Morze.

Razem z Shizu wszedł na plaże, co chwila zerkając na jej profil. Nie do wiary, że z nią jest. Przeniósł wzrok z dziewczyny na morze i zatkało go.
-Jak tu pięknie... - rozmarzył się, widząc zachód słońca. Akurat fajny moment na przechadzkę nad morze. Piasek, woda, zaczerwienione niebo... Po prostu idealnie. Chwycił ją za rękę i splótł ich palce razem.
-Tak w ogóle, to jak ci się podoba nowy łuk? - spytał nagle, stając przed nią.

-Więcej, niż pięknie - szepnęła, wpatrując się w obraz zachodzącego słońca. Naprawdę to miejsce było inne od wszystkich, szczególnie podczas panowania mroźnej zimy. Zacisnęła swoją rączkę mocniej z jego, nieco się do niego zbliżając. Potem poczuła, że zagrodził jej drogę. Spojrzała na niego z dołu i uśmiechnęła się promiennie.
-Jest prawie taki sam, jak ten poprzedni. Bardzo mi się podoba - powiedziała, a w jej oku można było dojrzeć mały błysk. Przytuliła się do niego bez słowa. No tak, czego mogła się spodziewać? Przecież on był zimny. W dodatku śnieg zaczął padać, więc szybko oderwała od niego twarz, w którą już było jej dostatecznie zimno.

-Nie lubisz śniegu, co? - zaśmiał się i już chciał "wyłączyć" go za pomocą magii, ale zrezygnował. W końcu obiecał Shizu, że nie będzie jej używał. Ściągnął z siebie kurtkę i nie zważając na padający śnieg, okrył nią jej ramiona i objął ją w pasie.
-Może to nie dużo, ale powinno być cieplej. - uśmiechnął się i pocałował w czółko. Naprawdę jej nie rozumiał. Co ona widziała w takim kolesiu jak on? Zwykły, ciamajdowaty chłopczyk, który nie poradzi sobie sam w życiu. Chciał się jej odwdzięczyć za to, że go pokochała. może ten malutki gest tego nie uczyni, ale to i tak jest zawsze coś.

-Powiedzmy, że zima nigdy nie była moim przyjacielem - zaśmiała się, zakrywając twarz arafatką, którą miała owiniętą szyję. Kurde, eliksir przestawał powoli działaś, a ona ubrała się zbyt cienko. Ale, ku jej zaskoczeniu, Garim ją przejrzał i okrył swoją kurtką. Westchnęła w duchu, tuląc go do siebie. Bezmyślny... Teraz to jemu będzie zimno. No naprawdę... Cóż z niego za niemyślący facet.
-Hmm. Nie sądzisz, że powinnam go wypróbować? - rzekła, tuląc swój policzek do niego. Wyjęła jedną rękę zza jego pleców, tą, w której trzymała łuk.
-Problem, że nie mam ani jednej strzały...

-W takim razie pozwolę sobie na małe zaklęcie... - uśmiechnął się i pstryknął palcami, a chwilę później w jego dłoni wisiała torba z całą masą strzał w środku. Teraz tylko czekamy, aż powróci ból brzucha. Eh... Trudno się mówi. Dla Shizu mógłby zrobić wszystko. To było dziwne, że minęło tak niewiele czasu, a zdarzyło się tak wiele. Począwszy od bólu głowy, przez wywołanie jego ojca, a kończąc na leczeniu jego brzuszka. I to wszystko odbyło się w towarzystwie jego małej Shizu. Chociaż ta pewnie zabiłaby go za samo nazwanie jej małą...

Spojrzała na niego niezadowolonym wzrokiem, ale nie karciła go, czy coś takiego. Pozostawiła to bez słowa, kończąc jedynie na spojrzeniu pod tytułem "Jeszcze tego pożałujesz, zobaczysz...", po czym wyjęła jedną ze strzał i naciągnęła cięciwę.
-To w co mam strzelić? Coś konkretnego - spytała się go, próbując znaleźć jakikolwiek cel.

Rozejrzał się dookoła i jakoś nic nie znalazł.
-Może we mnie? - uśmiechnął się szeroko, po czym odsunął by w razie czego nie dostać w łeb za tą propozycję. W sumie to było kilka drzewek, ale po co do nich strzelać, jak ma się żywą tarczę? Albo nie. Cyba wolał nie być podziurawionym - Albo... W tamto drzewko? - wskazał palcem na znajdujące się jakieś dwadzieścia metrów przed nimi drzewko.

- Hmm.... No dobra, w tamten sęk - pokazała palcem. Była tam odłamana gałąź, więc idealne miejsce, dosyć daleko od nich, by sprawdzić jej celność. Naciągnęła cięciwę do swojej szyi, a następnie puściła jednym, szybkim ruchem. Strzała przecięła powietrze i trafiła dokładnie w to samo miejsce, o którym wspominała.

Jego oczy rozszerzyły się maksymalnie, a szczęka opadła do ziemi. Serio... Jak można AŻ tak dobrze strzelać?
-Jej... To było coś. Kiedy nauczyłaś się tak strzelać? - najwyraźniej jeszcze nie wiedział dużo o jej talentach. Musi się dopytać, bo kto wie? Może uda mu się czegoś od niej nauczyć.

- Kiedy? ... Cóż, chyba przez całe swoje życie - stwierdziła, drapiąc się nerwowo po policzku. Cofnęła się myślami w stronę elfiej akademii, gdzie była nauczana przyrządzania eliksirów, oraz szlifowała sztukę władania mieczem i umiejętności strzelania z łuku. Bogini... Ile ona się namęczyła, by w końcu udało jej się unieść jeden miecz, który był dłuższy i cięższy od jej ręki... Ostatecznie machnęła nim tylko raz i dała sobie z tym spokój, wracając z uniesioną głową w stronę pracowni chemicznej. Miecz nie był dla niej, ale na pole treningowe wróciła kilka dni później, z łukiem.
- O ile da się uczyć tego, by nigdy nie spudłować...

-Nigdy? - zagwizdał z uznaniem. No, no, no. - No to brawo. Ja nie mam takich talentów... - podszedł do niej i objął ją w pasie - Przez to robię się zazdrosny.
Uśmiechnął się szeroko. On nie umiał ani walczyć na pięści, ani strzelać z łuku, ani używać żadnej broni białej lub palnej. On tylko parał się magią. Może czasami mu wychodziły niektóre zaklęcia, ale to tylko czasami. No dobra... Może się nie docenia, ale cóż poradzić na jego charakterek? Przez to jego samoocena spadała baaardzo nisko.

-A-arigato... Ale Ty masz talenty! - najpierw oddała się jego objęciom, by następnie odwrócić się do niego i wytknąć mu palec oskarżycielsko w mostek, kiedy lekko pochylał się nad nią. Myślał, że ona tego nie zauważy? Phi! Nie jest typem dziewczyny, która by widziała zalety tylko w sobie samej.
-Znasz dużo zaklęć, a to jest bardzo ważne w życiu czarodzieja. I nawet mi tutaj nie zaprzeczaj - skrzyżowała ręce na piersi, patrząc na niego poważnie. W sumie nie tylko to należało do jego zalet... Tylko on wprawiał jej umysł w stan nieobecności, kiedy ją dotykał, czy całował. Nigdy czegoś takiego nie doznała i w sumie cieszy się z tego. Nie oddałaby go za żadne skarby innej dziewczynie.

-Czemu ty widzisz we mnie tylko zalety? - spytał miękko z lekkim uśmiechem. - Czemu chociaż raz nie powiesz, że jestem głupim beztalenciem, który lata za tobą zakochany i co chwila zerka na twoje usta? - spytał, dotykając ręką jej policzka i przejeżdżając kciukiem po jej wardze. Po kilku sekundach patrzenia w jej szmaragdowe oczy, złożył na jej ustach czuły pocałunek.

- Bo nie mam ochoty mówić Ci, jaki to jesteś bezmyślny, kiedy mnie nie słuchasz - rzekła, nim ten ją pocałował. Wywróciła oczami, po czym zamknęła powieki, by oddać się tej chwili. Gdyby nie miał Shizu, pewnie już dawno zostałby w tej szkole bez zdrowia. Przecież kogo on by się o pomoc zwrócił? Pewnie nikogo, czyż nie? Pomoc zawsze musiała przyjść do niego, a w tym wypadku jest to Shizuku.

Odsunął się od niej i uśmiechnął.
-Przecież ja cię słucham... - zaprzeczył - No może kilka razy się zdarzyło, że zrobiłem coś czego mi zabroniłaś, ale przyznaj. Gdyby nie moja bezmyślność, znudziłbym ci się - wyszczerzył się zwycięsko, nie wypuszczając jej z uścisku.

Oparła ręce o jego klatę, wpatrując się w niego intensywnie. Fakt, słuchał jej, bo pewnie nie chciał zarazić się na jej gniew, a to raczej zły pomysł, by zastać ją w stanie złości. Szczególnie w tej, kiedy jest zdolna nawet przeklinać, bo ona nigdy nie przeklina. Może jedynie: kurde, cholera, szlag, kuźwa... Ale nic mocniejszego.
-Wyczarowałeś mi strzały - przypomniała mu - Mogliśmy z tym poczekać - potarmosiła jego włosy, skradając mu jeden pocałunek w usta. Nadal nie mogła uwierzyć, że ktoś ją kocha, a ona jego.

-Chciałaś je - zauważył z uśmiechem - więc czemu nie?
Nagle do jego główki wpadł szatański pomysł. Porwał ją na ręce i szybko pobiegł w stronę morza. Była tak leciutka, że prawie wogóle nie czuł, że ją niesie. Wszedł do lodowato zimnej wody i zatrzymał się, kiedy stanął w wodzie do pasa i trzymając ją tuż nad wodą. Cholera, jak zimno! - pomyślał sobie, ale wciąż się uśmiechał.
-Teraz musisz mnie przekonać, żebym cię nie wrzucił. - uśmiechnął się chytrze, trzymając ją w żelaznym uścisku.

-Nie mówiłam nic takiego, że chcę, żebyś mi je wyczarował - zaprzeczyła, odwracając głowę w bok z zamkniętymi oczami. Po chwili poczuła, że chłopak bierze ją na ręce i niesie gdzieś. Gdzie? Ten idiota wlazł z nią do wody. DO WODY?! Rozumiecie to?! Lodowata, prawie zamarznięta woda! Brak mu piątej klepki, czy jak?!
-Wyłaź stąd, bo zamarzniesz! - spróbowała w tę stronę, próbując nie zwrócić jego uwagi na sobie, a sama wtuliła się w niego, by nawet jeśli ją puści, ona została na górze, przy nim.
-Nienawidzę zimnej wody, wiesz o tym! - powiedziała nerwowo, a jej serce przyspieszyło o kilka bić na sekundę.
-No dobra, wiesz to od teraz....

-Uuu... To mnie nie przekonuje - wzruszył ramionami i podrzucił ją lekko. Śmiał się perfidnie i wszedł jeszcze trochę głębiej.
-Nie lubisz zimnej wody? - spytał, zaczynając drżeć - Jest taka odświeżająca... - rozmarzył się i znowu ją podrzucił. Ale spokojnie. Nie wrzuci jej. Nie jest wredny, po prostu lubi się dobrze bawić.

-Nie, nie, nie, nie, nie! - piszczała cały czas, kiedy się z nią droczył. Miała przeczucie, że nic dobrego z tego nie wyniknie. Garim był farciarzem do nieszczęścia, dlatego serce podskoczyło jej do gardła. Nie zdążyła przytrzymać się go, a on sam zachwiał się. Dziewczyna wylądowała cała w zimnej wodzie, z której po chwili wyskoczyła jak oparzona i wpadła mu w ramiona, trzymając się jak najdalej od wrednej, zimnej wody.
-B-b-bardz-dzo o-o-odśwież-żając-ca - wydukała, niezadowolona, trzęsąc się cała.

Zakrztusił się wodą i objął ją mocniej, wychodząc z wody. Postawił ją na piasku i szybko wyczarował jakiś kocyk, po czym wysuszył ich ubrania i posadził ją na kocu. Machnął dłonią, a przed nimi pojawiło się ognisko i jakaś niewidzialna bariera, która chroniła ich przed śniegiem. Usiadł koło niej i objął ją mocno, co chwila pocierając jej ramiona i plecy, żeby dać jej choć trochę ciepła.
-Przepraszam... To nie miało tak wyjść... - szepnął, nie zwracając uwagi na mocny ból brzucha. Zbyt dużo magii jak na jeden raz...

-W-wiesz, ż-że wystarczyłoby, j-jakbyś nas przet-teleportował do szkoły? - zaśmiała się cicho, wtulając się w niego. Matko, a ona nie ma już dla niego eliksiru... Wszystkie wypił, jakie miała przy sobie. Co teraz? Oboje cierpią... On z bólu, a ona z zimna. Ładnie, bardzo ładnie... Dobrana z nich para, czyż nie? Hm, a czy była zła za to, że wylądowała w wodzie? Owszem, nieco tak, ale będąc w jego objęciach... zapomniała o tym.

W sumie masz rację - uśmiechnął się przepraszająco i wstali do pionu. Owinął Shizu kocem i objął ją w pasie. - No to lecimy - powiedział i chwilę później zniknęli z plaży. A co było celem teleportacji? Oczywiście-jego pokój.

z.t. z Shizu

Ułatwiła sobie podróż swoimi skrzydłami chociaż w sumie mogła nawet iść. Całe napięcie mogło przecież z niej zejść gdyby podczas drogi tutaj kilka razy się potknęła i gdyby zaczęła biec, to by wpadła w jakieś krzaki. Ale nie. Ona postanowiła dalej być w złym humorze i pójść na łatwiznę.
Wylądowała miękko tuż przy samym brzegu morza i wlepiła wzrok w słońce.
Miało bardzo ładny czerwony kolor... i niebo też było ładne.
Usiadła na piasku, podkuliła nogi, zdjęła buty wraz ze skarpetkami i zaczęła rysować różne szlaczki i rysunki na piasku palcem. Może dzięki temu w końcu się trochę uspokoi i wyciszy... słuchając fal morza.

Satoshi szedł szybko brzegiem morza. Zauważył dziewczynę ze skrzydłami, usiłującą się wyciszyć. Uśmiechnął się. Jako Upadły Anioł pogardzał niektórymi istotami, ta istota jednak wyglądała mu na ciekawą. Kto wie, może spożyje nawet jej krew?