Polanka przemyśleń.

Idealne miejsce dla tych, szukających świętego spokoju i ciszy. Jedyne, co może ją tutaj zakłócić to uczniowie, co raczej rzadko ma miejsce. Zależy od charakteru ucznia. Jest to spora przestrzeń, wokół której posadzone są spore drzewa, dające cień, a na środek całej polanki pada słońce.

Nogi przyprowadziły ją tutaj. Mimo, iż zapadała noc, ona nie chciała iść spać, czy siedzieć jak głupia w pokoju i się kisić. Wolała pobyć trochę na zewnątrz, zaczerpnąć świeżego powietrza i ... postrzelać z łuku. Tak, wzięła go po drodze magicznie z pokoju, by zapolować na jakieś ptaki czy coś - tak po prostu, o, z nudów. Oczywiście będzie celowała w dobre miejsca, które szybko się zagoją, bo nie ma zamiaru pożerać tego upolowanego ptaka, czy wyprawiać mu pogrzeb, ponieważ go ustrzeliła.

Nim zdołał się zorientować, usłyszał świsty. Zmrużył oczy, rozmyślając co może tak przecinać powietrze. Katana? Nie... Noże? Też nie. Został mu do wyboru tylko łuk. Ale kto może przywozić łuk na teren szkoły. Wyszczerzył się zaraz szeroko, niemal od razu zauważając elfkę strzelającą do ptaka. Postanowił ją... wystraszyć. Rzucił na siebie widmo i uciszył kroki magicznie, zbliżając się do niej bezszelestnie. Już kroczek, kilka centymetrów i nagle zmienił zdanie. Rozłożył ramiona i mocno przytulił skupioną elfkę.
- Tak strzelać do ptaka? Bez większej inspiracji? - Zapytał niemal tuż przy jej uchu, stając się już widzialnym.

Nie skupiała się zbytnio nad tym, by trafić do celu. I tak wiedziała, że trafi tam, gdzie chce. Nie zważała też na to, czy ktoś ją zaskoczy, zajdzie od tyłu i przyłoży nóż do gardła. Doprowadziło to do tego, że chłopak przestraszył ją nie na żarty.
-Wiesz... - zaczęła, ale jej serce przyspieszyło kilka bić na sekundę. Czy ktoś ją wcześniej przytulał? Nie... - Nie ma innego celu, a placu łuczniczego jeszcze nie zrobili - zaśmiała się nerwowo, dreszcz ją przeszedł, kiedy powiedział do niej coś prawie na ucho. Jej wzrok powędrował na ręce, które oplatały ją w talii. Nigdy jeszcze nie czuła czegoś takiego. Było jej... Ciepło i miło.

Zaśmiał się, szczerze ubawiony. Zwinnym ruchem odebrał jej łuk i sam naciągnął cięciwę dla testu. Zmrużył oczy. Wyjął jedną strzałę i spróbował wycelować w drzewo. Jednak pchnięcie było za lekkie. Pocisk się odbił od drzewa. Westchnął zawiedziony. Po chwili rzucił swoim nożem w drzewo, wbił się niemal po połowę długości ostrza. Pokręcił głową.
- Łuk... Nie dla mnie, stanowczo. Wolę magię. - Po czym spojrzał na elfkę, nadal trzymając jej łuk.

Zaśmiała się, uważnie przyglądając poczynaniom Akiego.
-Chodzi o precyzję i stanowczość... I w sumie o to coś, co od urodzenia posiadają wojownicze elfy - wzięła od niego swój łuk i chwyciła trzy strzały. Naciągnęła cięciwę, po czym puściła ją luźno, a wszystkie trzy strzały wbiły się w drzewo, centralnie przelatując obok ramienia chłopaka.
-Jak dla mnie prościzna - zaśmiała się ponownie - Nożami też nieźle rzucam, jak i innymi rzeczami.

Syknął jadowicie, nawet nie próbując jeszcze raz. Wiedział, że nie ustrzeliłby plasteliny z metra. Zacisnął obie dłonie na swoich przedramionach.
- Za to łatwo cię zdekoncentrować. Takim tulaśkiem na przykład. - Spojrzał niewinnie na swój nóż, który chwilę potem podleciał do niego i sam się przypiął do jego pasa. Uniósł wzrok na ptaki latające w panice na niebie. Westchnął głucho. Panika za chwilę zabawy. Coś mu się wydawało, że nie tylko on tu jest niedorosły.

Odwróciła głowę o kilka stopni pozwalając przy okazji, by włosy opadły na jej zarumienioną twarz.
-A co mam robić, kiedy ktoś wykonał taki gest bezinteresownie, a nie z powodu tego, że .... no wiesz - nie skończyła, bo od razu jej się przypomniały dawne czasy. Mimo, że zadawała się z chłopakami, to i tak czasami musiała uciekać.
-Porobimy coś ciekawego? - spróbowała odwrócić temat, by nie wracać do wcześniejszego zdania, ale coś czuła, że i tak jednak będzie musiała, więc westchnęła w duchu, podchodząc do drzewa po swoje strzały.

Uniósł brew, patrząc na jej twarz ukrytą pod kotarą włosów. Zmarszczył niemal niewidocznie nos.
- Mówisz, że umiesz świetnie rzucać nożami. Obiecałaś również, że coś mi ustrzelisz. - Następnie uniósł dłonie nad głowę i odrzucił jej włosy z twarzy z groźnym śmiechem. Następnie położył dłonie jej na ramionach i pokręcił głową z udawanym niedowierzeniem.
- A może wolisz się jeszcze poprzytulać? - Spojrzał na jakiegoś orło-podobnego ptaka. Wskazał na niego, już nic nie mówiąc.

Zarumieniła się, kiedy ich spojrzenia znowu się zetknęły, po czym powiodła wzrokiem za palcem Akihito. Wciągnęła powietrze, powoli je wydychając. W sumie, to chciała zostać dłużej, trzymana przez silne ramiona chłopaka, no bo cóż tu ukrywać - było to dla niej nowe i miłe uczucie, którym raczej nie będzie pałała do innego.
-Ma być żywy, czy martwy? - spytała, zanim wystrzeliła strzałę z łuku. Naciągnęła już cięciwę.

Wylądował na ziemi skłądjąc z gracja czarne, potężne skrzydła i rozglądnął się po polanie.

Przyjrzał się z uwagą nowemu. Zadrżały mu wargi w drwiącym uśmieszku, jednak zaraz się opanował i zerknął na dziewczynę, która się zarumieniła. Zaraz, zaraz... Od kiedy to ta elfka się rumieni? To z wysiłku? A może teraz wyszły jej z trzymania gniewu w ryzach. Zachciał się za bardzo narzucać, więc zacisnął bezpiecznie wargi.
- Żywy, będzie trudniej. - Westchnął głucho, pocierając przez chwilę dłonie. Postanowił ignorować aniołka.

Chrząknęła, skupiając się na celu. Zaciągnęła cięciwę mocniej i przyjrzała się zwierzęciu. Po chwili strzała wystrzeliła w górę, przecinając powietrze z charakterystycznym świstem. Ptak został trafiony lekko w skrzydło, by tylko musiał spaść na ziemię, co rzeczywiście się stało.
-Proszę. Niedługo się wyliże, ale żywy jest - podeszła do niego i wyciągnęła jeden z eliksirów. Wlała go do pyska zwierzęcia, które o dziwo jej nie odtrąciło, czy skrzywdziło. Taki urok elfa.

Chłopak wkroczył na polanę i oczywiście od razu musiał się wywalić. Z resztą on taki był. Szybko wstał i się otrzepał mając nadzieję iż nikt tego nie widział.

Zwrócił głowę ku elfce i jej towarzyszu, przygladał im się chwilę z oddali. Postawnowił wydusić siebie troszkę kultury i przywitać się grzecznie. Podszedł spokojnie do dawno przybyłych, słuchając jak liście szeleszczą pod jego stopami.- Witam.

Podszedł do ptaka i przyjrzał się zwierzęciu. Zakręcił swoim własnym ramieniem.
- Musi być cholernie bolesne. - Zmrużył delikatnie oczy, nadymając policzki. Żal mu się nieco zrobiło tego ptaka. W końcu pewnie zostanie mu nieco bólu na kilka tygodni. Skrzydło to wartościowa rzecz. Ale Shiz mówiła, że przeżyje. No dobra, spróbował uwierzyć. Zobaczył, że spowodował panikę zwierzęcia, jak wychylił głowę znad ramienia elfki. Mruknął coś wulgarnego w kierunku ptaka.
- Też nie jesteś taki cudowny z bliska. - Burknął i oparł się o drzewo kilka metrów dalej. Wtem usłyszał rozwałkę i dojrzał synalka szatana. Uśmiechnął się szeroko. Jednak zaraz odezwał się aniołek.
- Hello. - Przewrócił niewidocznie oczami.

-Spokojnie, godzina i będzie jak nowe - rozczochrała włosy Akiemu, po czym wstała i wzięła ptaka na ręce. Trzeba znaleźć dla niego bezpieczniejsze miejsce, a teren akademiku zdecydowanie do nich nie należał...
-Cześć, miło Cię poznać, Shizuku - przedstawiła się, po czym dodała - Przepraszam, ale powinnam zanieść to maleństwo gdzieś, gdzie będzie mogło spokojnie przeczekać, aż wyzdrowieje jego skrzydło. Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. Naprawdę mi przykro, przepraszam - może trochę przesadziła, ale nie lubiła zostawiać kogoś na lodzie, więc przepraszała aż nadto. Oddaliła się w stronę miasta.

z.t

Zaświtała mu myśl we łbie. Podrapał się przez chwilę po karku, w ramach zakłopotania i udał znięchęcenie.
- Sorry, ja też muszę iść. Jeszcze zje tego ptaka po drodze, czy co. Kto wie co strzeli elfom do mózgu. Jbc, to jestem Aki! - Jednak nie ruszył koniecznie za elfką, może nieco w innym kierunku. Odgrywał złą minę. Jednak się cieszył, że ma pretekst do wyjścia.


z.t

Widząc jak wszyscy wychodzą wiedział, że nic tu po nim . Odwrócił się i ruszył w kierunku akademika.

Weszli na polankę, a od razu przywitał ich chłodny wiaterek, oraz śnieg pod nogami. Rozejrzała się wokoło. Widziała to miejsce jedynie z góry, bo nie miała ochoty tu przebywać. Było zbyt spokojnie i nie działo się tu nic ciekawego, czyli miejscówka nie dla niej.
-Prosz, jesteśmy - machnęła ręką na przestrzeń przed nimi i sięgnęła po trochę śniegu, lepiąc z niego ładną śnieżkę.

Nim jeszcze zdążyła ulepić tą swoją swoją śliczną kuleczkę, on już rzucił swoją własną śnieżką, lecącą właśnie w kierunku jej twarzy.
- Uhm, widzę, że jesteśmy. - Następnie wskoczył za drzewo, by nie oberwać tak szybko śnieżką. Sam zaczął lepić nową.

Jej głowa szybko schyliła się ku ziemi, by wziąć następną śnieżkę i akurat tama jej nie uderzyła. Trzymała teraz dwie i odszukiwała wzrokiem chłopaka, obracając się wokół własnej osi.
-Kici, kici, kici... - niestety nie patrzyła się na niego, dlatego nie wiedziała, gdzie on się teraz znajduje, a nie chciało jej się wytężać swych zmysłów.

Rzucił ponownie, jednak teraz celował w brzuch.
- To teraz jestem kotkiem? - Zmrużył brwi, po czym zaczął mruczeć. Raczej po samym dźwięku trudno było go zidentyfikować, bo robiło się echo. A gdy szatańska córeczka nie patrzała, przemknął do nowej kryjówki. Rzucił kilkoma kamieniami w innym kierunku. Baka, baka, baka, co ty robisz? Zmrużył brwi, ściskając w dłoni kolejną śnieżkę.



>D

Zamachnęła się i już miała rzucić w stronę, gdzie Isao nie było, odwróciła się momentalnie i trafiła go prosto w czoło dwiema śnieżkami, a za to sama dostała w brzuch. Jałć, mocno ulepione, nawet ją zabolało.
-Bawisz się dalej, koteczku? - uśmiechnęła się cwaniacko, lepiąc pospiesznie mini fortecę - a raczej kawałek tarczy - ze śniegu.

Odgarnął śnieg z twarzy. Uśmiechnął się, lecz nie był to wcale miły uśmiech, ani radosny. Raczej... okrutny. Sam wyciągnął śnieżki i rzucił w dziewczynę, jednak było to zmyłka. Jak można lepić tarczę ze śniegu...? Nie wiedział, ale próbowała ulepić chyba fortecę. Zacisnął wargi, świdrując ją wzrokiem przez chwilę. Zaraz... Czy nie włączał mu się tryb szaleńca? Wtedy niemal wszystkich odstraszał i promował bójki. Pokręcił przez chwilę głową, po czym chytrze zerknął na drzewa.
- Bawię? Chyba próbuję przeżyć. Diabeł miotający śniegiem, to wręcz komiczne. - I wpadł zgodnie z oczekiwanie w śnieg, śmiejąc się bardzo głośno.