Dom Miwako.

Dom Miwako.

Z cichym pomrukiem wybudziła się z głębokiego snu. Trza coś ze sobą zrobić, co nie~? Wstała więc.. i przyrządziła sobie śniadanie.. Po jego zjedzeniu stwierdziła iż powinna sprawdzić czy wszystko dobrze jest w akademiku. Ubrała się.. w to co zwykle. Ruszyła do wyjścia zamykając za sobą drzwi.

Weszła do mieszkania wzdychając ciężko. Męczące, długie dni.. Cholera.. Przydałoby się jej czyjeś towarzystwo. Przeszła powoli przez przedpokój, salon.. Weszła na schody i otworzyła powoli drzwi do swojego pokoju. Brązowe ściany przypominały jej konary drzew. Podłoga wyłożona czarnym dywanem sprawiała iż wydawało się ,że nie ma ona końca. Duże, dwu osobowe czarne łóżko stało po lewej stronie pokoju wraz z szafkami nocnymi po obu jego stronach. Po prawej stronie stało biurko, szafa oraz półka z książkami i płytami. Szurając nogami po ziemi zbliżyła się do łóżka. Położyła się na nim i spojrzała w sufit kładąc sobie dłoń na czole.

Eh.. za długo trwa to jej lenistwo. Podniosła się z łóżka i powędrowała do szafy. Otworzyła ją i wyciągnęła z niej czarne,dresowe spodnie, białą koszuklę z napisem "Keep calm and love artist". Nałożyła na siebie czarną bluzę z kapturem, ewidentnie za dużą dla siebie. Zamknęła szafę chowając do niej swoje poprzednie ciuchy. Wyciągnęła zza biurka płutno, już obite, a z szuflad brązowego mebla farby akrylowe i pędzle. Biorą wszystko pod pachę zeszła do salonu "rozbijając " się na jego środku. Rozłożyła farby, a płutno postawiła na sztaludze wyciągniętej ze spiżarni, którą mijała. Spojrzała na płutno i zamoczyła pędzel w brunatnej farbie robiąc niesymetryczne i nieproporcjonalne mazaje i kreski na płutnie.

Jego kot pognał w te strony. Szalik zwisał mu z pyska, szurając się po śniegu, a czasem też po brudzie. Mężczyzna trochę nie wyrabiał, bo Seki wybierał takie drogi, że często zapadał się prawie po kolano. Jednakże nie zgubił z oczu swojego zwierzaczka. Skorzystał z tego, że w pobliskim domu było uchylone okno i wpadł przez nie do środka. No szlag, co ten kot wyprawia, do jasnej cholery?! ~ pomyślał sobie, zbliżając się do domu, a wtem usłyszał dźwięk walających się rzeczy w owym mieszkaniu. Nieco się przeląkł, ale bez wahania wpadł przed drzwi do domu, zdjął buty i popędził w stronę salonu, skąd dobiegał dźwięk nieszczęścia. Co się okazało? Seki wpadł na płótno, na którym malowała kobieta. Wywalił je, ubrudził się w farbie, przy okazji wywalając je też na podłogę, a kobieta wylądowała na ziemi.
A tą kobietą okazała się być Miwako, co zauważył dopiero na koniec. Geniusz, Ishikaze, czysty geniusz...

Z szeroko otwartymi oczami wpatrywała się w efekt całego zamieszania. Skąd tu ten kot? Czemu akurat jej dom? Dlaczego jej obraz został rozwalony ,a ona leżała w kolorowych farbach? Po kilku chwilach uniosła wzrok i ujrzała Shoutę. Czyżby to był jego kot? Z przerażeniem w oczach schowała twarz w dłoniach Boże.. co za wpadka..

Przełknął głośno ślinę, wpatrując się w zniszczenia, które spowodował jego kot. Dobra, naprawdę nie wiedział, co mu strzeliło do tego małego łebka. Przecież to jeszcze kociak, a potrafi zrobić takie zamieszanie! Ale w sumie to małe koty robią większe zamieszanie, niż te dorosłe...
-H-hej, nic Ci nie jest? - spytał czule, kucając przy Miwako. Delikatnie dotknął jej pleców. ona też była cała w tej farbie... No nie, pięknie. Jeden kot, a tyle kłopotów... Pytanie tylko, dlaczego?

Spojrzała na niego ze smutkiem w oczach. No co mogła orzec? Zniszczenia zniszczeniami.. Już nie cofniemy czasu.
- T-tak.. tak myślę..- szepnęła podnosząc dłoń umazaną w farbie. Czemu ona miała takiego pecha,co? Przyciągała nieszczęścia jak magnes.. Spojrzała na chłopaka starając się uśmiechnąć, no ale za pewne to jej nie wyszło.

Westchnął i pogłaskał ją po główce. Szczęście, że udało mu się nie zapomnieć różdżki z domu. Wyciągnął ją i zamachał parę razy, a plamy z podłogi zniknęły. Farby pojawiły się zupełnie nowe na stoliczku, a sztaluga i obraz wróciły na swoje miejsce.
-Naprawdę przepraszam... Sam bym się czegoś takiego po Sekim nie spodziewał... - westchnął, nerwowo drapiąc się po karku. Ujął w dłoń umazany szalik w farbie. No tak... Akurat zaklęć na wymazanie farb z takich materiałów ubraniowych niestety nie znał, a to był jego ulubiony szalik...

Spojrzała na jego szalik wstając z podłogi. Wyjęła chusteczki z kieszeni i wytarła sobie dłonie.
- Mogę Ci go uprać jeśli chcesz..- odparła wyrzucając chusteczkę do kosza, który stał obok kanapy. Z cichym westchnieniem podeszła do chłopaka kładąc mu delikatnie dłoń na ramieniu.

Westchnął, spuszczając głowę lekko w dół. No i co? Niby, że przez niego - a raczej przez jego kota - zrobił rozpierduchę w jej domu, a teraz ma ją wykorzystywać, żeby odratować jego ulubiony szalik? Przecież nie jest nawet tego wart... Jest tylko głupim, nieogarniętym mężczyzną ze złudnymi nadziejami na znalezienie żony...
-Nie, nie kłopocz się, jakoś sobie poradzę - westchnął ponownie, wstając z ziemi - O ile mi się uda... - właśnie, co on wygaduje? Przecież w domu nawet pralki nie ma, bo wszystko zanosi do pralni... Albo prawie nie brudzi ubrań, za co po prostu wielki szacun dla niego. I tak wychodzi na to, że jest jednym wielkim chodzącym nieszczęściem...

Wywróciła oczami spoglądając na niego. Chciała mu ofiarować pomoc. To co zrobił jego kot tak naprawdę jej zbytnio nie wkurzyło. Gdyby była u końca swojej pracy nad obrazem wpadła by prawdopodobnie w szał. A tak ten występek mogła puścić w zapomnienie. Kładąc delikatnie dłoń na jego ręce spojrzała mu w twarz z lekkim uśmiechem.
- Jednak ja nalegam.. -odgarnęła mu włoski sprzed oczu uśmiechając się wciąż do niego.

Serce mu zaczęło mocniej bić, kiedy dotknęła jego dłoni. Lekko zdziwiony, ale dalej też smutny, spojrzał na kobietę. Patrząc tak w te jej oczy, nie umiał opisać tego, co działo się w jego głowie i sercu. Przyciągała go, martwił się o nią i po prostu nie mógł odmówić... Zmiękł dla niej.
-No dobrze... - poddał się i podał jej swój szalik. Teraz przypomniał sobie, że jego kot gdzieś zniknął i nie ma go w salonie. Rozejrzał się dookoła, ogarniając pokój sokolim wzrokiem. Nie no, Miwako nieźle się urządziła. Było to miłe i przytulne pomieszczenie, wystrojone po dorosłemu. Naprawdę przyjemnie.
-Seki? - powiedział w końcu - Gdzieś Ty znowu zniknął? - spytał sam siebie, obracając się wokół własnej osi. Żeby tylko znowu czegoś nie zmalował...

Ujęła jego szalik w dłonie przerzucając go sobie przez ramię. Rozejrzała się po pokoju. A no właśnie.. gdzie jest kotecek? Hhmm? Zmrużyła oczy podchodząc do kanapy i zaglądając za nią. Nie.. tam go nie ma. Podbiosła wzrok i spojrzała na schody. Miała nadzieję, że zamknęła drzwi od pokoju gdyby kot tam wszedł. Miała tam naprawdę wiele cennych rzeczy. Usiadła na kanapie wzdychając ciężko. Dobra.. Miwako. Weź się w karby. Odchylając głowę do tyłu wstała z kanapy i wchodząc szybko do łazienki wrzuciła szalik do pralki i nastawiła ją. Wychodząc z pomieszczenia podeszła do mężczyzny rzucając co jakiś czas wzrokiem na salon i kuchnie w poszukiwaniu kota.

Kiedy zauważył, że i ona rozgląda się za kotem, postanowił jej trochę pomóc. Co prawda nie chciał też wyjść na jakiegoś wścibskiego człowieka, który patrzy, co gdzie ma i takie tam, ale po prostu zaglądał w różne kąty, by tam sprawdzić, czy nie ukrywa się mała, czarna kuleczka. Niestety nie...
Stanął przy wyjściu z salonu, rozglądając się po korytarzu. Ni widu, ni słychu. Obok niego przeszła Miwako. Ruszył za nią z westchnieniem, zaczesując sobie włosy do tyłu. Niech tylko znajdzie tego kudłacza, a nie dostanie żarcia przez przynajmniej tydzień...
-Zbyt wiele kłopotów Ci przysparzam... - zauważył, opierając się o ścianę korytarza. Przejechał sobie ręką po twarzy. Czemu zawsze on musiał mieć takie pechowe szczęście z nieszczęściem? Dlaczego nie mogłoby być to normalnie, że spotkaliby się na mieście, czy coś? Ech...

- Oj tam.. Nie jest tak źle i nie martw się. Znajdziemy tego kudłacza. - powiedziała uśmiechając się do niego. Podeszła do niego kładąc mu dłoń w miejscu gdzie szyja łączy się z barkiem. Spojrzała mu w oczy nie przestając się uśmiechać. Zamrugała kilka razy, by lepiej spojrzeć mężczyźnie w oczy.

Uniósł wzrok z podłogi, na jej oczy. Westchnął. Tak właściwie kota miał szeroko i głęboko, bo i tak pewnie wróci do niego prędzej, czy później. Miał wyrzuty sumienia za to, że robiła coś za niego, kiedy on nic dla niej szczególnego nie zrobił. Poczuł, że musi coś zrobić. Objął ją delikatnie w talii i przytulił ją, zatapiając się w zapachu jej puszystych włosów.
-Naprawdę dziękuję... Jak ja Ci się odwdzięczę... - zaśmiał się cicho, mówiąc to raczej do siebie, niżeli do niej. Mógłby zabrać ją gdzieś, ale... Nie znał okolicy tak dobrze, by zaprowadzić ją do jakiegoś magicznego miejsca, które by się jej spodobało.

Zaśmiała się cichutko pod nosem wtulając się w mężczyznę . Biło od niego takie miłe i przyjemne dla niej ciepło. Westchnęła cichutko obejmując go w pasie i kładąc głowę na jego klatce piersiowej. To bicie serca.. możnaby go słuchać godzinami i nie odrywać się od niego ani na sekundę. Przymknęła oczy przesuwając delikatnie opuszkami palcy po plecach mężczyzny.

Było mu bardzo miło, ale trochę skrępowała go taka niezręczna cisza. Nie lubił czegoś takiego, ponieważ nie wiedział, co konkretnie ma robić. Owszem, gdyby Miwako była jego, wiedziałby... Ale nie chciał jej jakoś peszyć, czy coś. Nie chciał jej od siebie odstraszyć, czy coś w tym stylu.
Raz kozie śmierć?
- Co się tak tulisz, hmm? - szepnął jej na uszko z cwaniackim uśmieszkiem, wymalowanym na twarzy. Przejechał palcem po linii jej kręgosłupa, kończąc tuż przy tyłku, czekając na jej reakcję. Najwyżej dostanie w ryj.

Przeszedł ją miły dreszcz gdy mówił do jej uszka. Z lekkim uśmiechem na twarzy uniosła wzrok by spojrzeć mężczyźnie w oczy. Drgnęła czując dotyk jego palca na plecach. Rozszerzyła wargi by odpowiedzieć na zadane przez niego pytanie.
- Bo.. jesteś cieplutki.. - zarumieniła się lekko wpatrując się w oczy czarodzieja, który wzrostem przypominał trochę koszykarza. Zamrugała kilka razy przesuwając bezwiędnie opuszkami palcy po jego plecach.

Zaśmiał się znowu i przyciągnął ją do siebie bliżej, delikatnie opierając się o ścianę. Pogładził ją delikatnie po głowie, ponownie, opierając się o nią prawym policzkiem. Przymknął oczy, próbując wymyślić coś, co mogliby teraz porobić, ale nic nie przychodziło mu konkretnego do głowy.
-Masz może ochotę się gdzieś przejść? -spytał, szepcząc jej to na uszko. Tylko dokąd by się mieli udać? Gdzieś... Do romantycznego miejsca, czy może coś bardziej mrocznego? Nie wiedział. Chyba liczył na to, że może ona gdzieś go zaprowadzi, w miłe miejsce. No, nie powiem, podobała mu się taka myśl.

Wstrzymała oddech słysząc jak jej szepcze do ucha. Zarumieniła się lekko wtulając się w chłopaka. Przejść się? Niby miała taką ochotę, ale gdzie? Uniosła wzrok wpatrując się w śliczne oczka Shouty.- Ale w takie przytulne miejsce czy bardziej mroczne? - spytała po kilku długich i leniwych chwilach. Położyła delikatnie dłoń na jego ramieniu uśmiechając się promiennie.

-A to już nie ode mnie zależy -zaśmiał się, kładąc rąsię na jej ślicznej, małej główce. Naprawdę nie miał bladego pojęcia, dokąd mógłby zabrać tę ślicznotkę. Mało miejsc znał tutaj, w okolicy. Niedawno się wprowadził, już musiał wyjechać... Prawdę mówiąc nawet akademię znał słabo.
-Dziś zdaję się na Twoją rękę, bo ja nie znam żadnych miejsc w Daisen, czy Kyofu - uśmiechnął się pod jej adresem, puszczając ją jednocześnie. Nagle z salonu wybiegł kot i wskoczył po spodniach i plecach, na ramię mężczyzny.
-No i gdzieś Ty się debilu chował? - skarcił go palcem, po czym trzasnął lekko w ten mały, koci łebek.

Zaśmiała się cicho odsuwając od mężczyzny o krok. Spojrzała na drzwi wyjściowe z lekkim uśmieszkiem na twarzy. - Możemy iść na polanę bądź nad jezioro.- zaproponowała wlepiając wzrok w Shoutę. Włożyła lekko zmarznięte łapki do kieszeni przenosząc ciężar ciała na prawą nogę. Spojrzała na kota ze złowrogim wzrokiem. Miała nadzieję, że nie rozwalił jej reszty domu.