Ognista wyspa Erbrowa.

Gdzie jest mój dom, moje ziemie? Odpowiedz mi! Moje skrzydła niosą mnie daleko, by nieść morze śmierci i upojenie mym pobratymcom we krwi... Krew! Jestem głodny... Moje znudzone oczy szukają tylko odpowiedniego domu, by spocząć. A serce płacze... Płacze za zniszczeniem! Wylądowałem zgrabnie, by nie powiedzieć, że z gracją. Rozwarłem pysk, a z moich oczu uciekły łzy wolności. Wraz z rykiem, ma duma ukazała, czyje są te ziemie. Uciekajcie prymitywne istoty! I tak was pożrę... Jak mówię, tak zrobiłem. Nie minął kwadrans, a moje cudne łuski zdobione były deszczem krwi. Mruczałem z zadowoleniem, zarzynając zębami ostatnią łanię. Nowy świat uświęcony górami trupów. Zamknąłem moje jadowite, złote oczy. A następnie zionąłem rudym ogniem, a z mojego pyska wydobył się trujący odór. Zapraszam do mojego królestwa! Oddajcie pokłon nowemu królowi! A mój ryk zagrzmiał, ziemia próżno próbowała się nie poruszyć przed mą potęgą. Rozłożyłem się wygodnie.
- Krwi! - Ryknąłem głosem, jakoby w moim żołądku przewracały się tony kamieni.

/ Kolejność: Naomi, Ayame, Akihito(ja), Natsu, Erbrow(ja) u_u I mi nie rozpierdalać kolejki, gnoje/

Dzięki swoim super-skrzydłom, dostała się na tę wyspę i ze złością spojrzała na smoka, którego tak okropnie nienawidziła. Mogłaby już teraz zacząć z nim walczyć, ale nie... Postanowiła czekać na innych, albowiem wiedziała, że na pewno ktoś jeszcze się zjawi, by pokonać go. zdobyć jego głowę, kieł, czy po prostu ponawalać się dla zabawy. Schowała się w małej jaskini, która zmieściłaby tylko ludzi jej wzrostu, więc wiedziała, że na razie smok da jej spokój, a ona obmyśli plan działania.

Pojawiła się znikąd na wyspie z groźnym wyrazem twarzy. Czyżby była wściekła? Prawdopodobnie tak. Jej palce wyginały się we wszystkie strony, a z głębi jej gardła wydobywał się cichy, wilczy pomruk gniewu. Schowała się między drzewami. Czuła, że Naomi przybyła już na wyspę, jednak nie chciała by jej pozycja została odkryta. Wdrapała się na jakieś drzewo chowając się w jego koronie.

Z zamkniętymi oczami spokojnie przechadzał się po łączce, a za niedługo miał dojść tam gdzie był smok. Badał uważnie zasoby energii wyspy, jak również od razu odkrył obecność dwóch, znajomych dziewcząt. Przechylił głowę, właściwie nie powinno go tu być. Pomacał u pasa dwa noże do rzucania, które mogły być tylko szpileczkami dla takiego giganta. Gówno tam! Jednak mógł nimi wybić oczy, lub mogą wlecieć przez pysk i wyrżnąć mu pół organów. Zastanowił się jakim żywiołem najłatwiej go będzie zabić. Wzruszył ramionami, dalej idąc spokojnie. Lepiej wybrać technikę mieszaną. Powietrze, by nie odleciał, Ziemię, by nie czuł się komfortowo na dole. Ogniem może sparować ogień. Woda mogłaby być ostatnią obroną. A błyskawica... Tylko działać.
- Hej! Olbrzymie! - Otworzył niezdrowo wyglądające, złote oczy, równie jadowite co samego smoka.

Natsu dołączył szybko do pozostałych. Spojrzeniem ogarnął całą sytuację. Postanowił najpierw zastanowić się nad swoimi możliwościami ataku. Air Wings tym razem chyba nie będzie mu potrzebny...Piasek i Wiatr, jeśli odpowiednio się zsynchronizuje te żywioły, mogą być groźne. Co by tu na początek...Może jedna z tych technik...Skupił się i zmarszczył brwi. Odważnie spojrzał w oczy smoka.
-Więc twierdzisz, że jesteś nowym królem. Zobaczmy, czy naprawdę odważysz się zmierzyć z demonem czystej krwi...
Uwolnił pokaźnej wielkości burzę piaskową. Po chwili, korzystając z mocy wiatru, uformował coś w stylu wietrznego ostrza, które zraniło smoka w szyję i w jedno ze skrzydeł.

Spojrzałem pogardliwie na człowieka w łachmanach, który przez moment chadzał sobie z zamkniętymi oczami. Rozgniewało to mnie na tyle, by posłać w jego kierunku kulę ognia w odpowiedzi. Mały śmieć co mierzy za daleko! Po dolinie rozszedł się dźwięk mojego głębokiego warczenia. Chwilę później wyskoczyła kolejna blond włosa małpa. Gdy tamten wywołał malutką, trąbę powietrzną (względem mnie oczywiście), rykłem potężnym śmiechem. Mała, głupia małpeczka. Wtem jednak coś mnie zaorało, jednak nie na tyle, by uszkodzić mą szyję zdobną twardymi łuskami. Na mym skrzydle ukazała się rana. Ryknąłem bardziej z zaskoczenia, niżeli z gniewu, po czym uniosłem lekko łapę (czyt. na 2m) i zamierzyłem się na smarkacza. Ruch był tak szybki, że słychać było świst. Co ciekawe, wcale się nie ruszyłem. Ta dwójka małp nie była godna ujrzeć mej chwały w pełni.
- Krwi, głupie małpy, a nie tanich sztuczek! - Ryknąłem pogardliwie.

Potarła rączki o siebie i zakradła się po ścianie jednej z gór bliżej Erbrowa. Dzięki skrzydłom dostała się na górę, do jaskini, która znajdowała się kilka metrów nad ziemią, chciała zaskoczyć smoka atakiem z góry. Najpierw połaziła trochę po jaskini, a dzięki temu dowiedziała się, że jest ich dość sporo na różnych wysokościach. Było to na jej korzyść, więc stanęła przy wyjściu jednej z nich i wycelowała wielką ognistą kulą w smoka. Cóż, innym żywiołem nie władała, więc to tylko jej pozostawało. Schowała się wgłębi jaskini i puściła za kulą serię maleńkich ostrzy, zrobionych z ognia. Uciekła w prawą stronę jaskini, kierując się wyżej.

Jeszcze nie chciała atakować, ale czuła, że lepiej będzie, kiedy się wyniesie stamtąd, bo prędzej czy później te płomienie spalą biedne drzewko, na którym się ukrywała. Zeskoczyła z niego na dół, ukrywając się chwilowo za pniem. Zobaczyła, gdzie wszyscy się znajdują i pognała w stronę jaskiń, w których chowała się Naomi. Na razie posiedzi tutaj, a potem zobaczy, co robią inni.

Ognista... kula? Za łatwo! Mag rozbił ją za pomocą klaśnięcia i wiatru. Po czym zaatakował biczem, który pojawił się w jego dłoni, był zbudowany ze skał, a ogień łagodnie go lizał. Strzelił nim z łatwością w kierunku smoka. Po czym... trafił końcówką idealnie w jego oko. Dobrze będzie go oślepić chociaż na jedno oczko, czyż nie? Zagryzłem mocno wargę, aż polała się krew. Koncentracja jest najważniejsza. Wydawałoby się, że ignoruje wszystko wokoło, lecz było wręcz odwrotnie - czuł, widział wszystko. Nawet wiedział, gdzie się wszyscy znajdują. Kropelka potu spłynęła powolutku po jego szyi, aż doszła do torsu.
- Prymityw. - Mruknął leniwie, po czym westchnął głucho.

Natsu uśmiechnął się szyderczo. Po chwili przemienił się w demona - w jego oku zapłonął pentagram, piętno na ramieniu zaczęło krwawić. Jego energia wzrosła pokaźnie. Zmieniło się nawet jego zachowanie, był teraz pewny siebie, silny, jak król piekieł mierzący się z godnym siebie przeciwnikiem. Nie zwracał jednak na to uwagi i wpatrzył się swymi-całkowicie czerwonymi teraz-oczami w potwora.
-Chcesz krwi?-ryknął.-W takim razie masz, czego chciałeś, potworze!
Szybko nabił pistolet odpowiedniej wielkości nabojem i wystrzelił. Huk strzału oznajmił, że Kurosuki wkroczył do akcji z trafnym celem. Pocisk rozerwał [dosłownie] oba skrzydła smoka. A ponieważ skrzydła były ukrwione solidnie, więc polała się równie solidna ilość krwi. Natsu, nie przejmując się jego ryczeniem, dodatkowo wykombinował jeszcze taką ilość piasku, by zasypać mu nim oczy.
-Teraz, dopóki nie będzie nic widzieć, możecie atakować!-wrzasnął do pozostałych. Wyszczerzył zęby.

Nim wykrzyczał ostatnie zdanie ten robak, złapałem go w paszczę, nabijając na moje wspaniałe kły. I na pewno nie były malutkie, jak te od tych małpeczek. Zmrużyłem oczy z bólu, gdy zostałem pozbawiony skrzydeł. Byłem wściekły. Wyrzuciłem małego gnoja w drzewo, po czym zwaliłem je jeszcze na niego. Niech skona w cierpieniach, nie zasługuje na szybką śmierć w moim żołądku. Dodatkowo dostałem w oko! Zawarczałem i uderzyłem insekta ogonem. Niechaj wiedzą, kto jest panem! Ognista kula trafiła w mój grzbiet, jednak nic mi nie zrobiła. W końcu jestem bogiem ognia! Dojrzałem, że dwie marne istoty uciekają w jaskinie. Kaszlnąłem dymem, po czym zionąłem ogniem w dziury. Warto zauważyć, że się nawet nie ruszyłem! Zamrugałem oczyma, widząc tylko na jedno oko. To nic, jedno mi wystarczy, by podbić ten świat. Jestem o wiele za potężny na tą grupkę. Rykłem okrutnym śmiechem. Potrząsłem moim cudownym, olbrzymim łbem. Niechaj wiedzą, kto jest tu przerażający.
- Jesteście nudni, nicponie! - Zamruczałem z pogardą. Mało mnie obchodziły te ludziki, ale jak już próbują się ze mną bawić... To chociaż ciekawie, proszę... Nie, ja nie proszę, ja rozkazuję! Poruszyłem barkami niespokojnie, wąchając wokoło, jakoby oczekując spisku.

Przy pomocy ognia spróbowała odpędzić z grot dym, który pojawił się tam przez Erbrowa, ale niestety na marne. Była zmuszona uciekać z grot, ale znalazła się w bezpiecznej odległości od smoka, wznosząc się w górę. Nie chciała zmieniać swojej formy w demona, wolała pozostać w tej, tylko ze skrzydłami.
Wyjęła miecz i wycelowała prosto w jego grzbiet, a potem zamachnęła się i rzuciła nim w dół. Może nie wiele pomogłoby to, ale chociaż na chwilę go unieruchomi, a wtedy inni będą mieli szansę coś mu zrobić.

Widząc jak już część towarzyszy zaczyna atakować poczwarę wyszła z ukrycia zamieniając swoje mecha-ręce w rewolwery. Wskakując zwinnie na czubek jakiegoś drzewa zaczęła celnie strzelać do smoka. Trafiała go w łapy oraz skrzydła. Warcząc cichutko pod nosem zamieniła się w wilka i wskoczyła na górę skalną, a wokół jej łap zaczęły pojawiać się iskierki lodu. Rozszerzyła pysk, tworząc przed nim kulę lodu, która rozrastała się i rozrastała. Z rykiem wystrzeliła pocisk na smoka zamrażając jego całe ko0ńczyny dolne i część skrzydeł.

Widząc lekkie postępy w ataku, sam dostał ogonem. Jęknął żałośnie, gdy uderzył kilka metrów dalej o ziemię. Otarł z czoła krew, kręciło mu się w głowie. Wiedział jednak, że chwila nieuwagi oznacza śmierć. Skoncentrował błyskawicę w palcach, po czym pobiegł błyskawicznie na smoka. Chwila, nagle przyśpieszył, odmawiając kolejną intonację. Znikł. I pojawił się na głowie lewiatana. Jeszcze nim tamten mógł poruszyć chociaż łbem, uderzył w jego głowę potężną kulą czystej energii. Widział, że jego pocisk niemal został wessany w łuski. To nie był zwykły atak.
- Giń, poczwaro! - Odparł, po czym wybił mu ręką drugie oko. Tak, by gadzina nie miała za łatwo. Wiedział, że jeszcze tamten nie zdycha. Ba! Chociaż równie dobrze mógł mu czymś mocniejszym wywiercić mózg. To nie mogło być takie proste... Ten popierdoleniec musiał mieć jakiegoś asa w rękawie. Akiś wydął usta, po czym odmówił ponownie intonację i pojawił się dobre 20 m od smoka.

Nabity na kły Natsu nic nie widział. Ogarnęła go egipska ciemność. Klął przez zęby. Czuł w swoim ciele kły Erbrowa. Po chwili poczuł, że coś go przygniata.
-Psiakrew.-zaklął półgłosem. Demona jednak trudno było wykończyć. Uwolnił się spod drzewa jakimś cudem, prawda, że ranny, ale żył. Nadal żył.
Kurewskie szczęście. Szczęście odziedziczone po Tobie, mistrzu. Mówiło się kiedyś "ma szczęście jak Air Raikawa". Może dlatego chciałem się u Ciebie uczyć. I oddać życie w Twej obronie.
Ledwo trzymając się na nogach, uznał, że może ponownie zaatakować. Wezwał więcej piasku i zapoznał smoka z całym zasobem piaskowych ostrz. Dokładniej mówiąc, jego nozdrza, paszcza i nędzne resztki oczu zapoznały się z tym typem broni.

Syknąłem głęboko, kiedy to miecz wbił się w me ciało, aż po rękojeść. Rzuciłem spojrzeniem jednego oka w samicę gatunku demona. Ryknąłem głośno, a echo rozniosło, w języku znanym tylko demonom, jedno słowo - zdrajcy. Miałem ochotę roznieść wszystkich w pył, gdy usłyszałem dziwny świst, oraz lekkie pukanie o łapy i skrzydła. Zionąłem ogniem w niebo, zniecierpliwiony. Do czasu, aż lekka sztywność obrała sobie za cel me kończyny i skrzydła. Wreszcie zdecydował się wstać. Oceniłem błyskawicznie swoje straty. Jedno skrzydło niestabilne, brak oka i lekkie osłabienie. Denerwujące te małpy. Zamachnąłem się moim cudnym ogonem, niczym olbrzym maczugą, i z kotlin, jak zarazem jaskiń, nic nie zostało. Wszystko się zawaliło. Wtem usłyszałem dźwięki wyładowań, więc zerknąłem ciekawie na człowieka, który powinien teraz leżeć i kwiczeć. W jego dłoni połyskiwała elektryczna kula. Serce zadrżało mi w przestrachu. To był jeden z najbardziej kłopotliwych żywiołów. Nagle zniknął. Zionąłem ogniem we wszystkie strony świata, okręcając zręcznie łbem. Jednak ten człowiek mnie przechytrzył. Pojawił się na mojej głowie.
- Karaluchu! - Syknąłem pogardliwie. Już miałem coś dodać, gdy uderzył falą prądu o moją czaszkę. Zaćmiło mnie, a dodatkowo błyskawica rozeszła się po moich łuskach, ba! Została wchłonięta. I to był błąd mego ciała. Mięśnie mi zdrętwiały, a ja nic już nie widziałem. Nawet nie pamiętam bólu, związanego z utratą drugiego oka. Ten mały gnojek mi uciekł. Podniosłem się niemal natychmiast, aczkolwiek ciemniało mi w oczach. Wtem świst, i piasek odebrał mi dech. W dodatku gryzł, niczym wściekły pies moje oczy. Ryknąłem potężnie, tak ogłuszająco, że wszyscy, którzy jeszcze nie stracili przytomności, musieli(!) zasłonić uszy. Podświadomie wyczułem gdzie znajduje się demon. Jego aura biła mój umysł, więc z łatwością zmusiłem łapę do błyskawicznego ruchu, który zakończył się przygnieceniem demona. Chciałem się nad nim znęcać, ale wolałem teraz sprawić mu szybką śmierć. Docisnąłem łapę. Teraz cała ekipa miała problem z płonącym krajobrazem, ogłuszeniem i możliwe przygnieceniem przez kamienie, które zleciały przez uderzenie moim wspaniałym ogonem. Co teraz zrobicie, dzieciaczki? Wymorduję was...
- Nic już nie kombinujecie?! - Mój głos rozszedł się niczym odgłos osamotnionego grzmotu.

/ Prawdopodobnie ostatnia kolejka, więc postarać się! /

Wszędzie głośno, wszędzie ogień, wszędzie koszmar! Złapała się za boki głowy, by jakoś rękoma stłumić ten przeraźliwy dźwięk, który ogarniał ją zewsząd dookoła. Wzbiła się obolała w powietrze, szukając tam schronienia, lecz nie za bardzo jej to wyszło, bo mięśnie bolały ją niemiłosiernie, że ledwo co mogła się ruszać. Opadła obezwładniona na ziemię, kładąc się na niej bokiem. Palce jak najmocniej wtykała do uszu, a dźwięk nie dawał jej spokoju. Musiała się w końcu przełamać i coś zrobić, ale nie była w stanie fizycznie do tego. Psychicznie może z resztą też, chociaż nadal patrzyła na smoka z nienawiścią i chęcią mordu, co dodało jej sił, by wstać. Odetchnęła głęboko, próbując wziąć się w garść i wyciągnęła ręce do przodu, kumulując w nich resztki energii, która jej pozostała. Wykorzystała ją na stworzenie wielkiej i dość potężniej, ognistej kuli, która już po chwili poleciała w stronę Erbrowa, a sama Naomi osunęła się gdzieś na bok, o ile to było możliwe, przypatrując się sytuacji z boku.