Hello Mo!

Imię i nazwisko: Momo Lamm

Wiek i klasa: 17 lat. Jak można się domyślić klasa I.

Pokój: Najchętniej dwuosobowy. Z kimś, kto mógłby się nią zaopiekować.

Rasa: Robot

Wygląd: Chudzinka o drobnych kościach. Zgarbiona, cieniutka niczym patyczek (waży pewnie mniej niż 45 kilo, naprawdę można policzyć jej kości!), a przy tym dość wysoka (171 cm ). Chorobliwie blada, o wielkich i niewinnych jak u sarny oczach w kolorze zimnej stali, błyszczących tak jakby zamknięto w nich całe północne niebo, okalanych ciemną zasłoną długich, czarnych jak węgiel rzęs. Jej mały, zadarty nosek zdobią subtelne piegi tylko dodające uroku drobnej twarzyczce. Włosy w kolorze płowego blondu długie do pasa i skręcone w spiralki na końcówkach. Grzywka.
Zawsze ubrana w błękitną sukienkę w klimacie japońskich lolitek podszytą masą koronek, białe jak śnieg zakolanówki i czarne buciki.

Charakter: Momo jest osobą bardzo kruchą zarówno psychicznie jak i fizycznie. Łatwo ją do siebie zrazić (liczy się pierwsze wrażenie)
Rzadko okazuje emocje. Jej twarz przypomina główkę porcelanowej lalki. Spogląda beznamiętnie na otaczający ją świat nie uzewnętrzniając swych emocji. Jest praktycznie pozbawiona mimiki. Nie odzywa się często, praktycznie wcale, jednak gdy już coś powie najczęściej wprowadza swojego rozmówcę w stan otępienia. Bywa nieobecna. Bardzo łatwo ją przestraszyć. Nie lubi hałasu ani poznawania nowych ludzi. Cierpi na androfobię. Lubi ciepło, źle znosi zimno i mróz. Dobrze dogaduje się ze zwierzętami, zwłaszcza kotowatymi.
Dobrze wychowana panienka. Grzeczna i kulturalna młoda dama.
Bardzo antyspołeczny typ. Nie lubi być dotykana ani przytulana. Wspólny język odnajduje tylko z wymyślonymi przyjaciółmi i kotami.
Nikomu nie zaufała i jak na razie nie wygląda na to, bo coś miało się zmienić.

Historia: Rzecz ta stała się w Niemczech. Dawno, dawno temu, w malowniczej wsi pod Berlinem spokojne życie wiódł stary, szanowany przez wszystkich sąsiadów doktor Lamm- mężczyzna w podeszłym wieku. Był on osobą bardzo zadowoloną ze swojego życia. Miał olbrzymi dom, wielu służących i wystarczająco pieniędzy by prowadzić coraz to nowe badania, jednak... do pełni szczęścia brakowało mu dziecka. Bardzo ubolewał nad tym i często zastanawiał się, jak mógłby bez kontaktu z jakąkolwiek przedstawicielka płci przeciwnej powołać na świat nowe życie. Mijało wiele dni, aż w końcu pewnej nocy doktor obudził się z krzykiem. "Dlaczego by nie stworzyć córki?". Nie było mu już dane zasnąć. Od razu zabrał się do pracy i wkrótce powołał do życia dziecko-dziewczynkę o wzroku poważnym, acz bystrym. Mijał dzień za dniem, a stary doktor w końcu odnalazł sens życia. Każdą wolną chwilę spędzał z Momo, która rozumiała coraz więcej. Wspólnie czytali poezję, grali na pianinie, skrzypcach i flecie (który wkrótce przez nieuwagę połknęła), uczyli się niemieckiego, japońskiego, chińskiego, koreańskiego, francuskiego, rosyjskiego, norweskiego i łaciny, rozwiązywali zadania matematyczne, czytali książki i podręczniki związane z chemią fizyką i biologią. Lamm nauczył ją wszystkiego co wiedział, a ona sama wkrótce zaczęła zapamiętywać coraz więcej i uczyć się coraz to nowych przedmiotów. Była idealna. Nie stworzona przez matkę naturę, dzięki czemu pozbawiona wad.
Sielanka nie trwała długo. Doktor Lamm zmarł w wyniku ataku serca. Cały majątek zapisał swojej ukochanej córeczce, którą pokochał całym sobą.
Tak więc Momo żyła sama w starym zaniedbanym domu. Zamknięta w złotej klatce. Samotność wkrótce doprowadziła dziewczynkę do całkowitego odizolowania się od reszty świata, z nudów zaczęła praktykować psychokinezę z zaskakująco dobrym skutkiem. Wkrótce potrafiła już podpalać drewno w kominku samą siłą umysłu, przenosić przedmioty z miejsca na miejsce, powodować wyładowania elektryczne, a także dowolnie zmieniać swój wygląd. Pogrążona w fantastycznej krainie książek zatracała powoli poczucie rzeczywistości, aż do czasu gdy gazeta nie uderzyła o drzwi jej domu. Wzięła czasopismo do rąk i wróciła do swojej oazy spokoju. Znalazła w niej ogłoszenia o naborach do szkół.
I tak znalazła się tutaj. By rozpocząć nowy, choć na pewno trudny rozdział w swoim życiu.

Zainteresowania: Jej głównym hobby jest zajmowanie się ukochanymi kotami. Do akademii przywiozła tylko trójkę swoich ulubieńców, ale znając życie wkrótce zacznie dokarmiać znajdy.
Poza tym często czyta, gra na wszelakich instrumentach, pisze pamiętnik.

Specjalizacja: Opanowała do perfekcji pyrokinezę. Dobrze radzi sobie z biokinezą i telekinezą.
Znakomicie posługuje się szablą.

Zapraszam na GG, podane przy regulaminie, albo na priv. Mam do Ciebie parę pytań.

Przybyłam, zobaczyłam, poprawiłam.

Dziękuję za uwagę.

Mam nadzieję, że już więcej nie popełnię takiej jakże hańbiącej gafy.

Miałabym jeszcze wątpliwości co do tego, czy roboty znają się na czymś takim jak telekineza i te inne... Zastanów się nad tym dokładniej i popraw, bo to raczej u istot " bez mózgu" jest nieosiągalne.

Akcept

Pokój nr. 32