Latająca wieża.

Już chciała coś powiedzieć, ale nie. Czuła teraz jego zapach. Przyjemny zapach... Dlaczego musi zawsze ją łapać na dotyk? Wtedy traciła głowę do wszystkich innych spraw, które zaprzątały jej głowę. Po prostu takie BUM! I ich nie ma...
Ale tym razem nie może się tak łatwo dać.
-Idę - powiedziała, przekręcając głowę w bok, by nie być już wtuloną twarzą w jego tors.
-Nawet jeśli wyruszysz pierwszy... I tak za Tobą pójdę. Mam zbyt dużo eliksirów, dzięki którym przełamię Twoje czary, który masz NIE UŻYWAĆ - specjalny nacisk na ostatnie dwa słowa, by jednak wiedział, że coś mu się stanie, kiedy ją zawiedzie.

Przygryzł warge i odsunął się od niej, spuszczając łebek na dół. Czy ona naprawdę ZAWSZE musi postawić na swoim, a on ZAWSZE musi jej ulegać? Taka natura facetów, eh... Złapał się za głowę, próbując coś wymyślić, ale nic nie przychodziło mu do tej mózgownicy. Westchnął ciężko i podniósł na nią wzrok.
-No dobra, ALE w razie potrzeby mogę użyć magii.

Spojrzała na niego z politowaniem. Cieszyła ją jego zmiana zdania, ale nie chciała, by używał magii. To go osłabiało i nawet, jakby jej użył w ostateczności, osłabiłoby to ich. I to znacznie...
-Ale tylko po to, żeby stamtąd uciec - tak, uległa mu. Znowu. Jest głupia. Owszem. Z westchnieniem położyła się na plecach, patrząc w niebo. Gwieździste niebo przypominało jej zupełnie Garima... Rozkoszne, spokojne, a gwiazdy migoczące, jak jego dusza. Zawsze był wesoły.

Położył się koło niej, podpierając się na ręce, drugą natomiast chwycił w palce kosmyk jej włosów. Powąchał je i uśmiechnął się delikatnie. Jej zapach sprawiał, że jego zmysły szalały. Spojrzał na nią i zaśmiał się.
-Co ty ze mną robisz... - westchnął i położył głowę na jej brzuszku - Musisz mi obiecać, że nie będziesz się dla mnie narażać. W razie czego uciekaj.
W sumie to nie musiał tego mówić. Gdyby widział, że robi się zbyt niebezpiecznie, to przeteleportuje ją do akademika.

Zaśmiała się, czując niewielki ciężar jego główki na jej małym brzuchu. Wyciągnęła rękę w jego kierunku, by zacząć gładzić delikatnie ją, przeczesując przy tym piękne, czarne, czy też brązowe, włosy.
-Jestem zwinna. Trolle są powolne i głupie, więc elfom łatwo jest je przechytrzyć - zapewniła go, drugą rękę wyciągają ku jego, by spleść je razem. Nadal patrzyła w piękne, gwieździste niebo. Kurcze, naprawdę przydałby jej się jakikolwiek łuk.
Chciałabym, żeby był wyjątkowy... Taki, jak ten poprzedni ~ rzekła do siebie w myślach.

Przymknął oczy, czując jej rękę na swojej głowie. Ona tak na niego działała, a nawet nie zdawała sobie z tego sprawy. Obrócił się tak, by patrzeć na jej piękną twarzyczkę, a ich złączone dłonie położył na jej brzuszku. Przyglądał się każdemu jej ruchowi. Jej ręce, głaszczącej jego głowę, jej klatce piersiowej, która co chwila podnosiła się i opadała, jej zamyślonej buźce, która była zwrócona w stronę gwiazd.
-Nawet nie wiesz, jak cię kocham... - powiedział nagle i wtulił się w jej brzuch - O czym myślisz? - zaciekawił się.

Uśmiechnęła się, przenosząc na niego swój wzrok chwilowo. On też nie wiedział, ile dla niej znaczył. O nikim innym nie powiedziałaby tylu dobrych rzeczy, które może rzec o nim.
-O tym, jakim łukiem muszę zastąpić swój stary - westchnęła. Nie była już o to smutna. Przeszło jej, a nie chciała zwlekać z jego zdobyciem. Zawsze go miała przy sobie, gdzie by się nie wybierała. No, może oprócz miasta i sklepów...

Mógłby jej pomóc, ale pewnie i tak by się nie zgodziła. Jak to powiedziała? "Będzie pokrzepiony magią". Wogóle, to był ciekaw jak się zdobywa łuk. Trzeba gdzieś iść czy robi się go samodzielnie? Naprawdę tego nie wiedział.
-A masz już jakiś pomysł? - spytał i zaczął jeździć palcem po wewnętrznej części jej dłoni.

-Mogłabym pójść do Starego Elfa, ale nie mam nic, co mogłabym mu dać w razie czego w zamian... - zerknęła w tył, na wieżę. Podobno coś ukrywało się w niej. Podobno w jej głębi, w tych dwóch połowach, znajduje się wiele ciekawych rzeczy, jak relikty Archaniołów, czy coś w ten deseń.
-A nie sądzę, bym zdołała cokolwiek tam znaleźć - skinęła głową na wnętrze potężnej budowli, na której się teraz oboje wylegiwali.

-Ale pesymistka... - mruknął - Czemu po prostu nie pójdziemy sprawdzić? - pocałował jej brzuszek i wstał, podając jej rękę - Nie dowiemy się, jeśli nie wejdziemy.
Uśmiechał się szeroko. Może uda im się natrafić na jakieś skarby? Na samą myśl o tym zaświeciły mu się oczy. I nie, nie chodziło o to, że jest chciwy. Po prostu zawsze bawił się z ojcem w "Poszukiwaczy Skarbów", a to może być fajny powrót do przeszłości.

Zaśmiała się, łapiąc się za brzuch. No nie... Czyli bawimy się w dzieci, które poszukują skarbów, czyli w ich przypadku chyba czegoś prawdziwego, a w przypadku dzieci, zabawek, albo kości psa. Chwyciła go za rękę i wstała z jego pomocą, następnie zerkając wgłąb wieży.
-No dobra, ja nie jestem dobra w znalezieniu czegoś, co nawet nie wiem, gdzie jest - rzekła, unosząc ręce w geście bezsilności. O wiele łatwiej było jej pracować w lesie. Wiedziała, w jakich jego częściach co może spotkać.
-Lepiej sobie radzę w polowaniach, a nie w... fachu zbieracza.

-E tam... - machnął ręką - To nic trudnego. Po prostu pozwiedzamy sobie tą wieżyczkę, zaglądniemy w każdy kąt i przy okazji będziemy się świetnie bawić we wspaniałym towarzystwie.
Przytulił się do niej od tyłu i pocałował w policzek. Oparł głowę na jej ramieniu i zaczął się delektować jej zapachem. Po chwili spojrzał na nią z boku, z lekkim uśmieszkiem.
-To co... Idziemy?

Tak, nic trudnego... Jak dla czarodzieja może owszem, bo oni jeszcze mieli dodatkowo te swoją magię, a ona nie należała do rodu elfów, parających się w zbieraniu czegokolwiek. Wolała zdecydowanie zadbać o obronę własną i bliskich, czyli głównie chodziło tu o umiejętności poruszania się na polu bitwy i sama walka.
-Pewnie - złapała go za rękę i poprowadziła gdzieś wgłąb. Na początek posprawdzali to piętro, na którym znajdowali się teraz, a następnie zeszli na dół, gdzie nie było tak kolorowo, jak u góry... Było tu więcej dziur i porozwalanych filarów.

Rozglądał się z uwagą dookoła, z uśmiechem na twarzy. Uważając, by przypadkiem noga nie wpadła mu do żadnej dziury, zaczął chodzić w te i we wte, szukając czegoś, co by wyglądało na cenne. Jak zawsze, kiedy bawił się z ojcem, puściły mu nerwy i stracił cierpliwość. Zamknął swe oczęta i powiedział inkantacje, a spod jakiejś szmaty zaczęło dobiegać światło. Uradowany podszedł tam, jednocześnie trzymając się za brzuch. Zapomniałem, że nie miałem jej używać... Skrzywił się i przykucnął, odrzucając szmate gdzieś na bok. Jego oczom ukazał się jakiś posążek anioła, który trzymał książkę. Był lekko podniszczony, ale nadal wyglądał cennie.
-Ej, Shizu! - zawołał z uśmiechem - Patrz co mam!
Znowu ten ból.... Zacisnął rękę na brzuchu, ale udawał, że nic mu nie jest.

Chodziła sobie w te i we w te. Patrzyła po kątach, podnosiła wszystko, co tylko leżało na ziemi, ale nic! Nie znalazła nic, co by mogło zainteresować Starego na tyle, by mógł jej skombinować jakiś łuk, na podobieństwo jej starego. Wtem usłyszała, że Garim ją woła. Odwróciła się i podeszła do niego, patrząc na to, co ma w ręku.
-Statuetka Archanielska? - spytała ze zdziwieniem, biorąc ją do rąk - To dziwne... Przecież one nie spadają z nieba ot tak, a jakiekolwiek rewolucje są raczej mało spotykane, jak nie wcale...

To rzeczywiście dziwne. On się raczej na tym nie znał, ale wątpił by coś takiego było tu przez przypadek. No ale zawsze może się mylić.
-Ja tam nie wiem... - wzruszył ramionami - Ale może się przydać. Skoro już ją mamy to czemu by jej nie wykorzystać?
Zaśmiał się, by ukryć kolejny skurcz żołądka.

Spojrzała na niego poważnie, trzymając dalej statuetkę w rękach. Uniosła jedną brew ku górze, po czym wyjęła kolejny eliksir przeciwbólowy. Najmocniejszy, jaki przy sobie miała, a miał działanie trzygodzinne.
-Jeden, masz to wypić, a dwa, nie używaj magii, no i trzy, idziemy stąd - złapała go za rękę i pognała w kierunku wyjścia, by wydostać się z tej wieży. No tak... Czyli wracają chmurowymi schodkami. Że też teraz musiał się nabawić tych boleści, blokujących jego moce. Nie ufała tym obłokom.

Dostał eliksir i od razu go wypił. Czuł jak ból brzucha znika, a na jego twarzy maluje się uśmieszek.
-Znowu mnie ratujesz. Jeszcze trochę i się uzależnie od twoich miksturek - zaśmiał się i objął ją w pasie. Nigdy mu się nie znudzi bliskość jej ciała. Miał takie szczęście, że ją spotkał.
-Ale magii użyłem w słusznym celu! - zauważył i miał nadzieję, że nie dostanie w łeb za tą uwagę.

-Jestem do tego, żeby Cię ratować - zauważyła, schodząc jeszcze niżej, po czym zeskoczyła na chmurki nieopodal. Bez niej i jej napoi pewnie przysporzył by sobie więcej kłopotów, niżeli szczęścia, zanim spotkałby ją. A co by było, gdyby ich pierwsze spotkanie odbyło się dopiero teraz? Czy zakochaliby się w sobie? - Ona uważała, że tak.
-Chodźmy już - skinęła głową w stronę bramy, którą tu przybyła.

z.t