Dach akademika.

Oparła łokieć na udzie jednym ze skrzyżowanych nóg i zaśmiała się cicho.
- Oj, jakiś Ty biedny... - wyciągnęła ku niemu dłoń i rozczochrała mu, nawet niezłą, fryzurę, tworząc istnego szopa na jego głowie. Potem zaczęła się bardziej przyglądać jego złotym ślepią... Był dość dziwne. No i niby też miała nie zauważyć tych iskierek dziwnych? Ha! Niedoczekanie...

C-co...? Tylko nie jego biedne włoski... Zawsze ktoś musi się ich uczepić, hę?
-Uuu... Nie czochraj... - jęknął i zaczął łapką poprawiać swoje kudły. Spojrzał na nią spod byka i chwilę później wywrócił ławkę, a Nao spadła na dupsko. Zaczął się rechotać i już za moment był tuż nad nią.
-Huhu, będziesz jeszcze bardziej zła? - spytał niewinnie.

Już chciała się zacząć śmiać, ale nagle jeb... Szkoda, że tam śnieg akurat stopniał i wylądowała na ziemi... Auć, nawet zabolało. Niestety podnieść się jej nie dano, ponieważ już ktoś nad nią wisiał. Wywróciła oczami teatralnie i spojrzała w złote oczyska chłopaka.
- Jeszcze mi nerwy nie puściły, jeśli o to Ci chodzi - uśmiechnęła się cwaniacko, krzyżując ręce na piersi. A zimno nadal jej nie było. Och, jak ona kocha w sobie ten żywioł ognia....

-Czuli muszę bardziej się postarać - wyszczerzył się i zaczął ją łaskotać, ot tak! Nie wiedział czy ma łaskotki czy nie, ale spróbować zawsze można. Najwyżej mu się dostanie, a w najgorszym przypadku zginie. Tak czy siak - dużo nie traci. Huhu, jak on lubi dotykać kobiety. Eh, chyba weszło mu to w nawyk tak samo jak "Perełka", ale co tam. To uczucie, kiedy dotykało się ciepłego ciałka... No normalnie rozmarzyć się można.

Zaczęła się zwijać na różne strony, żeby tylko nie dotykał jej boków i brzucha. Aż jej łzy śmiechu zaczęły lecieć i musiała je co chwila rękawem bluzy wycierać, co graniczyło z gorszymi łaskotkami, ale wystarczył tylko jeden niewłaściwy ruch, a już ona górowała, a on był przygwożdżony do ziemi jej ciężarem ciała.
- No, jednak mam przewagę - wytknęła mu język zadziornie, śmiejąc się niczym zwycięstwa złego, czy coś w tym stylu.

Już był taki uradowany, gdy okazało się, że ma łaskotki. Był uradowany, widząc jak się śmieje. Ale to jeszcze nic. Był cholernie uradowany, kiedy na przygniotła go swoim ciałem i zdobyła nad nim przewagę. Wyszczerzył się, a w jego oczach pojawiły się te nieznośne, psotne iskierki.
-I nie narzekam z tego powodu - stwierdził nadal się szczerząc.

Wywróciła teatralnie oczami i odsunęła się od niego, znowu krzyżując ręce na piersi. Spojrzała na niego z miną " no i co ja mam teraz z Tobą zrobić?" dalej na nim siedząc. Właśnie teraz sobie przypomniała o Isao... Kiedy się ostatnio widzieli? Łojeju, dawno... Ale nad tym podumamy potem, teraz nie czas na to, co nie?
- I co, będziemy tak siedzieć, czy ruszymy się gdzieś i porobimy coś? - tak, pytanie może dwuznaczne, ale jej chodziło o rozrywkę inną, niż jakieś igraszki ze sobą. Bo chyba po jednym numerku zyskała jakieś tam uczucia do pewnej osoby i chyba nie chce tego spierniczyć...

Huhu, jak on lubił takie dwuznaczne sytuację, nie ma co. Podparł się na łokciach i przekręcił łebek w bok, a na jego twarz wstąpił ironiczny uśmieszek.
-Hm... Nie wiem jak tobie, ale mi tu wygodnie - spojrzał jej w oczka, po czym dodał - A to już zależy od tego CO chcesz robić - rzucił wymownie i zaśmiał się cicho.

Złapała go za kłaki i dość delikatnie przywaliła jego głową w ziemię.
- Nie to, co Ty masz na myśli, kochasiu - podniosła się z niego i podeszła do siatki, otaczającej cały dach, po to, by nikt nie zechciał sobie zeskoczyć. Wplotła palce między dziury w siatce i westchnęła. Gdzie mogliby się wybrać... Tengoku znowu?
- Zwiedzałeś już okolice? - spytała w nadziei, że nie. Postraszy go, pójdą do lasu, narobić hałasu, może tam, gdzie wilczki się bawią, czy coś... Kto wie, kto wie.

Ajć, brutalna dziewczynka... Pomasował sobie tył głowy i podniósł się.
-A miałem taką skrytą nadzieję - stwierdził i podszedł do niej. Patrzył przez chwilę przez siatkę, lecz po chwili odwrócił się i oparł o nią plecami.
-Nie, jeszcze nie miałem okazji - po raz pierwszy uśmiechnął się normalnie, bez żadnych głupich podtekstów. Huhu, ale to tylko przykrywka.

Nagle poczuła na swoich plecach ciężar, a po chwili już była wgnieciona w siatkę. No, miło, naprawdę miło... Zacisnęła rączki mocniej, a żyłka na jej czole zaczęła niebezpiecznie drgać i pulsować. To samo kącik ust, drgał do góry.
- To co? Chcesz doznać szoku i zamarznąć na kość w powietrzu, czy wolisz ruszyć tyłek wolniej i pieszo? - spytała, tykając go w żebra, by odczepił się od niej i mogła pogadać z nim normalnie. Boże, jak dziecko... Nudziło mu się, rozrabiał. Nie nudziło mu się, rozrabiał! To co mówił przeważnie miało podtekst zboczeństwa... Okej, Naomi od dawna już zabrakło dotyku pewnego białowłosego, ale to nieważne no!

Uhu, już on wiedział jak ją zdenerwować. Będzie z tego często korzystać, nie ma co. Wyszczerzył się i obrócił przodem i jak na złość, oparł brodę o jej ramie, przyciskając ją jeszcze troszke do siatki.
-Możemy się przelecieć, Perełko - stwierdził i po chwili na jego twarzy zawitał szeroki uśmiech. Ja pierdole, jak to zabrzmiało. Huhu, no nie powie, że nie jest nią zainteresowany, ale to nie teraz, noo... A to samo z siebie wychodzi.

Odetchnęła głęboko, żeby przypadkiem nie wyjść z nerwów i odbiła się rękoma od oparcia, żeby w końcu zaczerpnąć trochę powietrza, normalnie. Wcześniej jej płuca były zgniatane, więc co tu się dziwić, bo naprawdę nie dało się oddychać.
- No to trzymaj się mocno - poleciał mu i złapała go za rękę, po chwili odbiła się mocno od ziemi i wzbiła w powietrze, a z jej pleców wyrosły piękne, czarne, pierzaste krucze skrzydła, dzięki którym właśnie lecieli w stronę terenów, które poniekąd są dla uczniów zakazane, a i tak często odwiedzane.

z.t

Chłopak w kilku ruchach wspiął się na dach. nie było to dla niego jakimś szczególnym wyczynem. Gdy stanął na dachu nagle ogarnęła nim fala bólu. Wiedział co to oznaczało. Jego ciało znów się zmieniało. Upadł na ziemię uderzając przy tym głową o dach. Trochę to trwało ale dał radę. (nowy wygląd? Patrz avek.) Otrzepał się i postanowił się przejść. Zeskoczył z dachu i udał się do miasta.

z.t.

Ayazuwa wchodzi wolnym krokiem na dach, rozglądając się dookoła. Siada na jednej z ławek i patrząc przed siebie, zaczynając machać nogami i podśpiewywać coś pod nosem. Na jej twarzy widoczny był ciepły uśmiech i wielkie błyszczące oczy patrzące na wszystkich i wszystko z radością. Zaczęła się zastanawiać z kim i o czym by porozmawiać.