Tunel Miłości.

Wszedł razem z Shizu do tunelu, wcześniej zakładając jej przepaske na oczy, by nie widziała dokąd idą. Wprowadził ją do środka, po czym pstryknął palcami, a opaska sama opadła na ziemie.
-No i jesteśmy... - stwierdził, wkładając ręce do kieszeni i patrząc przed siebie.

O dziwo nie potknęła się ani razu, bo albo umiejętnie ją prowadził, albo używał tych swoich magicznych sztuczek na niej. Niedługo potem doczekała się, aż opaska uwolni jej wzrok, a sama zachwyciła się wyglądem tego miejsca i przeszła kilka kroków w przód, rozglądając się na boki z zachwytem.
-Łał, co to za miejsce? - spytała, obracając się wokół własnej osi, by lepiej przyjrzeć się temu miejscu - Nigdy tu nie byłam. Nie wiedziałam, że coś takiego kryje się w tym lesie...

-Niedawno to odkryłem... Pięknie tu, tylko że... - zająknął się - No wiesz... Ma taką trochę dziwną nazwę...
Zaczął uciekać wzrokiem na wszystkie strony. Jak on ma jej to powiedzieć? Witaj w Tunelu Miłości! Kur.... To był głupi pomysł.

-Tu jest naprawdę pięknie - rzekła rozmarzonym głosem i tym razem skierowała swój wzrok ku górze, gdzie światło tylko gdzie nie gdzie, ledwo, przebijało się przez gałązki, chylące się ku sobie.
-Jeszcze piękniej byłoby tutaj podczas wiosny, albo lata - zagryzła dolną wargę, stając na jednym z korzeni drzewa, które wydobyło się na powierzchnię, a teraz było przykryte śniegiem. Z pewnością wybierze się tutaj, kiedy wiosna zawita w Teikou.

Uśmiechnął się, spoglądając na nią. Nie sądził, że tym małym wypadem sprawi jej tyle przyjemności. I nagle wpadł na świetny pomysł.
-Etto... Jak chcesz, to mogę sprawić tak, żeby zawitała tu wiosna... - stwierdził, uśmiechając się szeroko.

Spojrzała na niego z wielką radością, wymalowaną na twarzy. Jako elf, kochała wiosnę, a elfy są to stworzenia, które miłują tę porę roku i jest to ich czas radości.
-Potrafisz zmieniać pory roku? - podeszła do niego, patrząc na niego uradowana. Nie mogła w to uwierzyć, póki by nie zobaczyła.

-Patrz...
Powiedział jedno slówko i chwycił ją za ręce. Zamknął oczy i zaczął wymawiać niezrozumiałe słowa, by po chwili oboje unieśli się na dwa metry w złotej poświacie. Otworzył oczy, które zmieniły kolor na czarne, ze srebrnymi iskierkami. Rozłożył ich dłonie i zaczęli się kręcić, najpierw powoli, później coraz szybciej, sprawiając, że złota poświata stała się wirem i zupełnie odcięła ich od świata. Uśmiechnął się delikatnie i złożył ich ręce w coś co przypominało liść klonu. Nagle złota poświata wybuchła, rozsiewając dookoła magiczny pyłek. Opadli delikatnie na ziemię, o jego oczy znów przybrały dawny kolor.
-Nie umiem jeszcze zbyt wiele, więc zaklęcie działa tylko na 5 kilometrów od nas... - powiedział i rozejrzał się dookoła. Rzeczywiście nastała wiosna.

Rozejrzała się dokoła rozświetlonymi oczami, błyszczącymi z zachwytu. Wszędzie było zielono i pięknie, o żywych kolorach, a śnieg zniknął. Gdzie nie gdzie można było dojrzeć kwiatki, a trawa urosła prawie do kostek. Nawet nie było tak zimno, jak wcześniej.
-Kilka metrów w zupełności by wystarczyło - zaśmiała się, patrząc do góry, gdzie słońce, tym razem naprawdę, przebijało się przez korony drzew.
-Nie powiedziałeś w końcu, jak się nazywa to miejsce - zauważyła.

No bo... - zaczerwienił się i znowu zaczął uciekać od niej wzrokiem - To ma dziwną nazwę... - westchnął i w końcu zdobył się na odwagę - To jest... Tunel... ekhn.. Tunel Miłości - słowo "miłości" powiedział prawie niesłyszalnie, robiąc się purpurowy na twarzy.

Momentalnie spaliła buraka i patrzyła na niego zamglonymi oczami.
-C-co? - zamrugała kilka razy, a jej serce przyspieszyło o kilka bić na sekundę, jak na razie... Wiedział, jak to się nazywa i wcześniej nie raczył powiedzieć... No dobra, niech będzie, ale jaki w tym miał cel? I jaką legendę niosło to miejsce?

-Mówiłem, że ma dziwną nazwę, ale nie przejmuj się... Nie jestem jakimś niewyrzytym chłoptasiem, który cię tu zaciągnie i zgwałci... - zażartował - Po prostu uznałem, że może ci się tu spodobać... - powiedział, patrząc się w słońce, które przedzierało się przez konary drzew. Naprawdę było tu pięknie...

-Gdyby tak było, pożałowałabym tego, że nie wzięłam łuku - odetchnęła z ulgą, skacząc z jednego korzenia, na drugi. Złapała się liany, która zwisała przy jednym z drzew i pociągnęła za nią. Była dość mocna, ale... Hm... Nie, może innym razem załatwi sobie lot na lianie. Jeszcze by na jakąś dzikuskę przy nim wyszła.

Z uśmiechem szedł za nią i patrzył jak sobie skacze.
-Wiesz, że wyglądasz przekomicznie? - rzucił, śmiejąc się cicho.
Złożył z tyłu ręce i nagle pojawił się przed nim koń, na którego wskoczył..
-Chcesz się przejechać? - spytał z uśmiechem, podjeżdżając do niej.

-O ile koń mi na to pozwoli - zachichotała, podchodząc do ogiera, bo zauważyła, był płci męskiej, i pogłaskała go po jego uroczym pysku. Jego postura była bardzo bardzo zgrabna, a maść gniada, którą zawsze kochała u koni.
-Okej, wsiadam - podeszła z lewej strony konia i siadła za Garimem z uśmiechem na ustach.

Uśmiechnął się i szturchnął konia w podbrzusze, by ruszył.
-Dokąd panienke zabrać? - spytał, a jego ton głosu przypominał jednego z tych angielskich arystokracików. - I radzę się panience trzymać, bo ten oto osobnik potrafi szybko zapierdzielać na tych długich nóżkach. - zaśmiał się j trochę przyspieszył.

Tak więc siadła na koniu okrakiem, ponieważ wcześniej siedziała bokiem, jak na szlachciankę przystało. Objęła Garima delikatnie i skrycie kopnęła konia w bok, a ten nagle przyspieszył i wprawił w osłupienie chłopaka. Ona na gorszych ogierach miała okazję jeździć, więc dla niej nie było to takie strasznie.
-Zdam Cię na gust Panicza - zażartowała, opierając brodę na ramieniu brązowowłosego chłopaka.

-Możemy jeszcze szybciej... - zaśmiał się i popędził konia w cwał.
Śmiał się głośno, co chwila.szepcząc słówka do ogiera, by się nie poddawał i takie tam. Wiatr rozwiewał jego włosy, ale nic go to nie obchodziło. Całkowicie zcalił się w jedno z tą magiczną chwilą, mając przy sobie wspaniałe towarzystwo.

Zaśmiała się, przymykając oczy. Jej włosy plątały się w powietrzy i wiły się za nią. Zacisnęła rączki mocniej wokół jego pasa, znowu delikatnie uderzając piętą w bok ogiera, a ten jeszcze bardziej przyspieszył. Przeskoczyli przez jakiś wielki konar.

Uśmiechnął się jeszcze bardziej i, nie mogąc się powstrzymać, krzyknął z radości unosząc głowę do góry. Ta chwila... ta chwila mogłaby trwać wiecznie. Ale niestety się nie da, bo koniki się męczą. Zaczęli pomału zwalniać, a kiedy w końcu stanęli zszedł z niego i pomógł zejść też Shizu. Wyczarował dużą mise z wodą i paszą dla konia. Poklepał go lekko po zadzie i dał kostkę cukru.
-I jak było? - spytał, siadając przy drzewie, cały w skowronkach.

Pogłaskała ogiera po pysku, nim ten dostał jedzenie i zaczął je pałaszować, po czym podeszła do Garima i siadła sobie na kolana na przeciw niemu, zrywając kwiatek, które woń opętała ją od pierwszego wciągnięcia jej przez nos.
-Było wspaniale - skomentowała jednym słowem, szczerząc się do niego.

Uśmiechnął się wesoło i przypatrywał jej się z uwagą. Widział jak zrywa kwiatka i najwyraźniej jej się spodobał. Wyjął jej go delikatnie z rąk i przybliżył się do niej. Wplótł jej go we włosy i uśmiechnął się delikatnie.
-Teraz jest pięknie... - stwierdził, nie odsuwając się.

Spojrzała na niego z dołu. Nawet w takiej pozycji był od niej wyższy... Ach to durne metr sześćdziesiąt... Po prostu idzie pokochać.
-T-tak myślisz? - mruknęła robiąc się lekko purpurowa na twarzy.

-Mhm... - skinął głową, dalej na nią spoglądając.
Boże... czemu on? Czemu to właśnie on musiał się zakochać? Nie mógł zostawić go w spokoju i pozwolić by dalej robił z siebie idiote, ale bez uczuć? No najwyraźniej nie. Ale... nie żałował. Choćby go zmuszali, nigdy nie pożałuje tego, że ja spotkał. Nigdy...

-A-arigato - spuściła lekko łebek, poczynając skubać kawałek swojej spódniczki. Dlaczego czasami czuła się przy nim jak bezbronne dziecię, które nie może nigdzie uciec i jej skazane na niego? Zawsze ją peszył i krępował. Wprawiał w zachwyt, radość... A złości przy nim jeszcze nie doświadczyła - na szczęście.
Odgarnęła drżącą ręką włosy, które opadały mu na twarz, mając na twarzy leciutki rumieniec. Nie miała na razie odwagi, by spojrzeć w jego oczęta, więc wodziła wzrokiem za swoją ręką, która odganiała od niego niesforne kosmyki włosów, których kolor wpadał już w czerń.