Tunel Miłości.

Szybko bije mu serce - przeszło mu przez myśl.
Nie chciał tych słów wypowiadać na głos, ponieważ bał się, że speszy chłopaka i wtedy to wszystko zniknie jak bańka mydlana.
- Jesteś naprawdę bardzo miły - stwierdził z delikatnym uśmiechem na twarzy - Pewnie masz rację. Nie ma drugiego takiego jak ja, prawda? Tak samo jak nie ma drugiej takiej samej osoby, jak Ty, Matt - odparł.

Przestał oddychać. Siedział, trzymając dalej ręce chłopaka, zamieniając się w dość pokaźnego buraczka na twarzy. Schował się w kołnierzu, odsłaniając tylko oczy, ale nie patrzył się na Fushiego, tylko w ośnieżone drzewa, tworzące ścianę przed nim.
-Nie wiem... Zmiennokształtnych pewnie jest od cholery i ciut ciut - westchnął, wpatrując się w ziemię. Nogą odgarnął śnieg, a przed nim ukazał się pień, na którym wygrawerowane było serduszko.

- Nie chodzi o to, że jesteś zmiennokształtnym - wyjaśnił - Chodziło mi o Twój charakter, wygląd i stosunek do otoczenia. Tego nikt nie jest w stanie podrobić - otworzył oczy, ale nie spojrzał na niego.
Wlepił swój wzrok w widok, który miał przed sobą. Kiedy zauważył jak noga Matt'a się porusza spojrzał w dół. Serce. Czy to miał być jakiś znak? To chyba naprawdę było jakieś miejsce dla zakochanych.

Teraz odwrócił powolnie głowę w stronę okularnika, patrząc na niego ze zdziwieniem, godnym śmiechu, oraz niezwykłym poker face'm. Co on właśnie usłyszał? On jest... Wyjątkowy? Naprawdę? Czyżby?
O ja pierdolę.
-J-jaa..... Nie wiem co powiedzieć - postawił na szczerość i otwartość. Serce jakby mu wybuchło w klatce piersiowej i zrobiło mu się cholernie gorąco.
-Nikt nigdy jeszcze nie powiedział mi czegoś takiego... - puścił jedną jego dłoń i zaczesał sobie włosy do tyłu, próbując ukryć rumieńce.

- S.. Szczerze mówiąc.. Ja chyba też.. Jeszcze nigdy.. Nie mówiłem o kimś w ten sposób - wyznał, a na jego policzkach pojawiły się delikatne rumieńce.
Czując jego wzrok na sobie chciał zapaść się pod ziemię. Wyglądał teraz pewnie komicznie z tymi czerwonymi polikami. Zupełnie jak nie on. Tak niepoważnie i w ogóle. Nie sprawiał teraz wrażenia dostojnego, przyzwoitego mężczyzny, ale bardziej wystraszonego, speszonego chłopca, który nie wie jak zagadać do swojej ukochanej.

Przełknął głośno ślinę, wpatrując się w śnieg i serce. Nie był świadomy, że nadal trzyma go za jedną rękę, bo za bardzo dotknęły go jego ciepłe słowa. No i co on miał teraz myśleć? Jeszcze bardziej go to pociągało.
-Dz-dziękuję, że tak o mnie myślisz... - speszył się, nie ma co. Jak jeszcze nigdy
dotąd.

- Wy.. Wybacz - powiedział nagle - Chyba sprawiłem, że atmosfera stała się nieciekawa - zaśmiał się nerwowo - Ja również powinienem podziękować za Twoje słowa - dodał.
Już sam nie wiedział co powinien mówić. Nie był teraz w stanie odgadywać myśli chłopaka. Mimo wszystko nie odsunął się od niego. Gdyby teraz to ciepło zostało odcięte chyba by zwariował.

Po prostu nie wiedział, co kierowało teraz jego ciałem, że przysunął się do niego bardziej i przytulił się do niego. Czuł w nim kogoś, rodzaju bliskiej osoby, której może zaufać. Owszem, znali się od niedawna - paru godzin - ale czuł, że jest on taką osobą, której nie będzie obchodził czas, tylko odczucia, czy intencje danej osoby.
-Jakoś tak mi się zimniej zrobiło - zadrżał, tłumacząc się ze swojej reakcji. Po co tak właściwie to robił? Chciał czegoś więcej? Oczekiwał czegoś, co by wprawiło go w radość, czy osłupienie?

Przytulił go do siebie. W ogóle mu to nie przeszkadzało - wręcz przeciwnie. Pragnął tego, chociaż nigdy by się do tego otwarcie nie przyznał. Wplótł powoli zimne, długie palce w jego włosy.
- Rozumiem. Nie ma sprawy - szepnął.
Delikatnymi, powolnymi ruchami zaczął masować skórę jego głowy. Miał nadzieję, że to sprawi, że Matt będzie czuł się przyjemniej.

Wtulił się w niego jeszcze, kiedy poczuł te nieznajome dreszcze, przechodzące przez całe jego ciało. Zacisnął ręce na jego plecach, zastanawiając się w sumie, dlaczego to zrobił? Nie wiedział... Po prostu naszła go chęć nagłego przytulenia kogoś, a że on tu był... To jego akurat przytulił. A może chciał mu się odpłacić za te ciepłe słowa, skierowane do jego osoby? Czuł pociąg do tego chłopaka... Jak jeszcze nigdy do kogo.

- Może chciałbyś już wrócić do akademika? Zrobię ciepłej herbaty. Ogrzejesz się i od razu poczujesz się lepiej - zaproponował, mówił bardzo cicho.
Martwił się o niego, a sam czuł jak jest mu zimno. Jego nos był na czubku cały czerwony i zimny. Stopy już dawno były całkiem zamrożone. Jedynie obecność Matt'a sprawiała, że nie zamarzł na dobre.

-W sumie to jest dobry pomysł... nie pomyślałem o tym - przyznał szczerze, odsuwając od niego swój biedny łebek. Wstał powoli i zakręciło mu się w głowie, ale złapał równowagę w odpowiednim momencie i nie upadł, a podtrzymał się jednego z drzew.
-Chyba nie czuję się najlepiej... - wyznał, łapiąc się za swoją biedną łepetynę.

Kiedy jego towarzysz podniósł się z siedzenia chwilę później uczynił to samo. Gdy tylko zauważył jego wahanie był już w gotowości by mu pomóc, ale ten w porę odzyskał równowagę. Wtedy Fushimi odetchnął z ulgą.
- Rozumiem. Jakoś temu zaradzimy - obiecał.
Następnie oboje udali się w stronę akademika.

z.t z Matt'em. <3