Polana.

Bała się jego odpowiedzi. No bo co jeśli tak. Przecież on jej się podoba. A jeśli kogoś ma to nie będzie mieć szansy. Patrzyła na niego w napięciu. Nagle on zaczął się śmiać. Aż upadł. Nie takiej reakcji się spodziewała. Łzy naleciały jej do oczu. Zrobiła krok do tyłu. Wiedziała że tak będzie. Śmiał się z niej. Nie mogła tego znieść. Nagle usłyszała jak coś do niej mówi. Po jego słowach odetchnęła z ulgą. Jak to on mógłby mieć dziewczynę? Chyba na odwrót, jakim cudem on nie ma dziewczyny? Chwile jednak potem znowu zrobiła się czerwona i zestresowana. - Ja ee.. no ten.. - spuściła głowę. Nie była w stanie mu powiedzieć że jej się podoba. - Ja.. l-lubie Cię.. - wydukała prawie niesłyszalnie.

A on miał doskonały słuch i wzrok. Zmartwił się, że niemal doprowadził ją do płaczu.
- No weź... co ja ci zrobiłem? - Podrapał się po czuprynie. Ojej, chyba po raz trzeci wpadł w zakłopotanie podczas 5 minut! Chaos, jakim cudem? Westchnął nieco zawiedziony. No co jest z tą dziewczyną? Dziwna jakaś. Jednak zaraz dosłyszał drugą część jej wypowiedzi. Uśmiechnął się szelmowsko i wstał. Następnie uniósł łapkę i poczochrał jej łebek.
- To super, ja ciebie też polubiłem.

Patrzyła na niego. Nie wiedziała co ma w tej sytuacji zrobić. - Naprawdę? - uśmiechnięta spojrzała na niego. Jej oczy błyszczały. Po chwili jednak sobie wszystko uświadomiła. On nie rozumie. A przynajmniej odbiera to w inny sposób. Jednak nie zasmuciła jej ta świadomość zbytnio. Mimo wszystko cieszyła się, że lubi ją w jakikolwiek sposób.Była dziwną osobą. Wiedziała o tym. Jednak skoro ją lubi to już jest jakiś sukces.

Uśmiechnął się jeszcze szerzej, susząc te zęby na zimnym powietrzu.
- Jasne, głupia. Jestem zbyt dziwny, by nie doceniać kogoś, kto się ze mną bawi śnieżkami. - Zaśmiał się lekko. No tak, bo kto w końcu chciałby się bawić śnieżkami w tym wieku? Większość to sztywniaki. Może Naomi była wyjątkiem, ale ona też niedługo potem tylko się z nim tulała. Ha! I ma on nadzieję, że to się raczej nie powtórzy, bo przy niej myślał, że mu serce wyskoczy. Do teraz czuł się nieco zesztywniały i to wcale nie było z mrozu! Przechylił łebek na bok.
- To może pokażesz mi coś jeszcze? - Obrócił się wokół własnej osi.

Uśmiechnęła się szeroko. - To się cieszę.- naprawdę się cieszyła. Ale to nie było w sumie nic dziwnego, że lubiła takie zabawy. Od zawsze była trochę bardziej dziecinna od innych. Nie przeszkadzało jej to. - Jasne, czemu nie. - zaśmiała się. - Gdzie chcesz iść? Masz do wyboru: ruiny, zamczysko i cmentarz. Na co się zdecydujesz? - spojrzała na niego.

Zatarł nagle chciwie dłonie. Oczy mu zaświeciły fascynacją.
- Och, Cmentarz? - Zapytał nieco cicho, podnieconym głosem. Ha-ha, cmentarz... Ale po co tu cmentarz skoro tu jest szkoła? Przeszedł mu zimny dreszcz po plecach. Nie miał pojęcia w jaki sposób uczniowie mogliby umierać, ale raczej wolał się nie dowiadywać. Nie żeby się bał, po prostu... Czuł się dziwnie, że chociaż można tu umrzeć. Co za bezsens. Uniósł po chwili brwi, patrząc ciekawie na dziewczynę.
- Hej, a jakim ty jesteś potworkiem?

- Ano cmentarz. - zaśmiała się na widok jego reakcji. Ona sama nie przepadła za tym miejscem. Przypominało jej o śmierci pewnej jej bliskiej osoby. Jej kąciki ust nieznacznie spadły w dół. Potrząsnęła główką. Nie chciała teraz popadać w smutny nastrój. Uśmiechnęła się z powrotem. - Jakim potworem jestem? Ano nic szczególnego. - Uśmiechnęła się w taki sposób by widoczne były jej białe kiełki .- A takim sobie wampirkiem jestem. - Spojrzała na niego. - A Ty?

Zaśmiał się teraz nieco nerwowo.
- Aniołem półkrwi. - Wzruszył nieznacznie ramionami. Zaczął błądzić wzrokiem po otoczeniu, niebie... Aż w końcu znowu spojrzał na, hm... wampirzycę, czyż nie? Nieco rozbawiła go myśl, iż ta dziewczyna mogłaby komuś wyssać krew. Wcale nie wyglądała na taką, co by chciała mu rozgryźć aortę. Wręcz przeciwnie, może jest ona ugryziona wbrew woli? No nie ważne, w każdym razie.
- Nie żeby to było coś fajnego, ale nie mogę ci pokazać moich skrzydeł, rozerwałoby mi bluzkę.

/ Iseek, odpiszesz jako Akiś w salonie ? >3 \

Spojrzała na niego z zachwytem. - Naprawdę? Musisz mieć piękne skrzydła. - Patrzyła mu prosto w oczy. Była ciekawa czy wytrzyma jej spojrzenie. To by wiele o nim świadczyło. - Rozumiem. Może kiedyś je zobaczę. - Uśmiechnęła się. - To co, idziemy na cmentarz? Ale ostrzegam. Tam straszy .- zaśmiała się.

Zaśmiał się radośnie, po czym wyszczerzył odważnie te kły.
- Chodźmy, chodźmy. Niczego się nie boję. - Wpatrywał się w jej oczy odważnie. Nawet zaczesał palcami srebrne kosmyki za ucho. Po chwili jednak postanowił zrobić coś nowego. Złapał dziewczynę za rękę, jak mu oferowała w pokoju i ścisnął ją lekko. Skoro to był dla niej znak, by go poprowadziła.... No, w każdym razie, uśmiechnął się wyjątkowo miło, bez szaleńczych iskierek w tych przedziwnych ślepiach.
- Prowadź, moja przewodniczko.

Czekała na jego reakcję. zachował się tak jak miała nadzieję. nie odwrócił wzroku.Czyli się jej nie wstydził. Cieszyło ją to. - Mam nadzieję. Jakby co to mnie ochronisz.- zaśmiała się. Po chwili poczuła jak chłopak łapie ją za rękę. zaczerwieniła się. - Dobrze, chodźmy.- I trzymając go za ręke poprowadziła go w kierunku cmentarza.
z.t

Wbiegła pędem na polankę o mało się nie wywracając. Dyszała niemiłosiernie trzymając się za serce. Boże.. A tak nie wiele brakowało.. Mogła zginąć..! To było chore.. Przełykając głośno ślinę opadła pod drzewo mając szeroko otwarte oczy. Blask jej oczu oświetlał połowę polanki co sprawiało iż wyglądała jakby była zaczarowana. Przetarła oczęta odchylając głowę do tyłu. Oparła się o drzewo. Jeny.. w co ona się wpakowała..? Ledwo co dołączyła do grona uczniów tej szkoły, a już chcieli ją zabić! Ona przyciągała nieszczęścia niczym magnez.. No.. Taki był jej urok.. No ale nawet tego gościa nie znała! A miała być to tylko mała przechadzka po chmurkach..

Szedł sobie spacerkiem w celu bliższego poznania terenu wokół akademika . Ciągle nie dawała mu spokoju dziewczyna która spotkał tego samego dnia na polowaniu oraz ucieczka przed wilkołakiem . Spojżał polanę na której dosłownie była głucha cisza . Chwilę później ujrzał dziewczynę która prawdopodobnie była z jego klasy . Zatem uśmiechnął się do niej i rzekł .
-Hej , jesteś z naszego akademika nie mylę się ?

Zamrugała kilka razy nim zdążyła się skapnąć iż ktoś do niej mówił. Jej serce dalej biło niczym szalone. Przełknęła głośno ślinę zwracając wzrok ku chłopakowi. Potrząsneła głową kilka razy dla otrzeźwienia i uśmiechnęła się lekko.
-Ohayo~ A no jestem. - uśmiech z jej twarzy nie schodził, choć bardzo by tego chciała.. Westchnęła cicho przeciągając się pod drzewkiem. Dobrze,że nie był to ten szaleniec.. Tak to już pewnie była by martwa..

Spojrzał się na nią ze zdziwieniem . Przypomniała w tej samej chwili się mu przemiana w wilkołaka jego pierwsza oraz jego zachowanie zwierzęce podczas polowania . Wiedział na natomiast ,że nauczył się w tym krótkim czasie panować nad tym .
- Może czasami przypominam wilkołaka ale naprawdę taki nie jestem . Niewiem czemu .
Jak zobaczył uśmiech na jej twarzy odrazu poprawił mu się humor . Następnie zaczęła go piec blizna na szyi która nie przestawała dawać znać o wilkołaku . Z bólu powiedział .
- Ale to piecze, nie wytrzymuję już . - upadł na ziemię i zaczął wykonywać niekontrolowane ruchy .

Uniosła brew do góry widząc jak chłopak upada na ziemie. No co miała zrobić?Nie była jakąś wróżką czy stworzeniem używającym magii. Nawet nie znała formułek eliksirów. W każdym bądź razie przykucnęła przy chłopaku łapiąc go za ramię by ten się uspokoił. Nie chciała mieć jakichś problemów czy coś więc też i się nie odzywała. Patrzyła obojętnym wzrokiem w niebo oświetlając je blaskiem swoich czerwonych oczu.

Poczuł lekkie dotknięcie dziewczyny w ramię . Starał się panować nad sobą co w jego sił . Po chwili gdy dziewczyna cały czas trzymała go za ramię nagle uspokoił się . Nie wstając powiedział do niej .
-P-Przepraszam , ten dzień nie należy do spokojnych dla mnie .
-Dziękuję ,że pomogłaś mi . Co ja bym bez Ciebie zrobił . - Uśmiechnął się do niej leżąc cały czas na ziemi .

-Jak ja nic nie zrobiłam..?-uniosła brew czując jego wzrok na sobie. Zamrugała kilka razy swoimi świecącymi oczami i zabrała rękę z jego ramienia. Usiadła pod drzewem wlepiając ponownie wzrok w niebo. Kontakty między ludzkie.. Jej słaby punkt. Jesli chodzi o rozmowy, to raczej była szorstka. Tak jak i teraz. Przymknęła oczy by otworzyć je ponownie i przyjrzeć się lepiej niebu.

Odsłonił szyję i pokazał dziewczynie która właśnie uratowała go bliznę zrobioną mu przez wilka . Była ona cała czerwona i bez przerwy krwawiła . po czym powiedział nie opuszczając z niej wzroku .
- Widzisz to ? Odkąd tutaj jestem co jakiś czas mnie to swędzi . Czasami mocniej a czasami mniej . Mam to od ugryzienia przez wilkołaka przed przybyciem do akademika .
- Tak poza tym, mów na mnie Kaito .

-Lily..-rzuciła obojętnie do chłopaka po czym wstała i otrzepała się z trawy. Przeciągnęła się wydając z siebie dziwny dźwięk, coś podobnego do "oh". Zmrużyła oczy i obeszła chłopaka.
-Spadam. Muszę się kimnać..-mruknęła wkładając ręce do kieszeni. Zrobiła kilka kroków w przód po czym rozpłynęła się w powietrzu pozostawiając po sobie czerwoną poświatę podobną do jej oczu.

z.t.

Odprowadził Lily wzrokiem puki nie zniknęła z horyzontu . Następnie odwrócił się i ujrzał polanę na której była głucha cisza . Przyglądając się w księżyc który był bardzo widoczny tego wieczoru . Jeszcze raz po kolei przeanalizował od początku powoli miniony dzień . W pewnym momencie zrobiło mu się chłodno i udał się do akademiku spać .


z.t.

Satoshi pojawił się. Aura Upadłego Anioła była jakby przytłumiona. Wszedł dość szybkim krokiem do Lasu. Rozejrzał się - nikogo nie było. Zaczął przechadzać się między drzewami, sam nie wiedząc, po co to robi.

Pojawiła się znikąd. Nie wiadomo, po co. Stanęła pod jednym z drzew. Kojąca atmosfera tego miejsca doskonale na nią wpływała.

I wówczas się to stało.

Czarnowłosy, przystojny, upadły Anioł, którego pierwszy raz w życiu widziała, całkowicie zawładnął jej sercem.