotkajmy się później...
Wstała, podeszła do krańca powierzchni szczytu drzewa, po czym skoczyła. Tak, po prostu skoczyła. A co jej zależało? Nie chciało jej się schodzić. Zleciała na ziemię, stając przy tym na dwóch nogach. Wydawało się, jak gdyby nie człowiek, a piórko właśnie upadło.
Udała się w stronę akademika.

z.t

-Że ja? - spojrzał lekko przyćmiony na Taylę. Hm, właśnie. Ile tak właściwie już przebywał w tej zacnej szkole? Kilka dni? Niee... Z miesiąc? Może. Nie liczył. Kurde, naprawdę nie wiedział nic, a nic. Podniósł się na łokciach, żeby móc zignorować śnieg, który właśnie zaczął padać i drażnił jego piękną twarzyczkę.
-Prawie miesiąc już będzie - rzekł, wstając na nogi. Tayla kucnęła. Czemu? Coś ją zabolało? Pytać się jej o to, czy nie? No nie wiedział, znowu. Co się z nim dzieje do cholery, że nic ostatnio nie wie? Przejechał sobie z westchnieniem ręką po twarzy, tak po prostu, beż żadnego powodu, licząc, że dziewczyny go nie obserwują.
-Wiecie? Będę leciał, bo jakoś tak mi się zimno zrobiło, więc jakby coś, znajdziecie mnie w akademiku, drogie Panie - jednym i szybkim ruchem podniósł się z kory drzewka, by następnie zmienić się w sokoła. Wydał z siebie ten pisk, charakterystyczny dla tych ptaków i zniknął gdzieś w oddali, próbując dojrzeć się, gdzież to jest ta szkoła?

z.t

Zaraz po wcześniejszym wejściu przez schody zrobione z chmur, wszedł na najwyższy punkt w podniebnym mieście. No ale serio? Schody z chmur? Pff... Kto wogóle myślał o czymś takim? Nie wiedział dokładnie gdzie jest, ale trudno. Usiadł sobie na dupsku, a nogi zwiesił w dół, odchylając się lekko na rękach. Spod przymkniętych oczu obserwował miasto z góry.

Użyła teleportacji i puf! Była w jakimś nieznanym miejscu. Przez chwilę panikowała. Wzięła głęboki wdech i wydech i się uspokoiła. Rozejrzała się. Była na jakimś drzewie... ale za nim to ogarnęła zaparło jej dech w piersi.
- Woooow. Jak tu pięknie! -uśmiechnęła się szeroko. Widoki które teraz podziwiała były niesamowite. Dopiero teraz dostrzegła chłopaka obok. Znowu on?!

Usłyszał jakiś szmer za sobą, ale niezbyt się tym przejął. Dopiero kiedy usłyszał czyjś głos odwrócił głowę. Znowu ta czarodziejka... Westchnął cicho i odwrócił głowę spowrotem. Zero wytchnienia... A już myślał, że będzie mógł w spokoju posiedzieć.

Jak widać chłopak nie miał ochoty na kontakt. Ona zresztą też nie chciała przerywać panującej ciszy. Zamknęła oczy i wsłuchała się w szum wiatru który właśnie rozwiewał jej fioletowe włosy. Usiadła po turecku i oparła o pień drzewa.

Zdziwił się nieco, nie słysząc nic ze strony dziewczyny. Obrócił się w jej stronę i zmierzył ją podejrzliwym spojrzeniem.
-Co tu robisz? - spytał chłodno, wstając na równe nogi. Mierzył ją przez chwilę spojrzeniem, lecz po chwili odwrócił głowę w bok i wsadził ręce w kieszenie.

-Uh, prze teleportowało mnie tu. Chciałam się znaleźć w jakimś ładnym, cichym miejscu niedaleko no i mam! - Podrapała się lekko zakłopotana w tył głowy.
-Gomen, przeszkodziłam w czymś?

Eh... Może i jest to spokojne miejsce, ale... Zresztą, nieważne. Westchnął cicho i przymknął lekko oczy.
-Nie, raczej nie - stwierdził obojętnie, po czym uniósł głowę i nabrał powietrze w płuca, które pomału wypuścił, a na jego twarzy można było przez ułamek sekundy dostrzec ledwo widzialny uśmiech. A może to tylko się zdawało?

No to się cieszę. - heh, chłopak raczej nie był zbyt skory do rozmowy. No nic. Nagle coś sobie uświadomiła. Zaśmiała się.
-uh, wiesz wciąż nie znam Twojego imienia. Raczysz mi je zdradzić? - uśmiechnęła się.

Spojrzał na nią dosyć dziwnie. Do czego jej jego imię? Eh... Nieważne. Nie ma co nad tym rozmyślać.
-Hajime - rzucił jej obojętne spojrzenie usiadł sobie koło niej, przymykając lekko oczy.

- Dziękuje. - uśmiechnęła się. - Pewnie już nie pamiętasz jak ja mam na imię. Chociaż chyba Cię to nie obchodzi zbytnio. - odparła już ciszej. Eh, chłopak emanował odrzuceniem.. tak jakby. Po prostu czuć było że jest typem samotnika. Trochę to smutne. Nie chcieć siedzieć wśród przyjaciół, śmiać się z nimi. To nie dla niej.

Zastanowił się przez chwilę. Cofnął się w pamięci do pierwszego spotkania z czarodziejką. Rozmawiała wtedy z tą nieznośną kocicą i przedstawiły się wtedy. Saeko... - stwierdził w myślach. No co tu dużo kryć. Pamięć to on miał niezłą, ale po co się z tym odnosić? Będzie lepiej jeśli osób, które znają jego talenty, będzie jak najmniej.
-Nie pamiętam... - skłamał.

Poczuła lekkie uczucie w sercu. No nic. Tak sądziła. Mimo wszystko miała nadzieję że może.. no ale cóż. Mówi się trudno.
-No tak.. Coś tak sądziłam. - uśmiechnęła się smutno.

Spojrzał na nią kątem oka. Czyżby była zawiedziona? Przecież... Nie miała czemu. Powinna była już się zorientować, że nie jest zbyt towarzyski. Ale za to był chyba zbyt miękki... Ale co tam. Jakiejś wielkiej przyjaźni nie będzie, ale może zrobi sobie wyjątek i sprawi komuś radość? A co tam...
-Saeko... - mruknął cicho, ale tak, by jednak usłyszała i odwrócił głowę w bok, lekko się rumieniąc. Wait! On się rumieni?! Zdecydowanie jest już przemęczony...

Spojrzała zaskoczona na chłopaka. A jednak! W głębi serca miała nadzieję. I się nie zawiodła. Uśmiechnęła się szeroko.
-pamiętasz.. -wyszeptała uradowana. To na prawdę ją zaskoczyło. Ten chłopak był inny. Praktycznie nie dało się do niego dotrzeć. I to jeszcze bardziej ją motywowało by próbować. Uspokoiła się trochę. Nie chcąc go spłoszyć jej nagłym entuzjazmem.

-Uhm... - przytaknął tylko i przymknął oczy, kładąc się na ziemi. No brawo, Haji, masz na swoim koncie dobry uczynek - dzięki tobie ktoś się cieszy. Powinno go to uszczęśliwić, ale to już nie te czasy, kiedy był rozpuszczonym dzieckiem. Musiał dorosnąć, a jego serce automatycznie stało się jak z lodu. Powodzenia dla tych, którzy próbują je roztopić.

Zamknęła ponownie oczy i wsłuchała się w szum wiatru. Uśmiechnęła się. W sumie cieszyła się, że to właśnie tutaj się prze teleportowała. To miejsce było oazą spokoju. Piękne widoki, idealna cisza ,oczywiście oprócz przyjemnego chłodnego powiewu wiatru. Miejsce w którym mogłaby spędzić resztę życia.

Nagle poczuł fale wspomnień, która zalała jego ciało, niczym wodospad. Przed oczami zaczęły mu się pojawiać różne sceny z jego życia. Wstrzymał oddech, gdy ujrzał swoją matkę, lecz po chwili obrazy zniknęły, a on sam spokojnie otworzył swoje zielone oczy.
-Masz czasami takie uczucie, że mogłaś coś zrobić inaczej? - spytał, patrząc się obojętnie w chmury - Że... Jeśli byś czegoś nie zrobiła, to twoje życie byłoby zupełnie inne? - nagle, jakby zorientował się, że powiedział za dużo. Zamrugał parę razy oczami i westchnął cicho.
-Zresztą nieważne... - rzucił obojętnie i przekręcił się na bok, odwracając się do niej plecami.